dün gece 11 sularıydı... Akşam okulundan çıkmıştım evime gidecektim, kolumun altında defterler notlar... yağmur yağmaya başladı, hemen gocuğumun altına soktum. Akbilim yanımda değildi. El mecbur otostop çekecektim.

bir el ettim durmadılar, iki el ettim durmadılar, üçüncüde beyaz şahiniyle bir abi durdu. "Nereye ?" diye sordu, "şey.. kızılaya", "atla" dedi babacan ses tonuyla. güven vermişti bana. yol boyunca ilk 1-2 dakika bir şey konuşmadık. muhabbeti açtı:
+"adın ne senin?"
-"ramazan"
+"okuyor musun ramazan?"
-"ııı evet. "
+"aç mısın?"
-"biraz"

hemen torpidonun gözünden bir paket yeşil doritos çıkarıp vitesin arkasına iliştirdi. bir avuç alıp "ye ye" diye teşrif etti beni. biraz ürkektim, fakat açtım da. elimi uzattım, o da elini uzattı, parmak uçlarımız cipsin içinde birbirine değdi. bana baktı bıyıklarını dürdü. işkillenmiştim. "vitesi değiştirecektim de" dedi. "şeyy ben inmek istiyorum" dedim.

Birden hızlandı, otomatiğe basıp kapıları kilitledi. Ağzına bir kaç tane cips atıp "Hayır bırakmam seni" dedi. ibre 120 yi gösterirken birden asıldım el frenine. araba yan yaptı az daha takla atıyorduk. Araba durdu, kaputtan dumanlar yükseliyordu. Kafasını çevirdi bana:
+"Benimkini de el freni gibi kavraya bilir misin"
-"indir beni abi ben senin bildiğin... "

lafımı bitiremeden doritos parçacıklı bıyıklarını çoktan boynuma yapıştırmıştı. kıllı göğüslerime doğru iniyordu, hemen kilitleri kaldırdım kapıyı açıp bir anda kendimi arabadan attım. zütüm topuklarıma vura vura eve kaçtım. Bu da böyle bir anımdır.