vardır böyle bir şey. bütün komedi dizi ve filmlerine bakın. yabancılardan bahsetmiyorum, türk yapımlarına bakın. başrolde ve yardımcı rollerde oynayan oyuncuları kıyasladığınız zaman yardımcı rollerin daha sakin ama net tavırlı, yatıştırıcı ve zeki insanlar olması göze çarpar. komediyi iyi oynarlar ve başrol oynamanın getirdiği yükten uzak olma sebebiyle rahat rahat oynarlar. fakat başroldekiler öyle midir? başrol oynayan bir komedi oyuncusu eğlenceli olmaktan çok gergindir. siniri çevresine homojen olarak dağılır, bizlere de yansır. hep bir hareket hâlinde görürüz başrolü. sürekli bir liderlik isteği, topluluğuna yön verme, aynı zamanda da doğrucu davutluk vardır hamurlarında.

herkes sana ve yaptıklarına katlanıyor ama ben dürüstüm, senin gerçek yüzünü herkese gösteriyorum it! tavrı vardır komedinin başrolünde. ona göre herkes aslında sahtedir, yanlıştır, ahlâki açıdan sorun yaşayanı da vardır, beceriksizi de. davasını ciddiye almayan dünyadan bihaber adam da vardır onun hayatında, kötücül gücün dinmez şiddetini taşıyan da. o bunları hep fark edip hiçbir zaman bitiremeyeceği bir savaşa girer ve kendini yıpratır. bu savaşta dostlarını ayrı, düşmanlarını ayrı kırıp döker. alınganlaşır, hassaslaşır. en ufak lafa çakar çakmaz çakan çakmak misali parlar. adeta karadenizli siniri vardır böyle sorumluluk sahibi olmak zorunda hisseden don kişotlarda.

mesela (bkz: arif v 216) filminde (bkz: ozan güven) kötü insanlar tarafından yönetilmeye ve yontulmaya çalışılan bir robotu canlandırırken (bkz: cem yılmaz) da o robotun iyiliğini düşünen ve o robotun insanken eski dostu olduğunu bilen, bunun için kötülerle amansız bir mücadele başlatan bir adamı oynadı. filmi izlerken cem yılmaz'ı hep sinirli, burnundan soluyan, sürekli isyan edip kızan biri olarak görüyoruz. görüyoruz ve geriliyoruz.

aynı şekilde (bkz: feyyaz yiğit) de (bkz: gibi) dizisinde bazen içinden çıkılamaz problemlerin derininde bulurken kendini, sinir küpüne dönüşüyor ve öfke saçıyor etrafına. dizideki diğer karakterleri bir türlü istediği bakış açısında ve seviyede göremeyen yılmaz hep bıkkın, yılgın, kızgın bir profil çiziyor bizlere. sessiz sakin, uyumlu bir karakter olsa belki rolünü o kadar samimi icra edemeyecekken içindeki agresyon onu gerçekçiliğe itiyor.

evet, belki de bu kızgın tavırlardır bu komedyenleri merakla izleyişimizdeki öz. gereksiz gördüğümüz zaman ve mekan fark etmeyen öfkeleridir onları ilerlerken destekleyen. kim bilir, izleyici kitlesi olarak o kadar da suskun, pozitif komedi karakterleri izlemek istemiyoruzdur belki. öfke doğru kullanılıp amaca zütürüyordur. sakinlikle birleşip bir ahengin parçası oluveriyordur. kim bilir...