Reezzzz

Ses seda verin kimse kalmadı mı yahu

Burdayiz pampa

Bugün sabah 6 ya kadar yazacağım

Rezzzz kardesim cok guzel yazmissin arkadaslardan biri benim icin kral demis icimide okumus yasanan acilar sp yasadigina yakindir(ben Erdinç)

Sp buradayız kardeşim takipteyiz on numarasın

Usta sabirsizlikla bekliorum

buradayız kardeşim

Patron nerede kaldın seni bekliyoruz sayfayi yenilemekten şarjım bitecek

1 haftam boyunca böyle geçmişti
Gerçekten faydalı olmuştum insanlara ayrıca bende görmüştüm dertlerin sadece bana özel olmadığını buda biraz olsun güç vermişti bana ben artık dimdik durabiliyordum ve başka insanlarında böyle olmasını istiyordum..

O geçen sürede Buseiki bana bakmaya devam ediyordu sanki anlaşmış gibi hep birbirimize yakın yerlerde oturuyorduk

1 hafta sonunda haftasonu Buse yi eklemiştim twitter dan ve bana geri döndüğünde mesaj atmıştım

Sistemin patronu - Seni kampüste görüyorum yaklaşık 1 haftadır ve hani tanışmak istiyorum seninle eğer sende istersen bir yerde oturup sohbet edebiliriz

Yazmıştım, hiç lafları dolandırmadan zira buna gerek de yoktu aslında

Yaklaşık 1 saat sonra Buse den beklediğim mesaj gelmişti;

Buse - Tamam olabilir 1 hafta sonra falan bu hafta okul çıkışı eve dönmem gerekiyor ama sonra oturup konuşabiliriz
O zamana burdan konuşalım

Diye yazmıştı

Aslında mesajı geç cevap vermesini egosu olarak görmedim bence heyecanlanmıştı bu yüzden buna yenik düşüp hızlı bir adım atmak istememişti kendince onu anlayabiliyordum aslında

Bu geçen sürede devamlı konuşuyorduk, ihtiyacım olan şey buydu belkide uzun zaman olmuştu birilerine açılmamak birilerini tanımamak...

Buseiki aslen Balıkesir liymiş, ama izmir de doğmuş büyümüş ve Karşıyaka da ailesiyle kalıyormuş.
Annesi ile Babası ayrıymış, zira babasından hiç bahsetmemişti bana
Hep annem diyordu iyiki var diyordu
Anlamıştım hemen acısına tuz basmak istemedim hiçbir zaman, o yüzden bende sormadım pek
Konuşmalarından artık onu daha fazla tanıyordum, benim için önemli olan nereli olduğu değildi yada aile durumu benim için önemli olan nasıl biri olduğuydu...

Saf temiz bir kızdı aslında ayrıca insanlara güvenmeme gibi duvar örmüştü kendince bunu anlayabiliyordum, biraz hayal dünyasında vardı benimkinin aksine kendini başrole koyuyordu o dünyada sonra istediği her şey etrafında şekilleniyordu

En son hastalığından bahsetti, belki en korktuğum şey kanser değil di ama pgibolojik bir hastalığı vardı anksiyete diye geçiyordu, bu hastalığı daha önce terimsel olarak bilmiyordum doğal olarak öğrenince araştırmıştım. Güven korkusu vardı durup dururken streslenmesi vardı hatta hep hayatından şikayetçi olma durumu vardı..

Hastalıklar bende fobi olmuştu artık korkuyordum çok fazla, yine karşıma çıkmıştı düşündüm uzun süre bunu öğrenince eğer bir şeyleri batırırsam onun hayal dünyasını yerle bir edebileceğimi gördüm

Korktum inan bu sorumluluk fazlaydı artık benim için zira
Kalmış mıydı ki gücüm?

devam kardeşim eline sağlık

Bu yük bi anda sanki üstüme üstüme gelmeye başlamıştı,
Lanetliyim demiştim en başta evet hep böyleydim eğer bir ışık çıksın ayak bastığım yolun başında, biraz ilerleyince zaman havanın karanlığıyla boğuşurdum..

Buseiki iyi bir kızdı, korkuyordu sadece beni sevmeye, bakma aslında bende onu sevmeye korkuyordum. Hatta sadece onu değil hiçbir kızı sevemezdim bundan sonra nasıl yapabilirim ki bunu, yüreğim bomboş kalmışken parçalanmışken tekrar
Bir bütün olabilir miydi?

Durumu Erdinçle paylaşmıştım, o da sevinmişti benim adıma görmüştüm bunu onda, mümkün olabilir di belkide tekrar mutlu olmam, her ne kadar imkansız gibi gözükse de her zaman bir umut vardır ya öyle derler hani bu sözlere tutunuyordum..

Pazartesi günü yine rutinimi bozmadan aynı saatlerde okuldaydım, Ezgi ile biraz takıldık,ne Berk bini tarafından ne de Buse tarafından bir hareketlilik yoktu iyiye işaretti bu aslında

O gün derslerden birine girmeyip, okulun çevresinde bir fast foodcu da yemek yemiştim, zira acıktığımda derslere girmeme gibi bir huyum vardı. Yemek yedikten sonra sigaramı yakıp okula doğru dönerken Buseiki yi görür gibi oldum gözlerim bozuktu uzağı pek göremezdim, buna rağmen de gözlük de takmazdım. Emin olmamama rağmen Buseiki olduğunu düşündüğüm 3 kızın yanına doğru yürümeye gittim. Biraz yaklaştıkca onun olduğuna emin olmuştum artık, gözleri parladı beni görünce benim yüzüm dede hafif bir tebessüm belirdi istemsiz bir şekilde, Önce buseiki ye sonra arkadaşlarına selam verdim.

Onların gittiği yere doğru yürüyorduk,bir cafe ye oturacaklarını söyledi, gözleriyle de bana başka sefere şimdi olmaz gibi işaret yaptı bende göz kırpmıştım ona ve okula doğru geri döndüm.

Ama bir şey farkettim buseiki küçük çocuklar gibi heyecanlanmıştı bunu çok net hissedebilmiştim hatta ses'i titriyordu benle konuşurken...

Kampüsün 3 girişi vardı, arka girişten girmiştim o gün o anlar hâla aklımdan çıkmaz

Bir kızı görmüştüm elinde kitapları birini bekler gibi bir hali vardı.
Sarışın uzun boylu bir kızdı vücut hatları bile Ayşegül gibiydi.

Zoruma gitmişti o kızı görünce Ayşegül düşmüştü aklıma o an sanki ateşi basmışlardı yüreğime
Kafamı eğdim, yürüyemedim takılıp kaldım orda bekleyen kıza 2. Defa bakmak istedim, hatta defalarca

Hatta yanına gidip sarılmak istedim, koklamak istedim kokusunu Belki Ayşegül'üm gibi kokardı, belki Ayşegül'üm gibi bakardı. Uzun süredir ağlamıyordum ama o an hissettim gözyaşlarımın döküleceğini saniyeler içinde ağlamaya başlamıştım herkesin içinde tutamamıştım kendimi daha fazla dökülüyordu gözyaşlarım, akıyordu yanaklarıma doğru.
O an anlamıştım aslında Ayşegül ün acısı hâla duruyordu hâla ilk günkü gibi sıcaktı

Ne yapacağım Allahım ben
Nasıl başa çıkacağım bu acıyla
Her geçen gün daha iyi olacağımı ümit ettim ben Allahım ama ben daha kötü oluyorum gittikçe ben diye bir şey kalmıyor...

10-15 dakika o pozisyon da kalmıştım, ders te kaçmıştı tabi kendime gelip okulun tenha bölgesine oturdum. Yine herzaman ki gibi kurtarıcı olarak gördüğüm sigaramı yaktım, canım yanmıştı o anları yaşayınca ama hep böyle mi devam edecekti?

Düşünsene bir sorun var pek ümidin yok artık çözüleceği yönünde ve bunu hayatın boyunca yaşayacaksın.Çok zor bir durumdu benim için, bir an kafayı yediğimi düşünmeye başlamıştım zira durumum kendi açımdan da iyi gözükmüyordu.

O an profosyonel destek alsam mı diye düşünmüştüm. Sonra dan saçma gelmişti, yardım edemezlerdi bana, beni anlayamazlardı derdime derman olamazlardı.

Ben ne pahasına olursa olsun bunu yenmek zorundayım, kendim için değilse bile ailem için sevdiklerim ve beni sevenler için...

Bu gece son parttı dı arkadaşlar zira sabah oldu artık yine geleceğim bugün görüşmek üzere

Reserved

devam panpa takipteyiz yer imlerimdesin

Panpa dm atsana sana bişey danışacam önemli kız meselesi

devam et kardeşim her gün okuyorum çok iyisin rez