insanlar birisiyle sorunu olduğu zaman hemen uzağa kaçar oldu, sorun yaşadığı kişiden kaçar, başka yerlerde kendini avutur oldu,
kopuk avutma yaşıyorlar, sakinleşiyorlar sonra fakat geri geldiklerinde öyle yada böyle o sorun tekrar alev alıyor, hemde daha şiddetli olabiliyor, çünkü sorunun kapandığını çözüldüğünü sanıyorlardı, fakat sorun çözülmemiş sadece ertelenmişti, bunu fark edemedikleri için sorunun biz olduğumuzu düşünüyor, sözde çözülmüş sorunu tekrar sorun haline getirdiğimizi savunuyorlar, sorun olduğu zaman yüz yüze konuşmak yerine başka yerlere bakar, eli ayağı başka işlerle meşgul olur -kasıtlı olarak-, uzaktan uzağa tartışırlar, neden? neden böyle yaparlar, oturup yüz yüze konuşmaktan mı korkarlar yoksa sinirlerine hakim olamadıkları için yüz yüze gelmek mi istemezler, yoksa yalan söyledikleri için mi göz temasından kaçarlar, lanet olsun ağabey, lanet olsun, hele ki bir ilişkide sorun yaşadığında neden gidip başkasına anlatır hemen? Daha ilişki içerisinde çözmeye çalışmadan, direkt başkasına anlatıp ondan neden öğüt alırlar? hem nereden biliyorlar o öğüt aldıkları kişilerin, verdikleri öğütlerin aslında bir öğrenilmiş çaresizlik barındırıp barındırmadığını? Bakın ben yardım almasın demiyorum, tabi ki alabilir, fakat önce kendi aramızda halletmeden olmamalı, önce kendi aramızda denemeli, baktık çözemiyorum başkalarından yardım talep etmeliyiz, bu en yakında dost olur, anne-baba olur, ağabey kardeş olur, doktor-uzman olur, olur da olur ama önce kendi aranızda olsun. arkadaşıyla sorun yaşadığında öğretmene şikayet eden ilk okullu gibi nedir bu başkalarına gitmek..

Dp: okumayacak olan eksiyi versin gitsin. net.

Haklısın panpa bazen de 2dk ayırıp seni dinlemezler bile

iki tarafında haksız olduğu kısımlar vardır o yüzden suçu kabul edemeyip karşısındakine atmaya çalışırlar ikiside kabul etmeyince tartışma çatışmaya döner