geçen sabah uyandığımda ev bomboştu

reklamlar

-- burdan okuyana yüz bin lira bonus --

http://ccc.incisozluk.cc/...Ftu/@koy%20gote%20gitsin/

köşeyi 3 kişi döndü. arkalarına bakarak koşuyorlardı. bir anda durdular. karşılarında ellerinde silah ve sırtında çantalı bir adam gördüler. yaşayan birini. hırıltılar yaklaşıyor. 4 kişi birbirine bakıyor. beni süzüyorlar. kadın sordu. "ısırıldın mı". anlamadım. ama sanırım böyle bulaşıyor. "hayır manasında kafamı salladım. adam kızı uyardı. "gidelim hadi geliyolar".

yanlarına giderken nereye kaçabileceğimizi düşündüm. tek mantıklı yer aklıma geliyordu. geceyi geçirdiğim ev. "takip edin hızlı koşun" dedim ve arkama bakmadan koşmaya başladım..

koştuk.. arkamıza bakmadan koştuk. hiç birisi nereye koştuğunu bilmiyor, sadece bir yabancıya güveniyorlardı. ama koştuk.. anayola çıktık. evin arka kapısına kadar nerdeyse emekleyerek gittik. çünkü hala etrafta tek tek dolaşan zombiler vardı. eve girince arka kapıyı sürgüleme ihtiyacı duydum. kapıyı kapattım.. arkamı döndüğümde hepsi bana bakıyordu. hepsine sarılmamak için zor duruyordum. gözlerim dolu.. canlı bir insan görmek...

reserved

yaz panpa çok iyi

"bu şehirde canlı birisi kaldığını sanmıyordum" dedi adam. ismini bilmiyordum, kim olduğunu yaşını burcunu hiç birinin hiç bir özelliğini bilmiyordum. ama şu an dünyada bana en yakın insanlar onlardı. "uyandığımda herşey böyleydi. bilemiyorum" dedim. hala beni süzüyorlardı. güvenmedikleri belliydi fakat hayatlarını kurtarmıştım. "dinlenin.. askeri üsse ulaşmamız lazım... "

arkama bakmadan son sürat kosuyordum. adam ve dıger kadın bana zar zor yetısıyolardı. ama duramazdık yoksa canımızı kaybedebilirdik. sonra geceyı guvenle gecırdıgım evın kapısına geldik. hemen ıcerıye gırdım. ilk işim eve kendımızı sag salım atmak oldu. daha sonra her kapıyı pencereyı kıtledık ve koltuk masa ne varsa koyduk oraya. ben ve 1 kısı daha nöbetcı olucaktı bu gece. sabaha dogru bızden nöbeti devralıcaktı birisi. sonra adamın uyardıgı kız gönüllü nöbetcı oldu benım yanımda kalmak ıcın. sonra 2 mız nöbete başladık. ben buna manıtan var mı dedım. o da bana uff snn be slk .s.s dedı. orada geberttım kezbanı. sılah sesını duyan zombılerde eve saldırmaya basladılar. bende dıgerlerını bayıltıp zombılerın önüne attım kactım.

iYi HiKAYE YAZIYON PANPA

ciddiyetle söylemiştim bu sözleri. ama adam gülmeye başladı. kahkahalarla güldü. manasız ve boş gözlerle izliyordum gülmesini. "askeri üs mü.. en son gördüğümde binlerce insan birbirini parçalıyordu, kaçabilenler kaçtık. ama orda kimse yok dostum.."

tüm ümitlerin bittiğinde bir boşlukta kalırsın. bu boşluk o kadar derindir ki asla bitmez düşüşün. ben o düşüşü her saniye yaşadım. içimdeki tek umudun birbirini parçaladığını idrak etmek zorunda kaldım. ancak asker olduğunu anladığım adamın sözleri bitmemişti. "ordu yeni bir yerleşkede.. şehrin dışında. ama oraya ulaşmamız imkansız. Aracın var mı ?"

aracın var mı... su toplamış ayaklarımın yeterli cevap olmasını umuyordum...

hadi amk resmen ölümcül deney 7yi çekmiş herif

lan olm yarak herifler müdahale etmeyin adam yazar siz okuyun yeter

hayal gücüne attırayım amk bu ne bicim hikaye walking dead yaanında yarramı yesin

yediler, dinlendiler.. kadın sivildi ancak 2 adam askerdi. 20 kişilik bir ekipten 3 kişi hayatta kalmıştı. şehirde kalan ve kaçmaya çalışan belediye başkanını kurtarmaya gelen bir ekip. yanlarına kurtarabildikleri sivilleri de almışlar. ancak sonu malum. zombiler.. yüzlercesini öldürdüklerini anlattılar. şehirdeki güvenli evlerin nasıl istilaya uğradığını anlattılar. bana şanslı olduğumu söylediler..

hayatımı verdiğim kızı öldürmek.. işte şanslı olmak deyimini bunun için israf etmişlerdi.

ccc zombili hikaye ccc

hemen aracımı bulmak ıcın dısarı cıktık. ama her yer zombı doluydu. onun ıcın cok sessız olmamız gerekıyordu. sılahta kullanamazdık onun ıcın kafalarını kesıp ılerlıyoduk. sonra arabamın orda gürültü geliyordu. zombı hırıltılarıydı. sonra bir de baktım ne göreyım. 2 zombı 1 tane dişiye tecavuz edıyor. vay amk dedım kendı kendıme. zombıler bile milli oldu biz hala elizabeth. sonra dıgerlerının çükünü kesip karının azına taktım. benı ısırmasın dıye. sonra onun o güzel bedenıne zorla sahıp oldum.

geceyi evde geçirdik. bana bir silah verdiler. adı uziymiş. ağırdı. istemedim. ama almanın en mantıklısı olacağını düşündüm. sabah olunca ne yapmamız gerektiğini düşündük. nereye gitmeli.. ne yapmalı.. sonsuza kadar burada bekleyemezdik. zaten burada kalırsak sonsuzluk çok yakında başlayabilirdi. çünkü pencereden bakınca evin önünden geçen yaratıklar sanki her geçen sakika daha da artıyordu. sanki bizi bekliyorlardı. bizimle oynuyorlardı.

kafamda deli sorularrr

" gitmemiz gerek. ". en çok duyduğum söz buydu. çıktık. 4 kişi elimizden geldiğince sessiz bir şekilde ilerliyorduk. alt geçitte gördüğüm telsiz numarasını askerin telsizinden deniyorduk. ama boş bir hışırtıdan başka bir şey bulamıyorduk. sanki bize pes etmemizi söyleyen boş bir hışırtı.

http://komik-gazete.tr.gg/komedi.htm

beyler bakın bi ahahahhahaha

PANPA BiŞE RiCA EDiCEM BiRAZ UZUN PART ATARMSIN