Ne hikmetse hepsi de bir süre sonra benden hoşlanmaya başlıyorlar. Belkide başından beri öyle hissediyorlar. Yakınlık buldukça şakayla karışık rahat bir şekilde ifade edebiliyorlar.

Benimde aklıma karpuz kabuğu düşürüyorlar. Halbuki ben yalnızlıkla bütünleşmiş, nihilist bir insanım. Kimseye ihtiyaç duymadan, kimseden ilgi beklemeden yaşayabilen ender insanlardanım. Hayatıma birinin girmesini istemiyorum. Evlenmeyi de düşünmüyorum. Güzel bi kız çocuğunu evlatlık almayı planlıyorum. Ben, kızım,köpeğim ve kitaplar..