o kadar yalnızdım ki..

biraz olsun yalnızlığımı unutmak için, birileriyle birşeylerle konuşabilmek için geceleri sokaklarda dolaşır, ama konuşacak kimseyi bulamaz, kaldırım taşlarıyla, ağaçlarla, puslu ışıklı elektrik direkleriyle konuşurdum..

günler, geceler, haftalar, aylar bu sessizlik bu yalnızlık içinde birbirini kovalıyordu adeta..ne bedenimin, ne pas tutmuş kalbimin, ne de ruhumun bu yalnızlığı kaldıracak gücünün kalmadığını hissediyordum..

ama herşeyin, o yalnız geçen gecelerden birinde, kapımın önünde soğuktan tir tir titreyen, yalvaran gözlerle bana bakan o köpeği görünce değişeceğini bilemezdim..o kadar savunmasız, o kadar sevgiye muhtaç ve o kadar büyük bir istekle gözlerimin içine bakıyordu ki, beni 1 dakikacık olsun kucağına al, beni sev, içimi ısıt ve tekrar bırak istersen dercesine içimi yakıyordu.. uzun süre birbirimize bakıştık..bu kadar uzun süren yalnızlıktan sonra bir başka canlıyı hayatıma kabul etmelimiyim diye soruyordum kendime.. fakat o bakışlar daha fazla düşünmeme engel oluvermişti işte..bir hamleyle yavru köpeği kaptığım gibi içeri aldım..

onu yıkayıp, karnını doyurduktan sonra tekrar gözlerine baktığımda, o minnetkar bakışlara daha fazla dayanamadım ve ağlaya ağlaya ona sarıldım..

artık akşamları eve gelirken içim daha huzur dolu oluyordu.. koşa koşa eve gidiyordum.. boş sokaklarda sabahlara kadar dolaşmaya gerek yoktu artık.. çünkü evde beni bekleyen, beni kayıtsız seven birisi vardı..

hayatımın en mutlu günlerini yaşatıyordu o köpek bana..

fakat birgün akşam eve döndüğümde gördüğüm manzara karşısında dilimi yutacak gibi olmuştum.. bütün sevgimi verdiğim, hayatımın bir parçası olarak kabul ettiğim bu yavru köpek, en sevdiğim ferre derginin üzerine pislemiş ve üstüne üstlük sayfalarını da parçalamıştı..kan beynime sıçramıştı, bir süre hareket edemedim.. fakat sonra hemen kendime geldim ve köpeği kavradığım gibi kapının önüne geldim.. adeta bir futbol topuna degaj yaparcasına köpeği havaya fırlattım ve tekmeyi yapıştırdım.. viyk viyk sesler çıkararak havada uçarken kapıyı kapattım ve dergimin sayfalarını uhuyla yapıştırmaya başladım..

ve o an anladım ki..bu hayatta kimseye iyilik yapmayacaksın arkadaş..