Önce şu M.Ö 7.yy Grek mitini okuyalım sonra devam edeceğiz:
(Gaia bir Ay tanrıçasıdır.)
“”Gaia çocuklarına dedi ki: “Günahkar babalı çocuklarım! Bana sorarsanız, babanızın aşağılık zorbalıklarını
cezalandırmalıyız ki, yaptığı utanç verici davranışları ilk kez olsun düşünsün.”
Sonra Gaia dedi ki: “Ama onların hepsini korku sardı, hiç birisi sesini çıkarmadı ama yüce ve şeytani Kronos cesaretini topladı ve sevgili annesine: “Anne! Babamızın adının kötüye çıkmasına sebep olmamak ve o yaptığı zorbalıklar hakkında ilk kez olsun düşünmesini sağlamak için bu işi yapmayı üstleneceğim.” dedi.””
Yukarıdaki bir alıntıydı ve Ingilizce’sinden tam olarak çevirdim. Devdıbını ise özet olarak vereceğim:
Kronus ve annesi Gaia bir plan yaptılar. Plana göre Kronus bir yere saklandı. Sonra babası Ouranos, gelerek, keyifli bir şekilde, soyunup, cinsel ilişki için tam Gaia’nın üzerine çıkmaya hazırlanmışken, Kronus aniden ortaya çıkıp,
elindeki keskin bir orak ile babasının cinsel organını kesti.
Mitten birebir alıntı burada bitiyor ve devdıbını ben anlatacağım.
Kronus, babası Ouranos’un cinsel organını keserek onu hadım eder. Böylece tanrıların kraliyet tahtına kendisi geçer. Fakat mitin bu döneminde Kronus’un kendisi de şeytani, kötü ruhlu, ahlaksız bir tanrıdır.
Tahta geçen Kronus’un karısı Rheia’dır. Rheia’nın büyük bir sorunu vardır ki o da şudur: Her ne zaman Rheia bir çocuk doğursa Kronus o çocuğu yutmaktadır.(Farklı mite göre, yutmaz ama Rheia’nın bağrındaki karanlığa hapseder.) Yani Kronus, yeni tanrı ve tanrıçaların doğmasına engel olur. Çünkü kendisinin babasına yaptığını, çocuklarının da kendisine yapmasından korkar. (Kişi, kendinden bilir işi).
Rheia, her doğurduğu çocuğun yutulmasına hayli üzgündür. Sonunda bir plan yapar ve bir tanrı daha doğurur ama o tanrıyı bir keçiye emanet ederek bir mağarada saklar. Çocuklarını yutan Kronus’a ise, içinde bebek olmayan bir kundak verir. Ağırlık çeksin de anlamasın diye kundağın içine bir de kara taş koyar. Kronus, bebek yerine o kara taşı yutar.
Aşağıdaki figürde Rheia’nın, içinde taş olan bebek kundağını Kronus’a vermesini görüyorsunuz:






Bu taş müzelerden birinde ama sanırım Vatikan müzesinde.

Böylece, Kronus bebek yerine kara taşı yutunca yeni doğan tanrı(Kim olduğunu sonra anlatacağım) kurtulmuş olur. Bu esnada, diğer tanrılar, Rheia’ya yardım etmek için, kılıçlarını çekip birbirleriyle savaşır gibi yaparlar. Maksat kılıç seslerinden dolayı, bebeğin gizlendiği mağaradan bebek ağlaması sesi gelmesin ki Kronus numarayı anlamasın.
Bu hikayenin Yunan versionunda Kronus’un kesilen penisi lanetlenmiştir. Kronus, Mısır mitinde Gebeb ile eşdeğer tutulmuştur. Fakat Arap mitinde Mısır’daki Seth(Sethan), Şeytan ile eşdeğer tutulmuştur. Mısır’da Seth, babası Gebeb’in penisini kesmiştir. daha sonra Seth’in de penisi kesilmiştir.(hiyerogliflerde anlatılmaktdır fakat Seth’in penisini kimin kestiği tıpkı Arap mitindeki şeytanın penisini kimin kestiği gibi belirsiz.)
Yani sizin anlayacağınız; orada şeytan diye taşlanan direk, aslında Şeytanın kendisi değil, pipisidir.
Şimdi bu aşamada kafanızın biraz karıştığına eminim. Çünkü diyorsunuz ki; “Rheia nerden çıktı? Hani doğuran tanrıça Kıble/Kıbelle/Kab Allah idi?”
Hiç kafanız karışmasın. Rheia=Kıble=Şiva=Allah. Sadece farklı dönemlerde ve/veya farklı milletlerindeki adları değişik. Günümüzde bile aynı tanrı diyerek dilden dile bir sürü farklı ad söylemiyorlar mı? Hatta aynı dinde aynı tanrının bir sürü adı yok mu? Neden binlerce yıl içinde, yüzlerce millet arasında aynı tanrıçanın farklı isimleri olmasın? Şimdi ne ise eskiden de öyleydi. Hatta mitler birebir tutmayabilir de. Şimdi bile aynı dinde dahi mezhepler birbirlerini tam tutuyor mu?
Bildiğiniz gibi, her çağın ve her milletin miyolojisi ayrıdır. Bu sebeple, bazen tanrıların adları, hatta tanrıların anasının babasının kim oldukları, mitten mite değişkenlik gösterebilir. Bu değişkenliğin sebebi sadece milletler arası veya çağlar arası farklılık değildir. Aynı zamanda da rejim değişiklikleri ve savaşların sonuçları da mitler arası farklılıklara yol açmıştır. Örneğin; yeni bir kral başa geçer ve radikal değişiklikler yapmak isterse mitlerde değişiklik yapmak zorundadır. Veya bir ülke ilhak edilmişse, ilhak eden millet, ilhak edilen milletin mitinde değişiklikler yaparak kendi mitine uydurur. Bu tamamen politik bir meseledir. Gerektiği zaman tanrılardan biri öldürülür veya daha önce olmayan bir tanrı doğdurulur. Sonra bir bakarsınız tanrılarından biri öldürülmüş olan bir millet yeniden güçlenir ve eski tanrısı yeni tanrılardan birinin çocuğu olarak yeniden doğdurulur. Bu sebeplerden dolayı, bazen bir tanrı bir tanrıçanın koca iken, bir de bakmışsınız ki başka bir mitte torunu veya oğlu olmuş. O yüzden biraz farklı adlar, biraz farklı mitler doğaldır.
Evet, söz verdiğim gibi, senin Kıble’ni yine değiştirdim ay mah Ammid?
Alın bakalım yeni kara taşınızı. Gidin Vatican müzesine, bol bol dönün etrafında.
Bir daha ki sefere, taşın renginin neden beyaz değil de siyah olduğunu anlatacağım.

Bu hakikatten önemli bir başlıktır. Nedeni ise şu: Dinlerin masallardan, mitolojilerden türediğini hepimiz biliyoruz. Fakat mitleri bir çok insan, eninde sonunda okumaktan sıkılıyor. Çünkü okurken, bir yerden sonra kendisini kaybolmuş hissediyor. Çünkü bir mit öbürünü tutmayabiliyor ve tutmadığı zaman, birinden birinin, anlatan kişilerin yalanı veya yanlışı olduğu sanılıyor. Ve bunun neticesinde, hangisinin doğru olan, hangisinin yanlış olan olduğunu bilemediğinden, okuduklarının hepsine güveni kayboluyor. Oysa ki birbirini tutmadığı hallerde dahi, okuduklarının hemen hemen hepsi de doğru. Birisi i.Ö falanca yılın, falanca mitinin doğrusu, diğeri ise i.Ö falanca yılının falanca başka bir milletinin doğrusu. Bu önemli kriter göz önünde bulundurulmadığı için, bazen taşlar yerine oturamıyor, sinsileyi takip zorlaşıyor ve sonunda mitlerin içinde kaybolunup, sıkılıp okumaktan vaz geçiliyor. Ben bunu bildiğim için, her ne kadar sizlere mitlerden örnekler versem dahi, aslında en çok, tarihteki insanların zihniyetlerinin ve zanlarının neler olduğunun üstünde duruyorum. Çünkü o zamanın pgibolojisini anlamak, o zamanki insanın ne anlatmış olduğunu anlamaktan daha önemlidir. Bunu anladıktan sonra her şey çorap söküğü gibi geliyor. O zamanın insanının pgibolojisini anlamanın en iyi yolu ise, kendini o zamanın insanının yerine koyabilmektir.
Örneğin, bundan 10.000 yıl önce doğmuş olsaydınız, Ay’ın aslında bir gezegen olduğunu anlayabilecek miydiniz? Hayır, asla! Çünkü bakınca anlaşılmıyor. Pekiyi cansız olduğunu anlayabilecek miydiniz? Asla! Bütün insanlar onun canlı olduğunu söylerken, onun cansız olduğu aklınızın ucundan bile geçmezdi. Üstelik büyüyen, küçülen, oradan buraya hareket eden bir şeyin cansız olduğunu nasıl düşünebilirdiniz? Üstelik doğaya direk olarak gözle görülür etkileri varken? Mesela Ay, o koca denizleri çekiyor.(Gel-git olayı) Işık veriyor. Güneş, ısıtıyor.
O zamanlar size birisi Ay’ın cansız olduğunu söyleseydi, vereceğiniz cevap, biyük bir ihtimalle, “hadi ordan dümbük” olurdu.
Ay’ın canlı olduğu zihniyetiyle düşünmeye başlayalım;
• Ay neden bazen Dolunay, bazen ise Hilal şeklini alıyor?
Dolunay olduğu zaman, hamiledir. Hamile olması normal çünkü, o bir kadındır. Kadın olduğu nerden belli? Çünkü Güneş erkek boyutunda, Ay kadın boyutunda. Üstelik Güneş erkek gibi güçlü, kasıp kavuruyor. Ay ise narin, nazik; nur’u ile şefkat dolu. Kadın olduğu buradan belli. Kadın olduğuna göre, hamile olması da normaldir.
Pekiyi Dolunay iken, onun hamile olduğu nerden belli?
Çünkü sonradan içinden bir şey çıkarıyor da ondan. Pekiyi biz o çıkan şeyi niçin tam göremiyoruz? çünkü, gökyüzü siyah, o çıkan şey de siyah, o yüzden tam göremiyoruz. Ama Ay’ın içinden siyah bir şey çıkığını görebiliyoruz.




Şimdi anladınız mı neden beyaz veya yeşil taş değil de kara taş olduğunu? Ay’ın içinden çıkan şey kara da ondan.
Ay dolunay olana kadar, o kara taşı doğurma sürecindedir.
Daha sonra, o kara taş ana tanrıçanın bilgeliği ile(Nur’u, ışığı ile), aydınlanarak ertesi gün, erkek ise yeni bir Güneş olarak doğar.(“1”)Kimdir bu doğan Güneş?
Zamana, döneme ve hangi milletin miti olduğuna bağlı.
Yunan mitinde Zeus. Mısır’ın eski mitinde Ra(Rah), farklı dönem mitinde Horus.
Allah’ın Rahman ve de Rahim olmasının sebebi de budur.
Rah= Güneş.
im veya A+m= Delik, yarık, kovuk.
Rah+Am= Güneşin deliği. (Güneşin çıktığı delik anlamında).
Ab-Rah-Am= Güneşin çıktığı deliğin kulu. (Abd-Rah-Am aynı şey)
Mısır’daki “Rah” ile Babil’deki “Al” özdeş tanrılardır. Her ikisi de, erkek olmalarından dolayı Güneş kökenlidir.
Al, tanrı demektir çünkü güneştir.
Allla, tanrıça demektir, çünkü Ay’dır.
Güneşin kuluna Abd-Al denir(Pir Sultan Abd-Al gibi), Ay’ın kulun ise Abd-Alla denir.(Abdallah/Abdullah)

Önceki iletide anlatığım mitte, o kara taş, Kronus’un karısı Rheia’nın doğurup mağarada sakladığı Zeus’dur. Kronus’a sahte bir kara taş yutturmuştur. Zeus’u bir mağarada bir keçiye emanet ederek gizlice büyütmüştür. Kronus(Şeytan) hadım edildikten sonra, Zeus tahta geçmiştir. Kronus(Şeytan) ise lanetlenmiş, ötelenmiş, hor görülüp yok sayılmış yani afaroz edilmiştir. isa’nın babasının olmamasının sebebi budur; Kronus’u(Şeytan’ı) reddetmek, inkar etmek, lanetleyip yok etmek.
Birçok hristiyan mezhebinde, isa’nın(=Zeus’un) tanrının oğlu sayılmasının sebebi budur. Çünkü onun babası tanrı, annesi de tanrıçadır.
Rheia, Kıbele, Kıble, Ella, Allah, Şiva, Rahim, Afrodit; bunların hepsi farklı dönemlerin farklı mitlerinin ama aynı tanrıçayı ifade eden tanrıçadır. Bu tanrıça, eninde sonunda, kocası yok edilerek Meryem’e dönüşmüştür.
Buradan sonrası sır değil, çünkü hristiyan ülkelerin ateistlerinin ortaya çıkardığı, isa=Zeus ve Meryem=Rheia bilgisini, internette resimleriyle ve fazlasıyla bulabilirsiniz.
Fakat ben üzerinde durulmamış bir isim aynıyetine dikkat çekmek istiyorum:
Yunanca: Zeus(Zeus için)
ingilizce: Jesus(isa için)
Hollandaca: Jezus(isa için)
Ermenice: Hisus(isa için)
Eski Mısır: Horus(Horus için)
Isis, Mısır’da Horus’un annesidir. Fakat bu Grek dilinde ona devşirilmiş bir isimdir. Mısır’daki gerçek adı Ese’dir.
Grek dilinde, “isis-os” , “isis’in oğlu” demektir. Kısaltılmışı ise “isos”dur.
Bazı dillerde, isa hala isos olarak geçmektedir. Yani, isa kelimedindeki kök, “is” dir, Yani tanrıça isis’dir.
Bütün bunlardan anlaşıldığı üzere, hristiyanlık, her ne kadar Yahudiler tarafından uydurulmuş olsa da, Helenist bir dinin devamıdır. Elbette ki, din akışkan bir şey olduğu için diğer bütün dinlerden de fazlasıyla etkilenmiştir.
Bunlar hep politik meselelerdir. Elinde nasıl olsa, hazır teist karakterleştirilmiş, milyonlarca insan var. Dinleri birbirine karıştır, kendi politikana uygun bir hap yap, sonra da o teiste o hapı yuttur. Al sana yeni bir inançlı. Karşındaki zaten teist karakterli. Ona din adına ne versen yutar. Yeter ki o nasıl yaşaması gerektiği hakkında kafasını yormasın, hazır lokma olarak dogma’yı kapsın.
Teist her dine müsatittir. Dedesi farklı hapı yutmakta biraz zorlanır ama kafasına sopayı yediği anda yutar hapı. Onun çocukları ise, yeni hapa öyle bir alışır ki; başka milletlerin din hapını saçma bulur.