Okumadan önce bir düşün, neden bu hikayeyi okuyayım diye... Sor kendine.." Korkmak için mi okuyorum yoksa gerçeklerle yüzleşmek için mi" ? Senin ki hangisi ?

işimde başarılı bir pgibiyatristtim, bana gelen hastalar genelde Obsesif kompulsif ve ilişkili bozukluklar aynı zamanda da Travma ve stres ilişkili ile ilgili hastalardı.. Şu ana kadar iyileştirmediğim hasta yoktu veya çok nadirdir... Onlarda zaten benim himayem altındayken 1 ya da 2 güne ölürlerdi, dayanamazlardı işte yaşadığı duruma, hastalıklarının son zirvesindeydiler.. Biz 2 kişi çalışıyorduk yardımcım vardı bir tane.. Adı Ebrar'dı son 2 senedir benimle birlikteydi kendisi, hoş bir muhabbeti olan saygılı bir kızdı... 2 yılda abi-kardeş konumuna gelmiştik, benim dediklerimi aksatmıyor benim yolumda ilerlemeye çalışıyordu...
Pazar günleri ben herkes gibi genelde evde olup televizyonun karşısında gazete okuyarak kahvaltımı edip çocuklarla biryerlere çıkardım, gezdirmeye fırsat olmuyordu onları... Bu pazarda öyle bir plan yapmıştık hanımla ama Ebrar "Bir hastanın yakınının kendisini aradığını ve acil yardıma ihtiyacı olduğunu... Bizim ünümüzü duyup yardım istediğini " belirttiğini söyledi.. Kıramadım, Ebrar'ı evinden alıp ofise doğru yola koyuldum, genelde çıkmazdım evden lakin çok acil olsa gerek ki pazar pazar rahatsız etmişlerdir diye düşündüm..

UYARI :

Beyler öncelikle teşekkür ederim hikayemi okuyor olduğunuz için ama bir sıkıntım var... Şunu farkettim ki bu yazdığım şeyleri tabi sadece bunun için geçerli değil 100'lerce kişi okuyor.. Ama bakıyorum destekleyenlerin veya şuku atanların sayısı 3-5 kişiyi geçmiyor niye böyle yapıyorsunuz ki ?
Bazılarınız yarım bırakıyorum diye sövüyor... Niye sanıyorsunuz ? Beğenmediğinizi düşünüyorum son entrylerime bi bakın isterseniz 0 çuğu 0 şuku abi bu ne ? Okuyorsunuz ama pasif değilsiniz aktif olmanızı istiyorum..
Ayrıca ben ne feresim ne mohayım olduğumu da iddia etmedim ama benim de bir gururum bi haysiyetim var... Lütfen daha fazla bunlarla karıştırmayın beni
He ayrıca prim diyenler tabiki de çıkıcak ama ben yaptığım emeğin karşılığını görmek istiyorum madem beğeniyorsunuz şuku atmanız sizin için zor olmasa gerek ?
Not: Hikayeyi en kısa sürede bitiriceğim, yakşamlar şimdiden herkese.

Beni primci biri olarak tanımayın.. Lütfen ben sadece hakettiğimin karşılığını istiyorum.. Öyle düşünüyorum yani şu ana kadar kaç hikaye yazdım hiçbirinide bu konudan bahsetmedim ama artık bir yere kadar * Son vermek gerekir.

Arkadaşlar bir kez daha bölüyorum kusura bakmayın... Bunu dememek için kendimi zor tuttum ama kusura bakmayın.

Trendde 2. sıradayız çok teşekkür ederim öncelikle okuyan herkese... Ama 50 şuku ? trendde 2. sıradayız ve 50 şuku ha... Tamam dostlarım ben bir şey demiyorum ama bi bakın burada bir gariplik var 1-10 Trend sırası 200'den aşağı şukusuz entry yok biraz garip geldi bana açıkçası ve hatayı kendimde aramaya başladım.

Ben mi çok kötü yazıyorum yoksa bu inci sözlük mü bencil ? Eğer kötü yazıyorsam neden trenddeyim veya iyi yazıyorsam neden bu kadar az şukum var..

Bana verdiğinz şukular bana para kazandırmıcak, ünlü yapmıcak, zütümü kaldırmayacak ama neden ? Diyeceksiniz ki daha demin yazdın şukuladık arsız mısın bre..

Sizde haklısın ama ben şunu demek istiyorum.. Okumayın kardeşim şuku atmıcaksanız okumayın bırakın en diplerde kalıyım.. Ama sizde okumayın..

Ben burada 6 saattir aralıksız yazıyorum ama hak ettiğim değeri görmediğimi düşünüyorum.

Not: Duygu sömürüsü diyenler benim hikayelerimi okumamış ve beni tanımayan kişilerdir.

Sizden tek ricam okuduğunuz yerleri şukulayın beğenmediyseniz çüğü atın farketmez ama lütfen bana değer verdiğinizi kanıtlayın..

Zaten ben geçici biriyim 2-3 aya kadar feres gelir ismimizi unutursunuz merak etmeyin sadece zaman geçiriyorum size, öyle hissediyorum yani...

iyi geceler şimdiden dostlarım.

" Gülçin bak.. Kolaymış değil mi kızım ? Ben sana zarar vericek bir şey yapmıcam sadece biraz daha duyarlı olmanı istiyorum. "
" Korkuyorum, korkuyorum o kafamın içindeki sesten korkuyorum abi ne yapıyım ne ediyim bilmiyorum o cümleleri size ben söylemedim yemin ederim size.. "
" Biliyorum, biliyorum atlatıcaz bu hastalığı birlikte sen bana güven. "
Ardından Gülin'i bir odaya zütürecektim oda özel olarak karanlık olması için 3 kat kaplatılmış, kapıyı kapatınca göz gözü görmeyen bir oda... Bu odada hastalarla daha iyi bir telepati kurduğumu düşünüyorum.. Sessiz sakin karanlık önce Gülçin'in ellerini açmalıydım biraz işkilleniyordum yine bir şeyler yapar diye ama hayırlı dedim, çıkardım ellerini ayaklarını çok sakindi, son ayağına çözünce birden kulağıma atladı, ısırdı kulağımı şansa bak ki tam da Ebrar geliyormuş yukarıya geldi zar zor sakinleştirdik kızı bu böyle kolay bir şey olmıcaktı Ebrar'a banyo yaptırıp bunu pislikten arındırmamız gerektiğini ardından karanlık odayı hazırlamasını ve bunu oraya zütürmemiz gerektiğini belirttim...
Kulağımda da hafif diş izleri kalmıştı, kanamamıştı ama çok derindi biraz pasuman yaptım ve sardım.. Gülçin'i ameliyat masasına bağlamıştık oradan yıkıyacaktık çünkü çok asi ve agresif hareketler sergiliyordu.

Nazan orada koyduğum yerdeydi, alnımdan akan terleri silip geçtim bende yatağa elimi sürdüm yüzüne, gözlerini açtı.
"Kahba, kahba ne oldu bana ? En son..En son bi kız çocuğu vardı, beni çağırıyordu "Gel" diyordu. Nerede o şimdi ? Nasıl girdi buraya anlatsana kahba.. Ne oldu bana anlat."
"Kabus gördün hayatım, takma kafana geçti." Diyebildim sadece boğazım düğümlendi hiç bir şey diyemedim.. Nazan'ı uyuttuktan sonra bende kapadım gözlerimi.. Çok kötü bir kabusla kalktım sabah ezanı okunurken.
Ebrar arıyor beni.. Gülçin gelmiş yine, çağııyor telefondan ürkek, masum bir sesle, gidiyorum arabayla.. Dışarı da sanki ben varım dünya da sanki başka bi insan yok.. Gidiyorum evin önünde Ebrar duruyor, soruyorum ne oldu diye " içerde" diyor " Kim" diyorum camı işaret ediyor..O kı oradayı gördüğüm, gördüğümüz kız orada bana bakıyordu gözleri yoktu, o masumluğu girmişti.. Tekrardan Ebrar'a bakıyorum bu sefer Nazan beliriyor karşımda, "Yardım et" diyor kime diyorum "Kızlarımıza" diyor " Ne oldu diyorum" yukarıyı gösteriyor.. Mine ile Zeynep o küçük kızın yanında ağlıyor, koşuyorum yukarı karanlık odadan sesler geliyor, basıyorum lambaya açılmıyor, biri itekliyır beni arkama dönüyorum Gülçin bu ayakları ters dişleri kirli saçları bellerinde arkamda o kız beliriyor, odada sadece ikimiz kalıyoruz.. Elinde bir kağıt Gülçin'in çizdiği resim gösteriyor bana..
Uyandığımda sabah ezanı okunuyordu çok kötüydü abi böyle rüya olmazdı he birde o kağıt niye girmişti ki şimdi rüyaya çöp tü o ama onu almalıydım oradan.. Sabah ezanı da bitse de uyusan diyordun kendime..

işim gereği bende bakıcaktım onun bedenine çünkü gördüğümüz en küçük bir çizik bile koyacağım teşhise yardım edebilirdi benim... Üstünü yani kıyafetlerini çıkardık, her yeri çizik içerisindeydi ve midenizi bulandırmam istemem lütfen beni affedin ama yaptığı dışkıları yıkamamıştı, hayrete düştüm ben annesi falan nedene yıkamadı diye düşünüyordum birden bağırmaya yine delirmeye başladı.. Su döktükçe kuduruyordu sanki
" Bırakın beni, bırakın beni huur çoçuklarııı, bırak bııraaaaaaaaaaak, tecavüz ediyorlar yetişin... Şeytan bunu yanınıza bırakmazzz, yetişiiiin "
Annesi sesleri duyucak oldu ki kapıdan içeri girdi, kızı almak istedi ama artık çok geçti, Ebrar a söyledim dışarı çıkartıp kapıyı kitledi, ben yıkadım ama bunu böyle zütüremezdim bayılttım gazlı bir bez yarıdımıyla, ardından içerideki koltuğa üstünde bir bez ile bağlayıp içerideki yani karanlık odaya taşıdım, uyanmadan malzemeleri getirdim...

Bakın bu yaptığım ritüel gibi gelebilir yani cinci hocaların cin çıkarma merasimi gibi ama tamamen öyle bir şey yok sadece hastanın kendisinin farkına varması için yapılan şeyler bunlar..

Sabah Nazan'ın uyandırmasıyla kalktım dün geceye dair hiç bir şey dememişti bana yoksa hatırlamıyormuydu ? Sorsam mı diye düşündüm ama onu da ikilemde bırakmak istemedim.
Yemek yedikten sonra Ebrar'ın yanına geçtim hastaneye durumu biraz daha iyiydi kafeteryadan yine bir şeyler aldım onun için ve ofise doğru yol aldım, Gülçin'den sonra bütün hastalarımın tedavi süresi sarkmıştı...
içeri girdim, Gülçin bidaha gelicekti ama ben alıcaktım annesiyle öyle haberleştik çünkü..
Neyse bir tane hasta geldi yerleşemeden baktım biraz, sinir hastası olduğu belli bir hap yazdım, yapıcağım işlemler hapın çocuğa etki ettiği süre de ne tepki gösterdiğiyle alakalı olucaktı şimdi o hasta da gidince ofiste Gülçin'in çizdiği fotoğraf geldi aklıma çöpe gidip aldım yerli yerindeydi...
Açtığımda o kızın resmi vardı, inanamadın gözlerime olamaz ya cidden birisi bu resmi değiştirmiş olmalı dedim çünkü bu kağıtta karalama vardı böyle güzel bir portre değil..

1 Adet ayna (hastanın kendisini vücuduyla görebilecek boyutta.) odaya loş ortam sağlıyacak kadar mum, bir adet boş kağıt, büyük bir kalem, zencefil otu (kokusu için) 1 tas kaynar su kolanya ve yünlü bez...

Her neyse ben bu eşyaları içeriye dizerken Gülçin uyanmış beni izliyordu kaymış olan gözleriyle... Her şey yerli yerindeydi aynayı tam karşısına aldım, ilk önce ellerini ve yüzünü yine kaynar olan suyla yıkadım, kolanya onu ferahlatıcaktır.. Ardından eline resim kağıdını verdim biraz zar zor tuttu, aynaya bakmasını söyledim.. Hiç konuşmuyor dediklerimi harfi harfine yapıyordu.. Ardından ne görüyorsan çiz dedim.. ilkte elini bile kıpırdatma dı bir daha bağırdım " ÇiZZ" bu sefer bir şeyler karalamaya başladı.. o karaladıkça sanki içeride bir değişiklik oluyordu mumların yönü değişiyordu içeride rüzgar olmanın mümkünati yok halbuki.. Çizdiği resim arttıkça mumlar teker teker sönüyordu.. Son noktayı koymuş olucak ki mumların hepsi söndü ve aynanın çatlama sesini duydum... hemen kendimi dışarıya attım Gülçin'i almadan.. Kendime gelmem gerekiyordu, demin yaşadıklarımın anlamı yoktu çünkü..

Ebrar'ı ofiste bıraktım, daha sonra arkaya oturttum bunları, yolda iki üç aksilik yapsada pek problem olmadı benim için, evleri biraz uzak kalıyordu, bir ova gibi bir yerde çiftlikleri vardı, gittik bıraktım, yemek yemem için ısrar etti bu arada annesinin adı " Nurdan" hayır dedim çünkü Ebrar tek başına ordaydı, havada hafiften kararıyor ve yağmur yağıyordu babaları yoktu, ölmüş trafik kazasında 2 sene önce zaten Gülçin ile iyi anlaşamıyor babası bunu hep dövüyormuş, içkici ayyaşın tekiymiş anlıyacağınız bende içimden " iyi olmuş" dedim başladım tekrardan ofise gitmeye giderken eşim aradı, nerede kaldığımı yemeğin hazır olduğunu söyledi, birazdan geliceğimi belirtip ofise gitmeye devam ettim...
Ofisin dışına geldiğimde yerde kan izleri vardı, kapıya girince biraz daha artmaya başladı, üst kata çıkıyordu kan izleri..
" Ebrar, Ebrar neredesin ? "
dedim.. oraya tek başına girmeye açıkçası zütüm yemedi, polisi aradım şüpheli bir durum var diye... Ben polisi beklerden üst katın camından Ebrar bana baktı bir ara göz teması kurduk resmen 2-3 dakika ama sadece göz teması.. bir süre sonra elimle gel işareti yaptım ne olduğunu falan sordum sadece öyle dikiliyordu çok geçmeden polis geldi zaten.. O hala camda bana bakıyordu polislerle vakit kaybetmeden üst kata çıktık.

Ofise doğru yaklaşırken Ebrar'a telefon numaranı nereden bulduklarını sordum, cevabını oda bilmese gerek dudaklarını büzdü, aklımdan çok acil bir şey diye geçiriyordum nedense öyle geliyordu bana yani... Bizim ofise varmadan önce bir market var arabadan indim, girdim oraya peynir zeytin aldım, çünkü kahvaltı tam yapamamıştık, market olan Hüseyin amca baktı bana " Oğlum biri sabah seni arıyordu, yanında da garip bir kız çocuğu vardı, telefon numaranı istedi yoktu Ebrar kızım bırakmıştı dün onunkini verdim kusura bakmassın inşallah. " dedi. Önemli olmadığını işin bekleyecek zamanı olmadığını söyleyip arabaya koştuk hemen, ofise yaklaştığımızda 2 kişi vardı harbiden de bir kadın vardı 40 lı yaşlarında yanında da 17-18 yaşlarında genç bir kız çocuğu duruyordu, aman durmak dedim etrafa saldırıyordu resmen, annesi boynuna ip dolamıştı kaçmasın diye olsa gerek, hemen arabayı park edip yanına koştuk..

Ben içeri girdim ardından kızın annesini aşağıda ki misafir odası gibi bir yer dediğimiz yerde beklettim... Ebrar'a baktım " hazır mısın" dedim, onaylıyacak bir şekilde kafasını salladı, kızın çığlıkları biraz azalmıştı, yorulmuş olsa gerek ondan susmuş olucak.. Yanına oturdum, çok bitkin görünüyordu cidden sorucağım sorulara cevap verir mi diye düşünürken baktı bana..
" Ne istiyorsun benden, deli miyim ben ? Bıraksanıza beni "
" Gülçin bak, biz senin iyiliğin için burdayız, sana yardımcı olmak istiyoruz, bir takım yanlış şeylere kalkışmışsın umarım düzelticeğiz bunları.."
" Benim senin yardımına ihtiyacım yok " diyerek yüzüme tükürüp yine bağırmaya başladı, bu sefer içinde kızgınlıkta vardı bağırışların.. Ayrıyetten bağlı olan ayaklarıyla bana vurmaya çalışıyor, yumruklarını sıkıyordu... Gözleri hepten yukarı çıkmıştı fenalaşıyor sandım Ebrar'a hemen sıcak suyu hazırlamasını istedim, bende içeriden kolanya ile hastalar için kullandığım yünlü bezi getirdim...
Suyun içine biraz kolanya damlattıktan sonra ellerini açıp avucuna sürdüm Gülçin'in biraz tırmaladı ama sorun değildi benim için alışkındım... Ortalama 15-20 dakika sürdü bu sıcak su işlemi biraz daha sakınleşmişti, işe yaramıştı şimdi vericeğim sorulara daha iyi yanıt vericeğini düşündüm..

Kızın yüzü kandan görülmeyecek derecedeydi, tırnakları desen içinde bir sürü toprak parçaları, affedersiniz insan dışkıları barındırıyordu, gözleri kayıktı biraz... annesi baktı masum, yardım isteyen gözlerle, hemen Ebrar'dan yardım alarak çırakdık hastayı yukarıya, koltuğum vardı benim... Özel hastalar için hazırlattığım, ona oturttum kollarını ve ayaklarını bağladım koltuğa, çığlık çığlığa kalmıştı, annesini dışarı çektim ne zamandan beri böyle olduğunu, sizce ne olabileceğini sordum.. " Kızım son 2 haftadır böyle.. bu son günlerde daha da şiddetlendi yaptıkları yaptığı tuvalet pisliklerini ağzına sokuyor, devamlı kafasını duvarlara vurup kendini çiziyor, saçlarını makasla kesip ağzına sokuyor... Hangi doktora gitsem bulamadım en son bir hocaya gittim cin kaçmış işine kurtulmaz bu dedi.. korktum doktor bey yardım edin lütfen " dedi bana " iyi yapmışssınız, cin min yalan şeyler kanıtı olmadan bir şey atıp tutuyorlar umarım iyileştiririz kızınızı şu ana kadar elimden kurtulan hasta sayısı azdır rahat olun siz " diyerek teselli ettim annesini iyi bir seçim yapmıştı bana getirerek.. Hurafelere kalsaydı yoksa bu iş sonunu tahmin bile edemiyorum..

Yukarı kata çıkarken kanlar artıyor ve sıklaşıyordu, " ne oldu burada amk" demekten kendimi alı koyamadım.. Kanlar benim hastaları tedavi ettiğim karanlık oda dediğim yere giriyor ardından çıkıp başka odaya geçiyordu, girip baktım odaya ayna yere düşmüş kanlar orada son bulmuştu hemen gidip yan odaya geçtik.. Ebrar orada yatıyordu kanlar içerisindeydi hemen kucaklayıp arabaya zütürüp hastaneye yatırdık.. Polisler o sırada soru sordular bana ama hiçbir şeyden haberim olmadığını söyledim..
Ebrar'ın uyanması için bekliyordum... 15-20 dakika sonra Ebrar'ın yanına gittim ağlıyordu kız cağız hemen söze girdim.
" Ebrar, Ebrar niye ağlıyorsun ne oldu sana ? Kendine gel ağlama ben geldim tamam geçti işte.."
" Kahba abi ben bu işi bırakıcam kusura bakma hakkını helal et.. Olmıcak bidaha o ofise adım atamam ben kusura bakma.."
" Ne diyorsun kızım sen bi sus ilk önce kendine gel ve ne olduğunu anlat, sil bakıyım o gözyaşlarını."

içeri tekrardan girdim.. Işıkları açtım, mumlar hala yanıyordu şaşırmıştım, daha demin kapkaranlık odada duran bendim aynaya baktım çatlaktı evet çatlaktı... Üzerinde "Murab" yazıyordu, Gülçin yazmıştır dedim ama elleri bağlıydı, yazdığı resime yaklaştım almak için birden bana dikti o gözlerini... O anı anlatamam o kadara hasta, o kadar vaka o kadar olay.. hiçbirinde yaşamamıştım o korkuyu çok büyüktü... Ben ona baktıkça anılarım, gördüğüm kabuslar, yaşadığım korku dolu anlarım gözümün önünden geçiyordu bir film şeridi gibi. tokat attım Gülçin'e gülmeye başladı, kahkalar atıyordu çizdiği resmi aldım, anlamsız saçma bir resime benziyordu, karaladı herhalde diyip çöpe attım...

Ardından içeri annesi ile Ebrar girdi, korktuklarını söylediler aşağının camlarının patladığını ne olduğunu sordular.. cevap veremedim, bunun mantıklı bir açıklaması yoktu çünkü bir şeyler uydurdum..

" Cereyan yapmıştır, önemli bir şey yok.. Bu arada Gülçin'i iyileştiriceğim, yarın bidaha buraya getirin" dedim açtık koltuğun kilitlerini çok sakindi yorulmuştu kız haliyle evine ben zütürmek istedim, hem kadına zahmet olurdu hem de evlerinin yolunu öğrenmem benim içinde iyi olur diye düşünmüştüm.

Kıyafetlerimi çıkardım, banyoya girdim... Elime şampuanı döküp kafamı şampuanlamaya başladım köpürünce hoşuma gidiyordu, güzelcene yıkadım 2-3 kere yıkadıktan sonra vucüdumu kesip tıraş oldum... Daha sonra borzozumu giyip dışarı çıktım kıyafetlerimi aradı gözlerim.. Yoktu hiçbiryerde, " Lan bunlar daha demin burdaydı Nazaaaaaan" diye bağırdım, ev karanlık sadece banyonun lambası yanıyor bu koridorun lambasıda diğer uçta ve bizim yatak odamız var oradada bir süre kilitledim banyonun kapısını içeride bekledim.. garip garip sesler duydum.. "Gel" diyordu sürekli kafamın içinde sürekli bu kelime verdi "Gel" öyle güzel öyle şeffaf bir sesti ki insan sesine benzemeyecek kadar güzeldi şu ana kadar en son Orhan Gencebay dinlerken etkilenmiştim... Üşüdüm bir süre sonra bir titreme geldi bana, yeter artık dedim biraz hızlı adımlarla koridora gittim, ışığı açtım Nazan'a baktım yatağında yoktu örtü yerlere düşmüştü cam ise açıktı gidip camı kapattım çok esiyordu hava, daha sonra arkamı dönüp " Nazan" diye kısık bir sesle bir kez daha bağırdım, daha sonra çocukların odasından "Gel" sesini duymaya başladım " gibicem ama gel sesini" diyordum içimden, yeter lan bana mı oyun oynuyorsunuz diye geçirip duruyordum içimden... Ardından sesin geldiği yöne doğru yani çocukların odasına gitmeye başladım.

Bu 7 tane resimde 7 tane yüz var ve bu 7 yüzün içinde de bizim tıpta "ugiava" diye adlandırdığımız kilit noktalar var.. Eğer hasta bu kilit noktaları 7 resimin 4 ünde görürse hasta olduğunu tespit ediyoruz ve işimizin zorluğuda bunun sayısıyla birlikte artıyor..
Her neyse Ebrar resimleri getirip elime teslim etti, Gülçin'in kafası eğikti kaldırdım bi baktım gözleri yok tamamen kaybolmuş neredeyse, biraz salladım bir şey yaptım falan yerine geldi Ebrar'a baktım kız korkmuştu o kadar hasta geldi ama bunda bir değişiklik vardı " Ebrar iyi misin ? korktuysan dışarı çıkabilirsin, hem aşağıya inip annesinin durumuna bak belki yardıma ihtiyacı vardır " diyip bahane ile Ebrar"ı aşağıya yolladım Gülçin yani hasta ile hem başbaşa kalmıştık... O ilk geldiği hali gitmiş, sanki bir melek olmuştu, resimleri kaldırıp gösterdim teker teker.. cevaplarını merak ediyordum açıkçası, 1. resmi gösterdim ugiava denen illeti gördü 2 yi gösterdim gördü 3-4 derken hepsinin yerini buldu ve bana söyledi, kanım dondu şu ana kadar böyle bir hadise böyle bir hastayla karşılaşmamıştım bana gelen hastalar genelde 3-4 arasıydı acaba yardım mı alsam büyüklerimden diye düşündüm ama bu hasta bana gelmişti.. Bunu ben iyileştirmeliydim.

Eve varır varmaz kapıyı çalıp içeri girmemle çocuklar üstüme atladı Nazan bana bakıyor gülümsüyordu
" Bak ne kadar özledi bu çocuklar seni, işine biraz ara versen diyorum çok kaptırıyorsun kendini"
" iş bu hayatım yapıcak bir şey yok, ben çalışmıyım sen çalışma nasıl geçinip gidicez.. Boğaz tokluğu işte, gelin len buraya bakın elimde ne vaaaar ! "
" Baba, baba onu ben alıcam, ya Mine dün yedi bana ver lütfeeeen"
" Burdada var sürpriz... "
Sevinmişlerdi çocuklar, onlar sevindikçe bende seviniyordum yüzleri gülüyor, sıcacık elleriyle bana sarılıyorlardı bundan daha güzel bir şey varmı ki dünyada..
Akşam yemeği olmasada gece yemeğine oturduk Pazar günleri beni beklemeden yemek yemezlerdi çünkü, çok güzel tavuk vardı yanında köfte, patates... Ohhh birde sütlaç yapmış Nazan yemede yanında yat valla yemekten sonra kızlar masal anlatmamı istedi 2-3 şey uydurduktan sonra uyuttum bunları Nazan'da uyumuştu bende bir duşa girip yatıyım dedim..

" Bak kahba abi.. Ben siz gittikten sonra boş boş oturmıyım odayı toplıyım dedim.. Yukarı kata çıktım içeri girdim, kolanyağı falan dolaba koydum tekrardan geldiğimde ışıklar sönmüş, mumlar yanmıştı, aynanın karşısında biri vardı ve aynaya bakıyordu... Küçük bir kız çocuğuydu bu çok şirindi dünyada bu kadar güzel bir kız görmemiştim daha, 2-3 dakika aynaya baktıktan sonra bana baktı " Gel" dedi sadece gel demesiyle hemen yanına koştum ardından işaret parmağıyla aynayı gösterip " Bak " dedi arkamı dönmemle... "
" Ne oldu kızım anlatsana "
" Hatırlamıyorum abi hatırlamıyorum Allah kahr etsin ya ben bırakıcam işi "
Dedi 2-3 gün izin verdim Ebrar'a yanında kalmak istedim ama eve git dedi, bir şeyler aldım kafeteryadan ve arabayla eve gitmeye başladım, eve giderken son virajı almadan çantamı ofiste unuttuğumu fark ettim ve geri cevirdim direksiyonu.. Havada iyice kararmıştı zaten yağmur desen şiddetini arttırmıştı...

" Bak Gülçin, dediğim gibi biz sana yardım etmek için burdayız, eğer problemin neyse anlatırsan daha iyi bir şekilde sana yardımcı olabilirim.
" Derdimi bilsem burda ne arıyım ya bırakın beni gidicem" dedi, haklıydı kız ama ben ip ucu arıyordum sadece.
" Hmm peki neden böyle şeyler yapıyorsun ? Bak eğer anlatırsan annene söylemem sevgilin mi terk etti ? Hayattan mı bıktın ? neden ? "
" Yok bir şeyim benim iyiyim ben tamam mı rahat bırakın beni yok bir şeyim. "
" Ama böyle yaparsan seninle anlaşamayız ki " dedim ardından Ebrar'a bakıp fotoğrafları getirmesini söyledim, 7 adet fotoğraf vardı, hastalık tespiti için hastanın bu fotoğraflara bakarak bunları yorumlaması bizim onun hastalığı hakkında bilgi sahibi olmamızı biraz olsa da arttırıyordu...
Resimlerden isterseniz biraz size bahsedeyim...

Yapıcak bir şey yoktu bu Gülçin'in dosyasınıda bu gece bitirmem gerekiyordu iş aksasın istemezdim gittim ofise, yavaş yavaş girdim içeri kapıyı açtım.. Kimse yoktu ışıkları aça aça ilerliyorum ardından çantamı gördüm aldım, tam çıkıcakken içeriden bir ses geldi Ebra'ın yaralandığı yani karanlık odadan bir çocuk vardı, " Yardım eder misin " dedi, gözlerimi ovuşturdum oradaydı, hemen Ebrar'ın dediği aklıma geldi kendimi nasıl dışarı attığımı size tarif edemem soluk soluğa kalmıştım, kalbimin ritimleri sayılamıyordu arabaya atlayıp eve geldim tekrardan.. Nazan aradı gelirken
" Neredesin Kahba, çocuklar sen gelmeden uyumam diyor, artık bıraksan şu iş"
Dıtt Dıtt
" Alo alo NAZAN alo SES VERSENE KIZIM" telefon kapandı işkillenmiştim niye kapanmıştı ki şimdi bu derken bidaha çaldı
" Hat kesildi kusura bakma geliyorsun dimi hayatım"
"Yoldayım evet." diyip kapattım bende telefonu..