10 şuku olursa başlıyorum

burda mısınız beyler? bu mesajın altına entry girin "başla panpa" diye, başlıcam yazmaya.

beyler adım onur, 25 yaşındayım. ailemle beraber istanbul da yaşıyorum. 3 tane teyzem var ama bir tanesiyle aşırı iç içeyiz.. kendisi de 39 yaşında ve 13 yıllık evliydi.. sürekli görüşürdük, her hafta face'den falan araşırdık naber napıyosun gibisinden.. geçen sene bu zamanlar, bir gün araşacağımız gün teyzem cevap vermiyodu ama öyle 1-2 saat değil, baya 10-15 saat ulaşamadık.. sonrasında annem artık işkillendi ve kocasını falan aramaya çalıştı.. işte tam orda koptu zincir, telefonu açan teyzem di ve annem "nerdesin sen sibel ulaşamıyoruz kaç saattir" diye bağırdı, ama 10 sn. sonra telefonu elinden düşürdü.. çünkü gelen cevap "sinan öldü" olmuştu..

o an ben aldım telefonu, teyze ne oldu? dercesine "ah onurum.. kaybettik onu" falan dedi ben hala şaşkındım, nasıl olur teyze? ne oldu da? dedim.. "kalp krizi kalp krizi.. neyse sonra görüşelim" dedi ve kapattı.. o an hepimiz şoktaydık, babam annemi teselli ediyordu ben de şaşkın bir biçimde kanepeye oturuverdim.. biraz telkin yaptık kendi içimizde, babam "çok sigara içerdi, ara ara da elini kalbine zütürür yoklardı.. az demedim git bir doktora görün diye, allah rahmet eylesin" dedi.. o zamanlar bende yeni mezun olmuştum, hemen bi bavul hazırlayıp izmir'e doğru yola çıktık..

okuyor musunuz beyler? ona göre yazmaya devam edicem..

teyzem ve kocası hakkında biraz bahsedeyim beyler, o kadar çok seviyorlardı ki birbirlerini, teyzem onun için yaşadığı yerden ve işinden vazgeçip izmir'e gitmişti, eniştem'de teyzem için yıllar yılı tedavi görüyordu çünkü çocukları olmuyordu.. hatta o yüzden öldüğünü falan sanıp teyzem sürekli "benim yüzümden oldu" diyip kendini yerden yere vurmuştu.. her neyse, biz yola çıktık ve yolda tek kelime konuşmadık nerdeyse çünkü içimizi hüzün kaplamıştı, bütün aile konvoy halinde izmir'e gidiyorduk.. ben de o ara sevgilimden ayrılmıştım ve okulun bitmesiyle beraber boşluğa düşmüştüm.. kısaca hayatım pek de iyi gitmiyordu, sürekli stres halindeydim ve bir şekilde bundan kurtulmak istiyordum..

yol boyunca kafamı cama yaslayıp sevgilimi düşünüyordum beyler, 4 yıllık bi ilişkimiz vardı.. 24 yaşına geldiğiniz de o kadar uzun süreli bi ilişkiniz olduğunda herkes size evleneceksiniz gözüyle bakıyor.. ama maalesef işler öyle olmadı ve bana başka birisinin olduğunu ve hatta beni aldattığını söyledi.. hiçbir şey söyleyemedim o an, boğazım düğümlendi ve yalnızca hoşçakal diyebildim.. sürekli düşünmemin sebebi de, kendi kendime kızmam ve sorgulamamdı.. acaba nerede hata yapmıştım? ya da ona yetememiş miydim?.. bu tarz sorular haftalardır kafamı kurcalıyordu, eniştemi kaybetmemizle de daha da pekişmişti.. herkes suskundu, mola veriyorduk ama herkes tostla vs. geçiştiriyordu çünkü kimsenin iştahı yoktu.. bu hüzünlü hava beni daha da strese sokuyor, her şeyi sorgulatıyordu.. ama dinlenme tesisinde karşılaştığım bir kız, 10 dakikalığına da olsa beni mutlu yapmıştı..

insan biraz suratsız olur bu tarz evrelerde bilirsiniz, yani insanlarla girdiğiniz diyaloglar da bile belli edersiniz bunu.. ama karşıdan göreceğiniz bir güler yüz her şeyi değiştirebilir.. bizimkiler lavaboya gittiğinde bende yiyecek bir şey almak için kasa da sıraya girmiştim, o esnada da yemek seçmeye çalışıyordum, bilirsiniz karşı tarafta kocaman resimler olur ya da yemek isimleri yazar.. o an fark etmemişim çünkü yaklaşık 5 dakika falan oraya odaklanıp kalakalmışım, arkamdaki kız omzuma dokunup "karar verdin mi" diyip gülümsemişti, bende o an çok pardon diyip siparişimi verdim, daha sonrasında almak için yemek reyonuna geçtiğimde kız da geldi, "yalnız mısın?" diye sordu, ama ben suratsızlığın dibindeyim hayır, ailemleyim dedim.. "neden böyle duruyorsun?" dedi, yani benle sohbet edip tanışmaya çalışıyordu.. bende böyle şeylere alışık değilim, çünkü sevgilimle bile kaynaşmam aylarımı almıştı.. eniştemi kaybettik, teyzemin yanına gidiyoruz dedim.. "çok üzüldüm" dedi ve beni teselli etti, en sonunda iyi niyetini anlayıp bende düzgün cevaplar vermeye başladım.. ayak üstü güzel bi muhabbetimiz oldu ve bir anda aklıma kazındı, içimden lütfen istanbul da yaşıyor ol diyodum.. ama kız denizli de yaşıyomuş.. kızla vedalaşıp gittiğinde aklım onda kaldı, ha bir de çok güzel poposu vardı.. evet stresli ve üzgün bir dönem ama maalesef testosteron da hala dolaşıyor vücudumuzda..

entrymi sildi amk modları, eğer burdaysanız bi entry girin devam edicem anlatmaya.