eskiden çok eskiden siz

bilmezsiniz ama yürümek için para öderdik devlete

adım başı 0.1 kuruş alan devlet baba sayesinde insanlar daha büyük adımlar atarlardı

daha yavaş yürürlerdi yanlış yola sapmamak hata yapmamak adına çok büyük çaba harcarlardı

sadece benim yazdıklarım için ;

http://inci.sozlukspot.co...den%20siz/@raskolnik%20oc

tokalaşmak bile paraylaydı bu sayede gereksiz samimiyet göstergeleri ortadanda kalkmış olurdu

beyinde bedava değildi o zamanlar herkes kullanamazdı zekasını istediği gibi

saçma sapan fikirler yürütmezlerdi o zaman kotaları dolmasın diye

fakir insanlar bu yüzden hiçbirzaman büyük düşüncelere sahip olamazlardı günümüzde de pek farklı diyemeyiz aslına bakarsanız

yani düşünsenize fakir insan karnını doyurmaktan başka ne düşünebilir ki ?

bu yüzden düşünme işlerini hep zenginlere bırakıyoruz biz ekmeğimize bakıyoruz

yolda oyun oynayabilen çocuklar yoktu o zaman hepsi evde oturmak zorundaydılar

düşünsenize oğlunuzun bir kovalamaca oyunu oynaması size ne kadar büyük bir paraya mal olabilir dimi?

spor yapmakta hayaldi mecbur kahve köşelerinde oturur çeşitli oyunlar oynarlardı fakirlerdi düşünemezlerdi sadece üzülür bi sigara yakar oyunlarına bakarlardı vücudlarına kötü davranmaları sıradan bir olaydı onlar için spor zengin işiydi çünkü

sonra ayağa kalktı be dedi ki

ne desin amk konuşmak bile fikir yürütmek kadar pahalıydı içinden kendine dedi ne yapıyorum ben dedi

demez olaydı...

işte o gün başladı her şey 1 kişi 1 varlık sürünün 1 elemanı uyanıyordu

hala dilden dile anlatılır

günümüze kadar gelen bu hikayelerin elbette çokta çoğu uydurmadır fakat en doğru olanı ben size anlatacağım merak etmeyin

öncelikle size ondan bahsetmek istiyorum

o çok farklıydı diğerlerinden farklı olmak için bir çaba göstermemişti ama yaradılışı gereği öyle idi ne yaparsa yapsın dikkat çekerdi nereye gitse fark edilirdi hiç bir zaman bu konudan şikayetçi olmadı o bunu herzaman bir hediye gibi görmüştü herkesin aksine o çok farklı bir duyguya sahipti o dönemde sahip olunması neredeyse imkansız bir duyguya umuda sahipti

çocukluğu hiç kolay geçmemişti aslında oturdukları civarda en fakir aile onun ailesi olduğu için yürümeyi ancak 14 yaşında konuşmaya ise 21 yaşında başlamıştı fikir yürütmek ise işte bu onda doğuştan gelen bir marifet idi çünkü tüm diğer insanlar düşünmek için para öderken o buna doğuştan sahipti kimse bilmiyordu elbette birileri bunu öğrense hemen duyulur ve ardından devlet konuya dahil olabilirdi ve işler karışabilirdi bu sırrını tek bilen kişi annesi idi zor zamanlardı diyorum ya aslında yazmak bile zor bunları ama durmuyor yazıyorum

siyah saçları gök mavisi gözleri ve buğday renginde bir teni vardı iriydi vücudu gözleri gibi ilk yürüdüğü günlerde mahallenin tüm yeni ergen kızları peşinden salyalarını akıtarak onu izlemişlerdi tüm gözler ona çevriliydi resmen mahallenin gözdesiydi ama daha konuşamıyordu ve onların bildiği kadarıyla düşünemiyordu bile halbuki o tüm olayları derinlemesine düşünür çözümlemeler üretirdi zamanı geldiğinde büyük işler başarabileceğini başarması gerektiğini biliyordu kendinden emindi ilk adımlarını attığında dev bir bebek gibi acemi fakat eski kabadayılar gibi kendinden emin ve temkinli adımlar atıyordu fazla yürümenin aile bütçesine verebileceği zararı bildiğinden kısa keserdi yürüyüşlerini

içinde fırtınalar koparken konuşamamak ah o konuşamamak yok mu çok acıtıyordu içini ama ne yapsın biliyordu herşeyin çok pahalı olduğunu farkındaydı konuşması için yapılacak ilk işlemler aile bütçesini kasıcak cinstendi babası bunun için gece gündüz çalışsada genede o parayı biriktirmesi yürüyüşünden sonra 7 yılını daha almıştı o 7 yıl içerisinde ailenin her bir bireyi ona ayak uydurmuştu hiç kimse evde konuşmuyordu güzel bir tasarruf yoluydu bu ayrıca

yıllar geçerken konuşmadan da olsa düşünmesini de gerektirmiyecek işlere sokmuşlardı onu ailecek her işte her zaman en başarılı oydu bazı insanlar onun düşünebildiğinden şüphe ediyorlardı elbette ama kimse buna inandıramıyor içten içe hadi ordan diyorlardı günler günleri aylar yılları geçirdi sonunda 21. doğum gününde o artık konuşabiliyordu ve ilk kullandığı cümle tam olarak şu olmuştu;

"teşekkür ederim"

çok nazik birisiydi konuşmamaya o kadar alışmıştı ki artık insanların 1 haftada kullandığı konuşma kotasını o 1 yılda ancak kullanıyordu tek bir sorun vardı düşünmek için hiç para vermemişti annesi bir yolunu bulup otoriteyi kandırması için bir plan yapmıştı gerekli yerlerle görüşüp düşünce gücünü açtırmayı ve öylesine bile olsa arada sırada düşünmek için para ödemesine karar vermişti bu şekilde insanlar onun bedava düşünebildiğini hiçbir zaman bilemeyeceklerdi ve şüphelenmeyecekler di.

ve öyle de oldu artık yılda bir bilemediniz iki kere düşünmek için para veriyordu şüphe çekmemek adına ama beyninde fırtınalar kopuyordu

şu sıralar çalıştığı işi hiçbir düşünce gücünü gerektirmiyordu sıradan bir devlet memuruydu anlicağnız üzere

o kadar çok düşünüyordu ki artık bunları dile getirmek istiyordu fakat düşünmek zengin işiydi ve onun bu düşüncelerini biryerlerde kullanması bütün ilgiyi üzerine çekebilirdi

eskiden yaşadıkları muhit biraz lükstü onlar için bu yüzden taşınmışlardı oradan bir sonbahar günüydü hiç unutmam babasının eşyaları taşırken biten yürüme kotası yüzünden saatlerce tek başına taşımıştı evlerini ufak bir evdi fakat onlar için yeterliydi 2 aydır konuşma geçmemişti aralarında son krizlerden sonra konuşmak oldukça pahalı olmuştu babası eski evlerini satmış bir kamyonet bir de bu evi alabilmişti ancak şimdi ise o 1 aydır çalışmasına rağmen ancak annesi ve kendisi için yürüme satın alabilmişti 2. ay geldiğinde maaşına yapılan ufak bir zam ile babasına da yürüme alabilmiş bu sayede günden güne daha çok kazanabilir olmuşlardı

bu mahalle çok daha sakindi bir öncekine göre genelde yılda 1 kez düşünce satın alabilen memur aileleriyle doluydu iş ve okul saatleri dışında hiç hareket olmazdı neredeyse ancak 1 çocuk sahibi olmaya güçleri yeten aileler vardı burada kasvetli bir havası vardı buranın ama o hiçbirzaman umutsuzluğa kapılmaz kendini depresif duygulara bırakmazdı

genelde tüm maaşını babasına verirdi her ay zaten ne içki ne de sigara içerdi sadece küçüklüğünden gelen bir polo delikli şeker sevdası vardı ama 1 paketini bile 1 haftada yerdi anca geceleri bir tane atardı ağzına düşüncelere dalar gözlerini odasının tavanına dike tadını çıkararak yerdi onu

son aylarda maaşına gelen zamdan sonra kenara 3-5 koymaya başladı ve kendine bir daktilo almaya karar verdi
artık geceleri düşüncelere dalmak tavanı izlemek yerine her akşam yemeğinden sonra odasına gelir kapısını kapatır ve masasının başına oturup düşüncelerini kağıda dökerdi çeşitli hikayeler yazar olur olmadık herşey üzerine fikirler yürütür bunları karakterlerin ağızlarında tartışmalara dönüştürürdü

birgün iş dönüşü ilk defa yolunu uzattı ve şehrin en zengin bölgesinde bulunan üniversite binasının önünden geçerken prof.dok. ahmet k. yi gördü etrafında kameralardan ve patlayan flaşlardan rahatsız bir şekilde içeri girmeye çalışıyordu

kameraların onu pek rahat bırakmamasının sebebi ülkenin en zenginlerinden birisi olmasıydı aslında ahmet bey çok varlıklı bir ailenin tek çocuğuydu ve düşünmek için istediği kadar para harcayabilmişti bu sayede kendisi adına değilde insanlık adına birçok işe yarar aletler icat etmişti o insanların özgürce düşünmesini isteyen bir bilim adamıydı düşüncenin paralı olmasına tamamen karşıydı ve bu yüzden birçok kez devletle karşı karşıya gelmişti

aslına bakarsanız ailesi dünya üzerine bu sistemi getiren büyük ailelerle çok yakın ve köklü bir aileydi ama o tüm bu sistemi değiştirmek istiyordu fakat gene o sistemin bir parçasıydı sonuçta ancak para vererek düşünebiliyordu

oysa ki o doğuştan düşünebilen biriydi bunun için hiçbir ücret ödemesine gerek yoktu ahmet beyin ondan haberi olsa kesinlikle onun üzerinde araştırmalar yapmak isteyeceğini onla görüşmek isteyeceğini biliyordu bir yandan bundan çekinirken diğer yandan kendisi kadar çok düşünebilen birisiyle hele ahmet bey gibi bir profla konuşmayı çok istiyordu

ve hikaye başlama yoluna girdi artık