Panpalar otelin lobisindeki karşılıklı koltuklardan birisinde oturuyorum, her yer turist dolu, kültürlü görüneyim diye aldım ingilizce roman okuyorum. Karşıma bi çocuk geçti, kendine arkadaş buldu, yanıma bi çocuk geçti iki dakka sonra yanına bi kız oturdu arkadaş oldular, şuan oturdular hiç yana dönmüyorum amk ama yarım yamalak ingilizcelerinden anladığım kadarıyla birbirlerime özel fotolarını gösteriyolar. Amk çok tipsizde değilim ama anasını gibtiğim şansı da yok, özgüven de yok, cesarette yok sap gibi kaldım. Herkes burda arkadaşıyla konuşuyo ben sap gibi (gibisi fazla amk sap olarak) koltuğun köşesine sıkışmış oturuyorum. Alman pekekenti şimdi de kitabımın üstüne oturdu, kalk demeye bile cesaretim olmadığından farketmemiş gibi davranıyorum amk!