1 haftadır dışarıya çıkmıyorum, annesinin babasının yanında kalıyorum onlara yardım ediyorum. çünkü o benim kardeşimdi binler.tek arkadaşım oydu.ama olmadı. cenazesinde onunla beraber kendinden de kocaman bir parçayı gömmektir. biraz gözlerinden, biraz aklından, biraz ellerinden, biraz da kalbinden oluşan kocaman bir parça.

küçücük bir hastane odası. vakit akşam. belki de sabah, ama karanlık bir sabah. her yerinde kablolar takılı bir adam. hangisi ne işe yarıyor bilmiyorum, ama teker teker seviyorum o kabloları. ona nefes aldıran şey o kablolar çünkü. beyaz, kocaman bir çarşaf. üşümesin diye. hayalimde, yanına yatıp, çarşafı üstüme çektim. ben ondan daha çok üşüyorum çünkü. uyudum biraz. sonra birlikte uyandık. hayalimde yine birlikte yürüdük.

başucunda kocaman bir ekran. kalbinin atışını izlediğim bir film. kendimce oscarlar verdiğim, en sevdiğim dediğim bir film. bir de ağlayan insanlar var. ümitlerini kaybetmiş, vazgeçmiş insanlar. ben hiç ağlamadım. sadece kalbimde çok hızlı bir çarpıntı. o zamandan bu yana içime yerleşmiş, bir daha da hiç gitmemiş bir çarpıntı.

akşama doğru durumu ağırlaştı. yoğun bakıma alındı. bir saat sonra da doktor, filmin sonunun kötü bittiğini ekranda sadece tek, dümdüz bir çizgi kaldığını söyledi. en yakınımdan, çocukluğumdan, genç kızlığımdan dümdüz bir çizgi kaldı bana.

birlikte yapmak istediğimiz şeyler, hayallerimiz, aşklarımız, dostluğumuz, bize dair her şey uçup gitti. hepsini onunla beraber gömdük. yaşamtaşım toprağın altında, ölü gibi. elimde bir dolu fotoğraf, hepsinde gülmüşüz. bir de dümdüz tek bir çizgi, hayat gibi..

@4 bi şey demiyorum sana