0
şöyle dümdüz sığ kafamla bi şeyler itiraf edeyim de kendimden tiksineyim!
elalem hep bi şey der. mesela toplumsal olarak kızlı erkekli ilişkinin tıkandığı yerlerden biri; "bu seninle fazla ilgileniyor, sana abayı yakmış olmasın?"
evet sayın kafası beyninden küçük kardeşim. çünkü bize değer veren karşı cins birini çok seviyor olamayız değil mi? belki kimseye anlatmadığım şeyleri ona anlatmışımdır da o yüzden ona senden daha yakın davranıyorumdur. belki ben kendini kolay sevdiremeyen biriyimdir de beni seven pek insan yoktur, bulunca da suyunu çıkarıyorumdur. belki sadece kafasını sevdim, o yüzden kendimi kaptırarak onunla ilgileniyorumdur. senin muhabbettin beni açmıyor diye herkese aynı uzaklıkta mı durayım? ya da yanlış anlaşılırım diye bana huzur verenlere de mi uzak durayım sayın elalem?
"ha o mu? çok seviyorum ama hareketlerim yanlış anlaşılır diye sevdiğimi fazla gösteremiyorum. herkes gibi onunla da dümdüz arkadaşız işte ya, biraz daha yakınız o kadar." demem kimse için. napıyım? şuna şöyle davranayım bununla çok yakın olmayayım. yok daha bebeler. sınırlar net işte. aldığın değerin hakkını ver. bu!
standartlara uyabilen biri olmadım ki hiç bi zaman, herkes gibi davranayım. birileri rakamları bulmuş. başka birileri de üzerine bi şeyler katıp devasa sonuçlarla insanlığın önünü açmış. gördüğümüz sevgiye daha fazlasıyla cevap vermezsek nasıl ilerleyebiliriz ki? bahsettiğim şey en temel anlamda birine karşı minnet duymamız, bize olan ilgisine karşılık vermemiz. ama yok. bunun da fazlası zarar çünkü elalem için sınırlar sadece bize göre net, onlara göre yuvarlak olmalı ki, aldığım değere karşılık verdiğim kim varsa istisnasız yanlış anlaşıldı. problem bende mi lan acaba?
değer insan üretimi bi şey değil, kutsal bi şey. verilen bi değer varsa bunun doğada kaybolmaması lazım gelmez mi? ayrıca bi şeylere değer görülüyor olmak ayrıcalık değil midir? ya aldığın değer egonu şişirir değer verene değil de başkalarına harcarsınız, ya da bu sizin eseriniz diyip karşınızda kim varsa artık ona göre karşılık verirsiniz; arkadaşça, dostça, sahipçe, kardeşçe, öğrencice, sevgice, doğada kaybolmadan. aklı fesat, en yakınlarına bile onları sevdiğini dile getirmeyen insanların, sizi anladığını düşündüğünüz birine karşı diğer insanlardan daha duygulu bi şeyler beslediğinizde "abayı yakmış" demesinin tek sebebi yüksek ihtimal sevgisiz kalmış olmaları değil midir? ya da gerçekleri görecek kadar zamanları yoktur.
NOT: PART PART ATICAM
Tümünü Göster
