Ortalık dağılınca, bahçenin kenarına çömelmiş beni, teselli etmek için hakan bey geldi. Sarıldı bana. Sonra nasıl dedim. Uzun uzun bakındı ve kendi canına kıydığını söyledi.

O an tamamen bitmiştim neden böyle birşeyi yapardıki? Olumsuz şeyler olsada yasamak için bir milyon tane sebep yokmuydu? Ben onun için bu kadarmı değersizdim? Beni hiçmi düşünmemişti be? Kendimi geçtim, annesini babasını, kardeşini en önemlisi kendini hiçmi düşünmemişti?

Saalerce ağladım. Başka ne gelirdiki elimden? Odasına girdim. Yastığını kokladım. Sarıldım, yatağına yattım. Gözlerimde yaş kalmamıştı artık ağlamaya halimde kalmamıştı.

Derken songül teyze geldi ve bana vefaat etmeden önce bir mektup bıraktığını söyledi...

Beyler mektubu bi yarim saat içinde yazıcam

Beyler kusura bakmayın yoldayım izmire gidiyorum ilk boş vaktimde aticam

Mektubu aldım. Ama okumadım. Okuyamadım daha doğrusu. Okumaya korktum orda. Songül teyzeye teşekkür edip evden çıktım. Tabiki başsağlığıda diledim.

Eve gittim. Arabayı alıp pelinle ilk ve tek buluştuğumuz yere gittim elimde 70lik ile. Dağ yolundaydım. Sadece beş gün önce onla bu saatte burdaydık. Burda manzarayı izliyorduk. Ellerimiz kenetlenmişti birbirimize.

Mektubu korka korka açtım. Mektupta şunlar yazıyordu:

"Med27ye...

Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Sadece bu hayattan soğudum artık. O gece sen beni kurtardın. Sana borçluyum ve nasıl ödiyeceğimi bilmiyorum. Galiba bu borcu yakın zamanda dahada fazlaya katlıyacağım. Ben gidiyorum med27 bu çirkinliği, kirliliği daha fazla taşıyamıyorum. Her gözümü kapadığımda o adam çıkıyor karşıma ardındada sen. Bu zamana kadar senin için direndim. Senin gibi iyi insanların var olduğunu düşünerek hayata tutundum. Ama gücüm kalmadı bitanem... özür dilerim. Ben sana layık değilimki zaten canım. Sen herşeyin en iyisini hak ediyorsun. Ben kirlendim. Kirliyim bunu düzeltemeyeceğim maalesef ve nereye gitsemde bu berbat şeyde benimle gelicek. O gece sana diyemediğim "seni seviyorum" için ne kadar pişmanım biliyormusun? Bir kere bile yüzüne söyleme fırsatım olmadığı için... şunu unutma bitanem ben şuan dahada mutluyum emin olabilirsin. Tek ekgib sen olucaksın burdada. Çok isterdim senle daha eren tanışmayı, daha fazla şeyler yaşamayı. Bu dünyasa kısmet değilmiş umarım diğer dünyada devam eder birlikteliğimiz. Özür diliyorum tekrardan. Ben senin kadar güçlü biri olamadığım için...

Seni seviyorum"

Bunu okuduktan sonra elim ayağım titredi. Kimin titremezdiki zaten? Kim ağlamazdıki sabahlara kadar? Kim görmezdiki şişelerin dibini?

Hemen çiçek ve su alıp mezarının başına gittim. Mezarıda kendisi gibi güzel ve temiz olmalıydı. Çiçekleri ektim suyumu döktüm. Toprağını elime alıp saatlerce kokladım. Sarıldım mezarıma. O benimdi. Her ne kadarda benim olmasa.

Artık neden yaptı diye sayıklamıyorum. Ama keşke kendi canına kıymasadı diye yakınıyorum hala. Inşallah ordada o tatlı gülümsemesi yüzünden ekgib etmiyordur. Çünkü o herşeyin en iyisine, en güzeline layık.

Şimdi napıyorum diye sorarsanız kardeşlerim babamın yanında çalışıyorum. Hakan abi ve songül teyzeyi sık sık ziyarete giderim. Hayatıma o günden beri kimse girmedi. Giremezde. Metro kullanmıyorum çünkü içim bunalıyor bir kötü oluyorum. Her bayramda seyranda, sevgililer gününde, dogum gününde, ölüm yıldönümünde giderim pelinimin mezarına. Mektubu hep cebimdedir. Asla ayırmam yanımdan. Ben onun yanında değilim belki ama o benim yanımda buna eminim. Bazen geceleri sesini duyar gibi oluyorum, her gece rüyalarıma girer zaten. Unuttramaz kendisini bana pelinim.

Bizimkisi baslamadan biten bir aşk hikayesiydi. Yaşanacak çok sey vardı ama olmadı. Diğer tarafta telafi ederiz artık...