bugün nuri bilge ceylanın uzak filmini izledim. kafamda çok pencere açtı. istanbulda hayallerini gerçekleştirmek isteyen bir karakterle kendime yakın hissettiğim bazı noktalar oldu.bir gemide çalışarak dünyayı gezmek isteyen taşralı bir adamın hayallerinin yıkılışını ve tekrar taşraya geri dönmesini konu alıyor. çünkü o iş ona uygun değilmiş. sosyalliği ve insan görmeyi çok seven bir adam için çok zor bir işmiş gemicilik. bazen ben de düşünüyorum. acaba hayalim bu değil miydi diye ama hayallerime hamur gibi şekil vermek de benim elimde farkındayım. örneklerini üniversitede göreceğim. evet benim de kıskanmak değil de imrendiğim insanlar oluyor. işlerini severek ve isteyerek yapan insanlar. imrenmekle kıskanmanın farklı şeyler olduğunu bu yaşımda ancak öğrenebildim. mesela kardeşime imrenmiyorum ama onun zekasını kıskandığım olabiliyor ve yeri gelince gurur duyuyorum.onu sevdiğimi fark ettirmesem de onu çok seviyorum. sizleri de öyle. sınava hazırlanırken çok sinirliydim ve sizi kıracak davranışlarda bulundum ama ne olursa olsun yanımda oldunuz. aile kavrdıbının ne kadar değerli olduğunu bana gösterdiğiniz için ve bana yeri gelince gençliğimden de kaynaklı sıkıntılarımda katlandığınız için teşekkür ederim. güzel günler göreceğiz. ilhan iremin dediği gibi sahillere dalgalar, dalgalara rüzgarlar, rüzgarlara bulutlar muhtaç. ben sana muhtacım. ben sana susamışım. yine de sen bilirsin. yine de sen.