insanların ne düşündüğü bir yana benim için mahallede sözü geçen biri olmak Polis teşkilatında amir olmaktan daha önemliydi. 1998 senesinde ilk okula başladığımda sergilediğim hareketler ve beni bu yönde teşvik eden Mahalle Ağabeylerimi adım adım dinlememden mafya olmayı istediğimi biliyordum. Ağabeylerin yanında olmak, Okulda tüm gün tebeşir koklamaktan daha çekici geliyordu çünkü onların bir parçasıydım... Kimseye benzemiyorlardı, Mahallede istedikleri gibi takılabiliyorlardı. Bellerinde duran altı patların sesine gece uyuyamadığımı bile hatırlayabiliyorum. hepsinin bir arabası vardı ve istediği yerlere park ediyorlardı. kimse ne asker ne polis çağırıyordu. Hemen Hemen karşı kaldırımımız da bulunan mahalle bakkalını işleten Kötü Apo mahlaslı "Beyaz Saçlı, Mavi gözlü, Sofraya ilk oturup en son kalkan şişko amcalarınıza benzeyen bir vücut yapısı vardı" o amcalardan her zaman nefret edilmiştir. her şeyi yerler ve hala doymazlar. Kötü Apo Mahallede sözü geçen En Büyük abilerden biriydi. Kimse için o iri cüssesini yerinden oynatmazdı. Mahallede bir çok esnafın gelip Kötü Apo'ya zerzenişte bulunduğunu ve akabinde kötü sonuçlar elde ettiğini biliyorum. Beni yakından tanırdı. nerede görsem yüzümü eğer ve saygıda asla kusur etmezdim. O da koskoca mahallede neredeyse benim ismimi bilirdi diyebilirim. Kimseyle konuşmazdı evinde telefon dahi bulundurmazdı. Onunla konuşmak isteyenler genelde kardeşi Küçük Kenen'la haber yollardı. Küçük Kenan'ın iyi günündeyseniz belki konuşmanız için 2 3 dakikalık bir görüşme ayarlayabilir...

ilk olarak ağabeylerle takılmaya Anneme karşı taraftaki bakkalda çırak olacağımı söylememle başlamıştı. Bizim Aileye göre küçük yaşta çalışmak oldukça önemliymiş. Köyde büyüyen babam her zaman " kendimi bildim bileli çalışmaya devam etmişimdir. Türk çocuklarını evde yatırarak şımartmaya lüzum yok der." ona göre çalışmanın yaşı yoktur. Annemde buna çok sevinmişti evimize yakın bir yerde çalışmak onun içinde önemliydi karşıdan karşıya geçerken bile dikkat et araba çarpabilir diyen annelerden di benimkiside. Biz aile olarak Trabzon'dan gelmeyiz. Bizler gibi Trabzondan gelen Kötü Apoların da Aslının Trabzonlu olduğunu duyuncada çok sevinmişti Annem için bu bütün dualarının kabulüydü.
Artık Bakkalda çalışmaya başlamıştım. Evden harçlık almayı bırakmıştım. Okula diye çıkıp Annemin beni kapıda uğurlamasını fırsat bilip okul güzergahını tutar gibi yapıp Annem kapıdan içeri girdiği zaman rotamı değiştirir Bakkala çalışmaya girerdim. Çok şanslıydım ve mutluydum. istediğimi yapıyordum, istediğim yere gider gezerdim. herkes beni tanıyordu ve ben herkesi tanıyordum. Ağabeylerimin olduğu gibi Bakkala gelen diğer adamlarında Serçeleri vardı ve Bakkalın sağ tarafında bulunan arsaya park etmeme izin veriyorlardı. Daha Arabanın kaputundan önünü zor gören Anneminde değişiyle küçük bacaksız Serçeleri (Murat 131)'leri sırayla park ederdim...