--- Hikayenin ortalarında dedim ya ‘’ yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim’’ diye. Şu yüzden dedim o lafı. Bunların hiçbirini yapmamış olsaydım adam gibi çalışarak liseyi bitirir iyi bi bölümde okurdum. Yapamaz diyen varsa bilmem de, yapabilecek kapasitede olduğumu düşünüyorum. Tüm gün yatar sağda solda çalışmaz, hiçbir şeyi kafama takmaz, karı kız yolunda günümü gün ederdim. Babamdan aylık harçlık bile alırdım. Ama hikayem olmazdı.

Yola çıktığımda 100 kelime falan ingilizce biliyodum. Şuan gayet iyiyim o konuda. Hiçbir sıkıntım yok. Rusça hiç bilmiyodum. Şuan yine rahat bi şekilde derdimi anlatabilir, gazete okuyabilir durumdayım. 30 küsur ülke onlarca şehir, onlarca milletten insan gördüm. Toplamda uçak, tren,gemi, otobüs,otostop, yürüyerek…. 150 binden fazla kilometre yaptım. Dünyanın çevresi 40 bin km amk. 4 kez dolaştım ulan.

Ama tüm bunların bedeli olarak çok insanın kalbini kırdım, bana güvenen herkesin güvenini boşa çıkardım. Annemi mezarında rahat yatırtmadım. Abim gibi sevdiğim amcam’dan ‘’benim gibi bi adamı bir daha görmek istemediğini’’ söyleyen mesajlar aldım. Her ne kadar birbirimize büyük hatalar yapmış olsak da beni kardeş gibi gören kardeşlerimi salak yerine koydum. Babamı bir kere olsun aramadım, en kötüsü de merak bile etmedim. 50 küsur yaşında belki beni genç sevgilisi, belki oğlu, belki de torunu olarak gören ingiliz bi kadının da güvenini boşa çıkardım. Yaşıtım sayılan bi kızın ne kadar zengin olsa da, hayattaki tek malı olan arabasını sattım. Güvenini sarstım. Attığım mesajlarla onlarca insanın canını yaktım. Belki bu hikayeyi buraya yazarak aranızdan bazılarının, insanlara olan az da olsa güvenini yerle bir ettim. Bilmiyorum. Kendi pgibolojimi kendim bozdum.



Bundan sonra hayatımı nasıl ve ne şekilde sürdürürüm bilmiyorum. Tükiyeye dönme fikri var kafamda bir de Asya’ya yada Güney amerika’ya gidip çocuklara ingilizce öğretmek gibi bi fikir de var. Bikaç grupla mailleşiyorum 2 haftadır. Yatacak yer ve 3 öğün yemek verebileceklerini söylüyolar. Belki Güney Amerika tarafına gidip 6 ay falan dil kasarım. Bakalım, kısmet. Hikayeyi sonlandırırken size yarak kürek tavsiyeler vermicem. Veremem de zaten. Ders çıkarmayın, yada çıkarın kendinize göre bişeyler. Şiir pek sevmem ama evsizlerin, mülksüzlerin kralı Jack Kerouac abimizin dizeleriyle veda edelim.

Los Angeles da bir ev,
Tucson’da bir ev,
El Paso’da bir ev,
Loredo’da bir ev,
New Orleans’da bir ev,
Denver’da bir ev,
Benim evim yok.

Yakın sigaraları hadi huur çocukları. Hikaye bitti. Eyvallah.