başlaması..

oldum olası kedileri severim. ve oldum olası sokak kedilerini de bir başka severim... belki benden ve belki de sevdiğim bireylerden bir şeyler taşıdığındandır bu sempatim o sokak kedilerine...

ve kedileri ki insanlara benzetirim ben... hani o yüksek muhtemeldeki giblenmeyişlerini bilmeden etmeden, sanki o insanların efendileri olduklarını zanneden o kedileri; hani o hiçbir gibim ifade etmedikleri halde bi' gibimmiş gibi davranan o insanları ne de birbirine benzetirim ben...

en çok da sevmeyi unutmuşları severim sonra ben; kimi kedileri, kimi bireyleri, gerçek manada bir şeyler öğretir ve öğrenirmiş gibi hissederim çünkü kendimi.

ve sokak kedilerini ki yalnız insanlara da benzetirim ben, hani o saklı kalmış kimsesizliklerini, ekgibliklerini, hani o zaruri boş vermişliklerini..

ve her yalnız insanı sevdiğim gibi, her sokak kedisini de sevdikçe; bir süre sonra hırçınlaştığına şahit olurum ben...

belki alışmamışlığın, belki sevildikten sonra sanki bir eşyaymışçasına tekmelenişlerin, belki uzun süreli noksanlıkların aniden giderilişinin verdiği o tedirginliğin etkisindendir bu hırçınlık diye düşünürüm ben... yine de bu düşünceden emin de olamam sonra ben; zira ne yalnız bireylerin ne de yalnız kedilerin dilinden anlar değilim, ikisiyle de dokunaraktır çünkü iletişimim.

her yalnızlık ki bir başka lâl oluştur derim ben ve her yalnız ki bir başka dilden konuşur, bilirim ben.