inci itiraf

Çok açım, dışarıdayım ve donuyorum.

Bugün bir otobüs şoförü ile kavga ettim. Haklıyım. Yakışmadı ama ettim. Aptal herif.

gidiyorum ki ben...

Az önce canım rulokat istiyor dedim sağ olsun birileri on iki adet alıp getirdi. Gözün doysun mu demek istedi yoksa romantizm ki yaptı? Ulan yasakli ağzında gül ile verse romantik bak sana ne aldım derse sığır oluyor değil mi?

Edit: -ki değil mi olacak.

Sözlükte bir sürü insan gördüm buldum tanıdım ama bir kendimi bulamadım.

Birine mesaj atmak için bekledim ama gelmedi. Biliyorum bunu okuyacağını. Ne demiş şair?

böyle bir başlık oldugunu yeni ögrendim mk itirafım budur 2012den beride yazarım

sirkan özguven eksiligini adminlerlevdalga gecerek tatmin ediyor...

bir dost

Etütlerde hoca sorulara bakarken hep domalırdı donu belli olurdu yan sıradaki adasımla anlastık her etüt aramızda dönüyoz hocayı

küçükken mavi gözlü sarışınmışım şu anda çok çirkinim xd

Sosyal medyaya bir süre ara verme kararı aldım. Bakalım kaç saat bu kararımın arkasında duracağım.

Edit: 17 saat 32 dk.

taşını toprağını gibeyim ankara

Burayı bilmiyordum ben, biri sayesinde gördüm ve onunla aynı anlama gelmeye başladı zamanla benim için. Günlük gibi itiraf gibi saçma sapan ama kimsenin görmediği bir yer oldu. Haklısın. Konular değişti yıllar değişti ve biz değiştik. Oysa ne de güzel anlaşırmışız zamanında. Kendimi bulamıyorum demek için gelmiştim bir gün. Bugün bakıyorum kendimi bulmuşum. Neler neler geçiyor aklımdan. Hem hani bugün saat ikide uyuyacaktık ve sen kontrol için beni arayacaktın? Uyudu, belli. Bugün tam bir buçuk saat beni sıkıştırdı bu niye böyle şu niye böyle diye. Zaman kaybıydı. Bunu abiye de söyledim. Burdan başka konuya atlayalım mı? Lise defteri gibi oldu bazı şeyler. Durup durup bakıyorum. Yetmiyor salak salak yazıyorum. Aslında buraya uzunca bir şey yazmaya geldim ama yazmamak için direnip gidiyorum. Çünkü unuttum yazacağım şeyi.

Son zamanlar pek iyi değilim... Uzun süredir aklımda olan ölüm düşüncesi artık apaçık bir hale gelmeye başladı... Amaçladığım yer ile geldiğim arasında çok büyük bir uçurum görüyor, korkuyorum...

Sevdiği işleri yapmalı insanlar ve yine sevdiği kimselerle yaşamalılar... Oysa sevdiğim,ya da sevdiğimi zannettiğim insanlarla aramda uçurumlar var... O uçurumlara açılan boşlukta yar dediğim kimselerin yarınlarda olmadığını resmeden başka insanlar ...

Hayat bu kadar mı zor ? Ben mi zorlaştırıyorum yoksa her şeyi ... inan bunu bilmiyorum... Bir cevabı olmalıdır ve muhakkak vardır da, lakin merak bile etmiyorum ... Felsefe gibi hissediyorum kendimi, cevaplar değil mühim olan... sorular

Tenime değen her el ona hayat mı verecekti ?

Nefesime karışan o nefesler ? Peki onlar neredeler şimdi ?

Kime sigaramı ıslatmamasını söylemem gerekir ? ... En dehşetli sevişme anlarının akabinde, amerikanvari bir şekilde çarşafa dolanarak doğrulmak varken, neden daldaşak kalktım ki onca sene ?...

Gökyüzü bazen açık mavi olurdu .. Gök mavililer derlerdi italyanlara ...

sonra ...

sonra ... her yanım demir perde grisine büründü ...

Çayın tadı yok ... sarma tütün eskisi kadar afilli değil ...

Saçlarım epey seyrelmeye başladı ve eskiden bir nebze olsun kendimi idare eder derecede beğenirdim ... şu an ciddi manada aynada gördüğüm zata ecdadunu giberun diye haykırıyorum

Sevmiyorum olum ben olanları ... kabullenemiyorum bu kadar dipte olmamı ... Hak ettiğimi düşünsem bile, bu kadarı fazla idi sanırım ... Beni unuttun mu ey yaratıcı ? onca sene secdegah belleyeni bu kadar cefa içinde bırakmanın maksadı ne ki ? isyan mı edeyim ... haşa ... kahrında hoş, lütfunda ...

Çalmıyor anasını gibtiğimin telefonu ... çalmıyor artık ...

güzel bir kız görünce heyecanlanırdım eskiden ... olmuyor ...

Tiksindim insan etinden ... kendi etimden ... cidden hayli ağırmış ...

Bakalım artık ...

id ago ut mihi instar totius vitae dies sit.

mortem plenus expecto.

vale

Eskiyi özledim

nefret ediyorum işte ya..

çevremdeki insanlara minnet borcum olmasa istanbul u, ailemi bırakır küçük bir şehre yerleşirim. ama yok işte, imkansız

Sevgili Proust

Sana olan kıskançlığım ve nefretim sana duyduğum hayranlık kadar. Şu hayatta kıskandığım başka bir insan yok. Senden nefret ediyorum. Seni çok seviyorum. Seni çok kıskanıyorum. Acaba aynı zamanlarda yaşasak arkadaş olur muyduk diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Sen de odandan pek çıkan biri değilmişsin. Bunu göz önüne alınca tanışamazdık bile. Neyse daha önce defalarca söylemiş olsam da beni bunu tekrar etmekten alıkoyacak herhangi bir sebeb yok. Seni çok kıskanıyorum.

Saygılar,
ZSP

Geçmişe yönelik aldığım ahlarin acisini cekiyorum