Ben buyum işte beyler. Sevilmeyen birisiyim. ilkokuldan beri umursanmayan biri oldum.
Çirkin, kısa boylu, etrafında kimsesi olmayan bir zavallıdan başkası değildim. Lise de aynı şekilde devam etti. Sınıfımın alay edilen kişisi oldum hep. Nefret ederlerdi benden. Sırf üzerimdeki emeğin hakkını verebilmek için derslerimi sıkıca dinlediğim önlerdeki sıramdan bile yanımdaki "arkadaşım" tarafından kovulmuştum. En arkada lise hayatıma devam ettim. Dışlandım, alay edilen ve ezilen birisi oldum.
Öte yandan kimseye aşık olamadım ben beyler. Hayatım boyunca bir kız arkadaşım bile olmadı. Hem kim bakardı ki bana ? Hele ki şu halimle ? Popüleritem yoktu. ineğin tekiydim sabahlara kadar kahve içer ders çalışırdım. Hayal edebilir misiniz bilmiyorum Bet sesli çirkin ve yalnız bir "liseli" olarak hayatta sevilmeyen birisiydim. Ben de Gerçek hayattaki ekgibliklerimi internet ortamında gidermeye yöneldim. Bilgisayar oyunlarına başladım Crossfire oynardım eskilerde. Son derecede becerikli bir oyuncuydum ama gel gör ki orada bile sevilmiyordum. Neyse sonra ekşi sözlükle tanıştım ama hiç yazarlık almadım burada da umursanmayacağımı biliyordum. Ardından inci sözlüğü buldum ve buradan da yazarlık almadım biliyordum yine burada da giblenmeyeceğimi.
O rezil hayatım bana kan kusturdu beyler. Çok zor gerçekten sevilmeyen birisi olmak. Bir ortama girdiğinde oo hoşgeldin diyen birisinin bile olmaması çok koyar adama. Bu hissi hayatınız boyunca umarım hiç tatmazsınız.
Ailem de bunun farkındaydı gerçi. Arkadaşları tarafından dışlanmış biri olmam bulunduğum lisenin anaokulunda öğretmen olan annemin gözünden hiç kaçmazdı. Çok üzülürdü benim için garibim. Her gün ruh gibi gezmemi üzülerek izlerdi. Giderek konuşkanlığım azaldı. Adımlarım sessizleşti. Tam bir ruh olmuştum. Şu hayatta beni ayakta tutan tek şey vardı. Derslerim. Hem ergenlik buhranlarına girip intihar etseydim ne olacaktı ? Çok mu umursanırdım ? bahse girerim bir kişi bile ağlamazdı arkamdan. Hem de ailenin tek çocuğuydum o insanlara evlat acısı yaşatmak çok büyük adilik olurdu. Mezun olana kadar bu böyle gitti. Zaten yokluğum ve varlığım bir olduğundan mezuniyet gecesine bile katılmamıştım giblenmeyeceğimi biliyordum. Mesela benim kepli bir fotoğrafım yoktur.
Neyse beyler dışlanmış, sevilmeyen, umursanmayan ve hayatta kaybeden birisi olarak iyi bir üniversite kazanıp gittim. Babam giderken bir şeyler söylemişti. Tam hatırlamıyorum ne dediğini ama dediklerinden hayatta zaten umursanmayan biri olduğum makamım olmazsa bir hiç olacağım çıkıyordu. En sert tokadını atsa bu kadar acıtmazdı canımı. Gerçi haklıydı da. Neyse.
Şimdi insanlar ne okuduğumu sorduklarında cevabım karşısında şöyle bir üstümü başımı süzüyorlar. Ama işin acı yanı sadece okuduğum okul beni umursanan biri yapıyor ki bu da babamı son derece haklı çıkarıyor. Yani işin kısası önceden neysem şimdi de O'yum. Makammış mevkiymiş okulmuş hepsi yalan. Hala eski umursanmayan, sevilmeyen, ezik kişiyim. Hala kısa boyluyum, hala çirkinim ve hala bir kız arkadaşım yok. Hala ama hala kan kusuyorum.

Özet: sizi siz yapan bulunduğunuz konum değil, fiziksel ve kişilik özellikleriniz olmalı. Benim gibi biri olmayın.