10 günlüğüne iş için ayrıldığımda onu kendi evimde bırakmıştım ve o ben gittikten sonra diğer bir ilçede bulunan tanıştığı birinin yanına gitmiş, oradan da kendi evine. Beraber olmuşlar defalarca. Dünyam yıkılmıştı. Bu muydu değer verdiğim sevdiğim kişi. Bu kadar basit miydi herşey. Telefona sarıldım, baştan inkar etti sonra kabullendi ve bi hata olduğunu söyledi. Saatlerce avazım çıktığı kadar bağırdım telefonda, nasıl yapabilirsin böyle bi şeyi diye. Hırsımı alamamıştım telefonda. Evet bitmişti herşey ama bu şeklide değil tabii ki. Yarın sabah ilk otobüsle yanıma gelmesini söyledim ve kapattık telefonu.

Evt ekşın başlıyor

Rezzerso seri yaz panpa

Anal deep drill yapmışlar mı panpa

Sabaha kadar uyuyamamıştım, kabullenemiyordum böyle bir şeyi. Sabah yanımdaydı. Amacım, yaptığını yüzüme söylemesi ve sonrasında hayatımdan defolup gitmesiydi. Saatlerce tartıştık ve en son çıkıp gitmesini istedim. Kapıya yöneldi, açtı ve kapıyı kapattı. O an sanki içimden bir şeyler kopup gitti. Düşünmeden yerimden fırladım ve kapıyı açtım. Kapının önündeydi ve içeri girmesini istedim. Herşeye rağmen affetmiştim onu. Sarıldık dakikalarca, konuştuk.

Yaklaşık 1 hafta sonra döndü, gitti yanımdan. içim acıyodu, ya bir daha gelemezse yanıma, ya bir daha göremezsem onu napardım ben. Hayatımdaki her şey olmuştu o. Geçmişim gelececeğim. Hayatımın tek anlamı. Onunla nefes alıp veriyodum. Onsuz değil saatler saniyeler bile geçmiyodu. Arada geliyodu yine yanıma. Bir hafta kalıp dönüyodu. Giderken yanımdan ölüm kalıyodu geride. Hani olurda onu bir daha göremezsem… Bu düşünce mahvediyodu beni. Çünkü herşeyimdi. Bu nasıl anlatılır bilmiyorum ama yavrumde o benim. Bitanemdi o. Onsuz hayat yoktu benim için.

Tamam çok aşıktın anladık ilerle biraz

Sonunda yakın bir ilçede iş bulduk, ikimizi de alacaklardı. Hayallerimiz gerçek oluyodu yavaş yavaş. ikimiz de aynı yerde çalışacaktık. Bir ev tutup beraber yaşayacak, beraber yaşlanacaktık biz. Her şey yoluna girmeye başlamıştı. Hemen haberi verdim “yavru”ya. iş bulduk gel dedim. Ama bu sefer de ailesi sorun çıkarmıştı. Tek başına göndermiyorlardı onu. Çünkü yavrum daha küçüktü. 21 yaşındaydı. Ama gelmeliydi. Gelemezse eğer bir daha görüşemeyecektik. Bu düşünce delirtti beni. Mantığımı kaybettim. Ne yapabiliriz diye düşünürken iş bulduğumuz şirketten arıyorlarmış gibi ben aradım ailesini ve ikna etmeye çalıştım. Olmadı olmadı… O da çok kötüydü bu durumdan dolayı ve elinden hiç bir şey gelmiyodu.

Ama onun tarafından düşünmedim. Sadece kendi tarafımdan baktım her şeye. Yapacak hiç bişey yoksa bırak her şeyi sen çık gel dedim. Ailen baştan kızar ama sonra düzelir her şey dedim. Bilemedim bunların bitişe beni yaklaştırdığını. Onu anlamak yerine ısrarlarıma devam ettim. Çünkü onu kaybetme korkusu mahvetti beni. Yüzyüze konuşmak için yanına gitmeye karar verdim. Msj attım geliyorum, konuşalım dışarı çık diye. Gelme çıkamam dedi ama ben yine anlamadım. Çıkacaksın dedim ve onu gelmezse ailesine her şeyi anlatmakla tehdit ettim.

Rez devam

Ohaaaaa

Yapacak değildim tabiî ki böyle bir şeyi ama hani korkuylada olsa gelir yanıma dedim. Ama olmadı. Yolda ablası aradı. Öğrenmişti bazı şeyleri. Ve yavrumu sıkıştırdıklarında o da her şeyi anlatmış ablasına. Bitmiştik biz. Her şey bitmişti artık. Hayat bitmişti. Kendi isteklerimin için yavrumun hayatını da mahvettim. Bana en son çık git artık hayatımdan dedi telefonda haklı olarak. Bir şey diyemedim. Ölmek istedim o an. Nefes alamadım. Napacam şimdi. Her şeyi mahvettim kendi ellerimle. Ama böyle olmasını istemedim. Onun kötülüğünü asla istemedim. Her şeyi düzeltmeye çalışırken mahvettim. Onun da kendimin de hayatını bitirdim. Şimdi nolucak bilmiyorum. Yavrum napacak bilmiyorum. Ondan nasıl haber alacam bilmiyorum. Onun sesi, nefesi, kokusu olmadan nasıl yaşarım bilmiyorum.

Kör oldum cugu

Herşey bundan sonra başlıyomuş meğer. Dayanılmaz acılar, zoraki alınan nefesler.
Tüm bu olanlardan on gün sonra ulaşabildim "yavru"ya. Telefonu açılmıştı. Rahatladım biraz. En azından iyi olduğunu biliryodum artık. Bu sefer ise yokluğu mahvetmeye başladı beni. Bu nasıl bişey bilmiyorum. Onca yaşadığım ilişkiye rağmen bilmediğim bir şey. O andan itibaren yüzlerce aradım, açılmadı telefon. Her gün yüzlerce msj attım, tek cevap gelmedi. Sadece suskunluk. Belki de bana verebileceği en büyük ceza. Ve sonra telefonları kapandı. Acı çektiğini hakikaten çok zor durumda olduğunu düşünüp kahrolurken ben öğrendiğim şeyler canımı daha sıktı.

Herşeye rağmen o kaldığı yerden devam ediyordu her şeye. Neredeyse her gün birileri berbaber olabiliyordu kısacası. Bunlar çektiğim acının, kohroluşlarımın bir anda nefrete, kine dönüşmesine neden oldu. Onun için canımdan bile vazgeçmiştim olaylar sonucunda. Vicdan azabından canıma kıymıştım, bildiği halde umrunda bile olmamıştı onun.

2 ay geçti üstünden. Ben ise kaldığım yerdeydim hâlâ. Her an ızdırap her an acı ve onun yokluğu. Dayanmaya çalışıyorum ama beceremiyorum. Onsuzluğa alışamıyorum. Eylül ayı başı. Ve artık dayanamadığım anlardan biri. Bir anda karar vardim ve arabama atlayıp yaşadığı şehre gittim.

Evinin yan tarafına çektim aracı ve beklemeye başladım. Onu görmek ve son defa da olsa konuşmak için. 2 saat sonra kapıda yeğeniyle göründü. O an yaşadığım duyguyu anlatamam size. Aylardan sonra yavru karşıdaydı. Görebilmiştim onu. Arkalarından yürümeye başladım ama seslenmeye cesaret edemedim ve tekrar eve girdiler. Ben ise aracıma geçip beklemeye başladım tekrar.

1. gün sadece uzaktan görebildim. 2. gün çıkmadı dışarı. 3. gün de aynı, sanki dışarda beklediğimi bilircesine çıkmadı. Evet 3 gün boyunca arabanın içinde bekledim yemek yemeden bir an bile gözümü kapıdan ayırmadan. Ya çıkarsa, ya farketmezsem diye...

3 gün akşamı arkadaşları geldi almaya onu. Araca inip uzaklaşmaya başladılar, bense takip için arkalarından gittim ama lanet olsun ki kaybettim. Evinin önüne döndüm tekrar. Nasılsa eve gelicekti. Beklemeye başladım yine aracın içinde. Saat 24 civarı aracın aynasından geldiklerini farkettim bir arkadaşıyla.

seri atıyorum arkadaşlarla beraber yazıp bitirdik copy pase yapıcam biraz helal edin

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Konuşmalıydım onunla. Apartmanın önüne yaklaştıklarında araçtan indim ve seslendim. Döndü baktı. Şaşırmıştı. Arkadaşını apartmana soktu ve yanıma gelmeye başladı. O an aklıma asla gelmeyecek bişey oldu. Yanıma yaklaştı ve bağırarak vurmaya başladı bana. Bense o şokla elimi dahi kaldıramadım ona. Normalde sinirli biriydim ama o an.. sadece "yapma, konuşmaya geldim sadece" diyebildim. O ise elindeki anahtarlıkla vurmaya devam ettim yüzüme. Ve git burdan dedi.

O an sadece "peki, gidiyorum" diyebildim. Araca bindim ve uzaklaştım. Ağlayamadım bile uzaklaşırken. Şok olmuştum. Beklediğim bu değildi. 3 gün boyunca arabanın içinde kapısının önünde bunun için beklememiştim ben.
Kahrolmuş bi şekilde geri döndüm. Saatlerce ağlayarak... Umutsuzlukların içinde umut ararken ben, kalan son umudumu da orda bırakarak geri döndüm.

Saatler, günler geçmek bilmiyordu artık. Bu sevgiden kurtulmak ve herşeye yeniden başlamam gerekiyodu belki de. Ama olmadı. Yapamadım.
Bunalım üstüne bunalım... Unutmaya çalıştıkça dibe vurdum. Onun sesini, kokusunu unutamadım. Yapamadım bunu.

Daha sonrasında ise vazgeçmedim yine. Bir şekilde ona ulaşmayı, onun hayatında iyi ya da kötü var olmayı başardım bu süre zarfında. Telefon numarasını değiştirdi defalarca ve ben her seferinde ulaştım ona.