hayatı boş geçenler gelsin

doğru düzgün hatırladığım bir anı yok amk bütün hayatım pasif geçti sıkıcı hareketsiz yani asosyal biçimde ilkokuldakiler huur çocuğuydu 4.sınıfa kadar her hafta dayak yerdim annem bana hep sana sataşanı gibleme derdi her hafta dayak yediğimi görünce 3 yılda anladı ya da aptala yattı küçüklüğümde beni kimse dövmezdi ama bazen içimden keşke dövseydin anne derdim o derece berbat ederdi beni hemen herşeyden soyutladı beni mesela sokak hayatı hiç dışarı çıkartmadı beni 10 yaşına kadar özgüvensiz büyümemi sağladı ortaokul ve lisedeki asosyalliğimin sebebi annemin beni yetiştirme şekliydi insanlar bana yaklaşmadıkça ben kimseye yaklaşmıyorum rahatsız etmeyeyim kimseyi diye düşünürüm sürekli liseden birkaç arkadaş olmasa hepten yannanı yemiştim 1-2 hafta aramadığımda sitem eder 1-2 arkadaş diğerleri için ancak onlar beni ararsa ben de onları arıyorum diğerleri dediğim 8-10 arkadaş var yine nerden baksan anlayacağınız üzere şu geçen 19 senede hiç kız arkadaş sevgili falan olmadı 1-2 senedir falan kızlarla yavaş yavaş konuşmaya başladım ama onlar konuşursa ancak ayrıca şu hayatta çok ciddi söylüyorum gerçekten mutlu olduğum bir an olmadı ama şükür ki ufak mutluluklar olmuyor değil mesela iddaa dan 50 lira buldum hayattaki en büyük mutluluklarımdan
bütün hayatı özetlemişim nerdeyse amk

edit:bütün önerilere açığım

edit2:panpalar öyle korkak biri de değilim ama şanssızmıyım kadersizmiyim anlamadım bunca senedir

edit3:ağır uykusuzum son 3-4 aydır sabah 6 da yattığım günler oluyor gececi panpaları başlığa bekliyorum 1 aydır 2 defa dışarı gezmeye çıktım o da tek başına arkadaşlarla da görüştüğüm yok şu sıralar
erkek kız farketmiyor zorunlu birşey olmadıkça insanlarla ilk irtibatı kuran ben olmuyorum

edit4:iş bul diyenlere üni sınavları için 2.senem tek umudum adam akıllı bir üni ve bir bölüm kazanmak

kazandım panpalar hepinize teşekkür ediyorum hayatı biraz yola koymanın zamanı geldi de geçiyor

oha lan aynı ben amk neredeyse.ben pek fazla dayak yemedim insanlardan. bana da babam çok fazla karışır.ben de pek yaklaşamam insanlara,hep ilk adımı karşıdan beklerim. kızlarla sadece hayallerimde ilişkilerim olur çünkü gerçek hayatta kızların yanına yaklaşmaya cesaret edemem ayrıca kızlarla ilişki konusunda tecrübem olmadığı için hiç bilmiyorum nasıl ilişkiye başlanır mesaj mı atılır ilk önce yoksa telefonda konuşur musun ne yaparsın bilemem yani. aslında bilirm de cesaret edemem bunları yapmaya. insanlar genelde beni sever sessiz sakin bir kişiliğe sahibim diye. sadece arkadaş çevresinde sessiz sakin değilimdir. onların yanında gayet güzel muhabbet yaparım.ama arkadaş çevresine tanımadığım birisi gelirse hemen içime kapanır muhabbete dahil olmam. mesela burdaki kız meselesiyle ilgili başlıkları açanları hep kıskanmışımdır. arkadaşlarımla da öyle çok sık görüşmem. onlar arar da buluşalım derse buluşurum yoksa hiç aramam insanları. günün birinde onlar da beni aramıcak ve yalnız kalıcam diye korkuyorum.

türkiye de bu oran inan %50 yi aşkındır emin ol. bende senin gibiyim olaylar falan aynı yani senden 2 3 yaş büyüğüm ve yeni bir işe başladım 7 ay öncesinde inan çok etkiliyor sürekli insanlarla konuşmak görüşmek asosyalliği engelliyor biraz da olsa kendine güvenin geliyor. ama bu devrede inişli çıkışlı yani sosyal biri olsan da çevrende çok insan olsa da pek bişey değiştirmiyor bi moralin bozulsun hemen isyanlardasın yine. o yüzden boşver sen rahat ol biraz gayret et gerisi gelir

yok olmuyo. çok okudum çok denedim. belki çok az geliştirmişimdir kendimi ama hayır

ortamdaki binler bana düşük geliyo güldükleri şeyler komik değil. ortamda konuşmaya çekiniyorum.
yakın arkadaşlarımın yanında esprinin dıbına koyuyorum ama başkasının yanında olmuyo.
örneğin sınıftayken tanıdık olmasa tek başıma otururum amk. kızlarla iletişime girmekten kaçıyorum
yavşayan bi kızla bile konuşamıyorum amk cesaret edemiyorum

asansörde komşulardan biri varsa ya tavana ya yere bakıyorum
dolmuştayken inceğim yerde ben demeden biri müsait bi yerde dediğinde dünyalar benim oluyo amk
eskiden hoca tahtaya kaldırcak diye nasıl terler dökerdim amk

gibtiğimin hayatını bi ağaç gibi geçirmekten bıktım amk
doğ yaşa ve öl. monoton hayat. arkamdan belki 2-3 kişi üzülür

burdaki herkese yardım etcem sorunun kaynağını biliyorum sorun basit = anne yetiştirmesi.

erkek çocuğunu baba yetiştirir dıbına koyim.

eğer sizi de anneniz yetiştirdiyse günlere zütürdüyse karı muhabbetine soktuysa aman oglum kavga etme dediyse gibi tuttunuz

ayrıca olayı hayatınızın bi sonraki bölümüne taşırsanız gibi yediniz demektir

örneğin: liseye geçince düzeltecem, üniye geçince düzeltecem, üni bitince düzeltecem

nah düzeltecen ya burda düzeltecen ya da hiç

22 yaşındayım. şu an durumum iyi ama lise ve öncesine ait hiç arkadaşım kalmadı. napak ölek mi? yaşıyoruz işte koy zütüne panpa

valla hiç de boş yaşamıyorum gibtirin gidin

eğlenmesini bileceksin

beni de yaz panpa.

edit: şansımı gibeyim 2. sayfa olduk iyi mi?

amk en buyuk hayalim su amina kodugum hayatinda askerdeyken olmek al. git yasama aq cocuklugun bosa gitmis zaten

çok var böyle insan, inanın parasızlıktan oluyo ailelerimizin parası karnımızı doyurmaya zor yetiyo ekstra masrafla kafe kafe gezemedik biz, sosyal olamadık.

pasiflik kötü bişe ya gerçekten üzüldüm , ama herşey senin kontrolünde panpa (:

gözümden yaş geldi, panpa umut verici konuşmayacağım sana malesef çünkü üni hayatın daha da beter olacak diye tahmin eiyorum

http://lady.omegle.com/miss_maya/ bu bir iyiliktir

11 mayıs doğum günümdü arayan bi kişi bile olmadı hoş 2 aydır telefon çalmıyor ayrı mesele diyeceğim o ki insanlarla iç içeykende sana yapılan muallaklikleri düşünüp strese giriyon tuncelide öğrenciyim daha ilk yılım okula pazartesiden pazartesiye gidiyorum tek başıma eve çıktım arayan soran yok sınıftakilerden daha bir kişiye bile slm vermedim sırf arkadaşlık kurmayayım die ciddiyim bak. nereye bağlayacam bilmiyorum ama durumun iyi sayılır o kadarda kötü değil.

Yaz keke yaz

amıankodumun dünyasında yalnız değilmişim kardeşlerim hepinizi selamlıyorum. yaz beni de.

@1 benim hayat boş panpa nereye kadar amk nereye kadar

bende @1 in bahsettiği gibiyim. @46 senin dediğin gibi kendime bunu diyordum ama sonradan değişime sonraya atarsan yapamazsın diyordum kendime ve şimdiden yapmaya karar verdim. sonuç yine başarısız tabii. bu huy nasıl gidirilir cidden merak ediyorum. insanın biraz da içinde olması gerektiği kanısındayım ben. kendimi hep zorluyorum, içimden hiç isteyerek yapmıyorum.

bu durumdaki panpalar size tavsiyem bi savunma sporuna gidin ama bırakmayın orda birini dövün ondan sonrası gelir