özet : ilkokulda başıma gelen bir olay bugun cocugun birinin başına geldi ve duygulandım.

Bugün başıma gelen olay belki bir çoğunuzu giblemeyecek ama ben duygulandım be ağalar. Sizinle paylaşmak istedim. hiç unutmam beyler ilkokulda harçlık almazdım evden. Ama hiçte sorgulamadım bunu. Neden ailem bana harçlık vermiyor diye. Evden getirdiğim beslenmemi yiyordum. Bu zoruma gitmezdi ki çok normaldi. Zaten o zamanki deyimimizle örtmenler kızıyordu ( şimdi düşünüyordumda ne karışıyorsa gibikler). bizim okulun tam yanında cami vardı beyler. Okuldan çıktık bir gün ilkokul 2 ye filan gidiyorum. Hem mahalleden hemde sınıf arkadaşım olan eleman gel caminin çay ocağına gidelim kakao içeriz dedi iyi dedim gittik. Oturduk oraya. Bende para yok tabi. Benim çin para o zmanlar babada olur bide yaşı çok büyükse abide olur o kadar amk. Çocuk bitane kakao söyledi içiyor. Bende mal gibi oturuyorum amk. bin bana söylemedi ama ilginçtir ki hiç zoruma gitmedi. Oturdum izliyorum öyle. Kakaosu bitsinde eve gidelim diye. Dayının biri yanaştı yanıma sen neden içmiyorsun dedi. Hiç çekinmeden param yok benim dedim. Adam gitti bitane kakaoda bana getirdi. yok içmiyecem ben dedim param yok ödeyemem. Adam al oğlum parasını ben verdim dedi. teşekkür ettim içtim. Mutlu olmuştum amk. Ordan çıktık eve gidyoruz. Çocuk gel tost yiyelim dedi. iyi dedim yine gittim. Amk kabullen işte da. Paran yok ne takılıyorsun peşine. gittik çocuk tost söyledi. Hemde sucuklu. Ozamanlar sucuğu biz babamın maaşından maaşına görüyoruz. Nyse ordan da çıktık eve gittim. akşam yemekte babama anlattım durumu dedim bugün böyle böyle oldu amca bana kakao aldı bende içtim dedim. Ama en ufak bir art niyet olmadan. Babamın canı sıkılmıştı hatırlıyorum. Kalktı sofradan yemedi bişey. Ben tabi çocuğum ayıkamadım durumu. Yumuldum yemeğe. Sabah annem harçlık verdi bana. Bu ne dedim. harçlık oğlum dedi. bişey demeden aldım cebime koydum gittim okula. yemedim parayı aksam geri meri isterler diye. geri geldim para soran yok. Çok uzun zaman sonra anladım ki babam benim arkadaşlarımdan geri kalmamam için artık bana harçlık vermişti ve benim o akşamki anlattığımı " siz bana neden harçlık vermiyorsunuz " olarak algılamıitı ama harbiden niyetim o değildi.

Bugün işten gelirken acıkmıstım dedim şurda bi tost atıştırayım. Girdim tostçuya. 3 tane çocuk var. 1 tanesi yiyor 2 tanesi bakıyor. bende goralı söyledim bitane bende yiyorum. aklıma yıllar oncesinde yasadıgım bu anım geldi. Çocuklardan yemeyenlerden birine siz neden yemiyorsunuz dedim yiyesimiz yok dedi. Ağlayacaktım resmen. Tostçuya söyledim çocuklarada tost verirmisin diye. Çocuklara tost bide ayran söyledim.

bunu yaptım diye anlatmıyorum. bundan prim kazanacak kadar huurçocugu değiim. en faza 7-8 liralık hesap fazla ödedim. Ama o çocuklarda kendimi görmüştüm. ve ben onlar kadar akıllı değildim. çünkü benim cebimde param yoktu bana sen neden içmiyorsun dediklerinde param yok demiştim. onlar ise parası belki vardı belki yoktu bilemem ama yiyesimiz yok demişti.

şimdi ki nesil çok akıllı çook.. Maşallah hepsine.

edit : trend olmuşuz beyler ama inanın amacım trend olmak yada prim yapmak değildi. sadece o an hissettiklerimi yazmak istemiştim ben.

ben de bi anımı anlatıyım o zaman, gerçi benimki biraz farklı ama olsun. ilkokul 4. sınıftaydık o zaman, ama bahsedeceğim bu arkadaşımla ortaokul bitene kadar beraber okuduk, hep de yan yana otururduk. bu sınıfın ineğiydi, ailesi falan da zengindi ha. yani zengin derken ortalamanın biraz üstü, bize göre zengindi. teneffüslerde çikolatalar bilmem neler, öğle araları kolalar falan. boya faberinden, çanta adidasından o biçim. benim evim okulun hemen arka sokağındaydı öğle arası eve giderdim evde yerdim, tenefüste de oyun moyun derken zaten kantinin ora uğramazdım bile. bu da töbe yarabbim, hayvan gibi yerdi ya. her tenefüs elinde bişey olurdu bunun. bi baksan çikolata bi baksan poğaça simit tarzı şeyler, hiç birşey bulamazsa sakız çiğnerdi. yazın neyse de kışın tenefüse çıkmadığımız zamanlarda mecbur sınıftasın, napcan, bu hemen bişey alır gelirdi. ama beni de çok severdi ha ben de onu çok severdim, zengin çocuğuydu, çalışkandı da ama hiç öyle havalarda biri değildi, zaten bu salağı hep dışlarlardı devlet okulu diye. tek huyu çok fazla bişeyler yer içerdi. tabi beni de hadi gel diye çağırırdı kantine ben de gider miyim, nere gitcen amk para mı var sanki. neyse çenem düştü, birinde öğle arası bitti sınıfa geldim daha on dk falan var, çantayı bi açtım, fermuarın hemen altında öyle hızlıca koyulduğu çok bariz olan iki tane beşyüzdin, hem de en morundan. o zaman beşyüzbin vardı hem de mor. bu da her zamanki gibi bişey yiyo, o kadar param olmadığını biliyorum, buna sordum benim çantayı elleyen oldu mu sen gördün mü diye, çünkü bunun evi uzakta olduğu için servisle gider gelirdi, dolayısıyla okulda kalırdı öğle araları. yok valla ben kimseyi görmedim falan dedi bu. ara tara tırım tırıs kim koydu bu parayı bulamadık. hayır, düşürülme olayı falan da değil, bildiğin çanta açılmış koyulmuş, neyse hoca geldi ders işledin, teneffüs oldu, dedim ben gidiyom hocanın yanına, niye dedi bu dedim bu para çok ben bunu harcayacak olsam harcayamam da, bana göre iyi paraydı amma, hocaya vericem, o da müdüre versin falan çocuk aklı. ya bu da diyo gitme verme falan, ben de saçmalama gökhan günah falan derkene demesin mi onu çantana ben koydum diye. e dedim neden böyle bişey yaptın, meğerse öğle araları ben eve gidiyorum ya yemeğe, ona üzülürmüş bu salak gitmemi istemezmiş. bana düşkündü çünkü, birbirimiz için kavgaya dövüşe falan girerdik yani. önce iyice bi kızdım bi yandan da ağlıyorum, sonra bi daha böyle bişey yapmayacağına dair söz aldım. bak kaç sene oldu, rahat 15 sene geçmiştir olayın üzerinden. ikimiz de iş güç sahibiyiz, yeri geldi ben ona destek çıktığım oldu, hala görüşürüz de sık sık, ama o iki tane beşyüzbini ömrüm boyunca unutamam. şimdi derdim var desin evi arabayı satar derdine basarım o hesap yani. neyse bu da benim bi anım işte. haydi hayırlı işler.