sonunda intikamımı aldım amk bende anlatıyorum

beyler, evet kalpsizlik çok iyiydi. ama bugüne kadar. bugün, yani o olayın ertesi günü hala bir kalbim olduğunu anımsadım.
erdem çok fazla pgibolojik travma geçirmişti. aslında pgibolojisi hiç iyi değildi. böyle şeyler olunca babasından azarı yeyince yapacağı şeyi biliyordum. evi terk edecekti. memleketine dönmek için. ve gitmeden serapla buluşmak isteyecekti. ayrıca artık yalan da söyleyemezdi babasına kullanmadım etmedim diye. bu arada can ve diğerleri bu olayı duymuşlar. benim en yakın arkadaşım burakhana soruyolarmış lan bize de bişey yapacaksa söyle falan diye. ama huur çocukları bilmiyo ki ne burakhana söylerim, ne de burakhandan sır çıkar.
sabah tahmin ettiğim gibi seraptan mesaj geldi. erdem buluşmak istiyo benimle diye. salak la çıkıyoruz sanıyo. neyse, fotoğraf işinin olduğu kısıma gelmiştik artık. dedim mesaj at yeri öğren. ben gideceğim. tamam canım dedi. bizim eskiden oturduğumuz bi çardak var orda buluşmak istiyomuş. kalktım fotoğrafın üstüne bir yazı yazdım tükenmez kalemle.
"tadı damağımda kaldı." diye. daha sonra çerçeveye yerleştirdim. ama önüne de erdemle ikimizin resmini koydum. böyle kardeş gibi çekindiğimiz bir fotoğraf. evden çıktım.
yürüdüm, yürüdüm ve yanına gittim. ama tabii direk kalktı bana karşı siper aldı resmen amk. bende;
+sakin kardeşim(derken bile tiksindim amk) sakin. bişey yapmayacağım.
-niye geldin lan sen. serap nerde?
+kardeşim ben hatamı anladım. sana yanlış yaptım. adam gibi karşına dikilecektim. kusura bakma.
-...
+gidiyomuşsun, haberi duydum. al kardeşim bu çerçeveyi. hatıra olsun benden sana. kusura bakma serap gelemeyecekmiş.
-kardeşim ben ayıp yaptım sana. kusura bakma cidden. hep can zorladı(gözleri falan dolmuştu amk.)
+hadi ben gidiyorum eyvallah kardeşim.
-eyvallah.

eve gittim. oturdum. duvara baktım. düşündüm beni bu hale getiren neydi diye. otobüs saatini bekledim. tam o saatten 45 dk önce otogardaydım. erdemi görünce uzaktan, aradım.
+alo, erdem.
-efendim kardeşim?
+çerçevenin içinde bi fotoğraf daha var. ona da bak. bu benim sana bırakabileceğim en büyük hatıra.
-hangi fotoğraf lan.
+bakınca görürsün. hadi eyvallah.

merakına yeni düştü. çerçevenin arkasındaki fotoğrafı çıkardı. baktı. dondu bir süre. dondu kaldı. ağlamaya başladı lan. ama hüngür hüngür. sonra beni aradı.
-nerdesin lan sen(ağlıyor) nerdesin?
+soluna bak.

üstüme doğru koşmaya başladı. iyice yaklaştığında ağız burun girdim. en son güvenlik beni dışarı çıkarırken o yerde hüngür hüngür ağlıyordu.

http://www.youtube.com/watch?v=bjlBCAx6330
belirttiğim gibi, arif zordu. ama bulduğum yol ile, ona azap çektirebilirdim. sonunda ne çıkacağını bilmiyordum. aslında hiç işime yaramayan bir şey de çıkabilirdi ama doğru yolda olduğumu içten içe hissediyordum. arif ile olan dostluğum aslında hepsinden daha önceye dayanıyordu. geçmişte, bir kaç ay takılmıştık. aynı grupta yani anlayacağınız. daha sonra kopmuştuk ve tekrar erdem sayesinde buluşmuştuk. o yıllar sonra ilk buluştuğumuz gün, arif kavga edecekti. onun kavgasına erdem çağırmıştı beni. beraber kavga etmiştik. arifin ailesinin pek durumu yoktu o zamanlar. bizim dördümüzün arkadaşlığı, yani ben, arif, can ve erdem. lise yıllarına dayanıyordu. dediğim gibi durumları yoktu hep benden geçinirdi. benden geçinmeyi bırakın, annemden para çalar ariflerin faturasını öderdim ben arada. onlara yaptığım bu kadar iyilikten sonra, onların beni kullanıp kenara atmasını kendime yedirememiştim. gerçek dost diye betimlediğim o kişilerden hayatımdaki en büyük ihaneti görmüştüm. arifin babasıyla o gün baya sohbet ettik. akşam kiraladığım eve gittim ve uzandım. ev eşyalıydı bu arada yalanına sokuyumcular gelebilir yine. onun için bu da dip not olsun. gece yine uyumadan önce aklımda planları kurdum. ve uyudum.

ertesi sabah kalkar kalkmaz takımımı çektim üzerime ve arifin babasının ofisine gittim. içeri girdiğimde o yoktu. büronun işlerine bakan sekreter, çaycı bozuntusuyla biraz sohbet ettim o gelene kadar adı sibeldi. onunla konuştum, numarasını falan aldım boş durmaya gerek yoktu biraz da kendimi memnun edeyim değil mi? neyse, arifin babası geldi.
-merhaba ahmet naber?
+iyiyim abim sen nasılsın?
-iyi iyi, gel seni bizim brokerla tanıştırayım..

brokerın yanına gittik, onun adı da mehmet olsun. kapıyı tıkladık içeri geçtik;
arifin babası= -
ben= +
mehmet bey= *

-mehmet bey müsait misiniz?
• müsaitim hakan ne oldu?
-bu size dün telefonda bahsettiğim ahmet.(beni işaret etti. mehmet muallaksi de iyice süzdü.)
+merhaba mehmet bey.(elini sıktım)
• merhaba merhaba, sertifika çıkartmak istiyomuşsun?
+evet, aklıma yattı bu iş. hakan abi de hallederiz dedi.(gülümsedim)
• tamam, yarın bana lise diplomanı falan getir. bende seni kursa girmiş gibi göstereyim. işin geri kalanını hakandan öğrenirsin.
+teşekkür ederim mehmet bey.

dedim ve dışarı çıktım. öğrendim ki satış yapamadığın her ay, isim taşıdığın için bir miktar para ödüyormuşsun broker a. neyse dedim, her yol mübahtır. hakan abinin yanındaki masa boştu. internetten portföy baktık bana. hızlı geçiyorum buraları asıl iş akşam. akşam olduğunda hakan abi;
-gel sana bi yemek ısmarlayayım ahmet.
+tamam abi bana uyar.(bin gülüşü.) (ayrıca evet çok kullanıyorum amk.)
-hadi gel.

alkollü bir mekana gittik. burada aslında çok uzun zamana yaydığım planı gerçekleştirme fırsatını bulmuştum. bu kadar erken...

oturdum mekana. rakı balık yapacaktık. ben, planımı gerçekleştirebilirim ihtimaliyle telefonumu masaya koydum. ne olur ne olmaz. alkol aldıktan sonra anlattıracaktım yani. bu arada sabah sibelle konuşmamızda ben sibele hakan abinin çocuğu var mı falan sormuştum. o da varmış ama görüşmüyormuş falan demişti. yani eğer sorarsa bana, sibelden öğrendim diyebilecektim. ayrıca, alkollü olduğum için üstüne gitsem bile ertesi gün özür dileyip alkolü bir mazeret olarak gösterebilecektim. neyse, ben levrek söyledim. o da aynısından istedi. mezeleri seçtik falan işte bilirsiniz. rakıyı da 70lik istedik. sarhoş edecektim bu adamı kararlıydım. iş konuşmaya başladık bir süre. özel hayata hemen girilmezdi. ne yapacağım nasıl yapacağım falan konuştuk bunları eğrisiyle doğrusuyla. o arada balıklar geldi. rakı geldi. hafif hafif hem içip hem konuşuyoruz bu bana örnek veriyor işte şöyle yaptım da sattım böyle yaptım da sattım falan diye. yani anlayacağınız örnek vererek işi öğretmeye çalışıyor.

konuşma bittiğinde yarısına gelmiştik şişenin. bir suskunluk olduğunda sorumu sordum;
+hakan abi, senin eşin var mı?
-yok kardeşim, boşandım ben.
+hadi ya üzüldüm abi. çocuk falan var mıydı?
-vardı bir tane. gibtiğimin çocuğu.

burası çok ilginç geldi beyler. doğru yolda olduğumu tekrar anladım. ve üsteledim.

+çocuk kaç yaşında abi şu an?
-seninle yaşıt.(doğum tarihimi görmüştü)
+abi özel olmazsa neden ayrıldığınızı sorsam? hani çocuk falan varmış sonuçta.
-özel olur kardeşim.

ilk duvar burada karşıma çıktı yüzüme çarpan. şimdi nasıl yürüyecektim bilmiyordum. bir yem atayım ortaya bakalım dedim;

+boşver abi ya, bende kardeşin hatta oğlun sayılırım.
-sen huur çocuğuna benzemiyosun.

işte burada harbiden şaşırdım. dıbına koyim diyorum yoksa düşündüğüm o ihtimal doğru muydu? böyle bakakaldım. bir şey daha söylemesini bekler gibi. hakan abi tekrar söze girdi;

-sen bunu bu gece anlattıracaksın bana belli. ben bunu burada kimseye anlatmadım. bu şehre yeni bi hayat kurayım diye geldim. sana anlatırım eğer merak ediyorsan, çünkü hakikaten kanım ısındı. ama aramızda kalacak.
+sen hiç merak etme abi. benden dışarıya söz çıkmaz.

o anda zafer kazandığımın artık farkındaydım. kahkaha atmamak için kendimi zor tutuyordum. az daha telefonla kayıt yapmayı unutacaktım. telefonu elime aldım mesaj atıyormuş gibi yaptım ve tam dik bir şekilde hakan abiyi görecek bir şekilde ayarladım. o bunu fark edemeyecek kadar sarhoştu. ben ise temkinli davranıp çok içmemiştim. rakısını bitirdi. anlattı.