Hayatıma son vereceğim beyler. Insanların hayatında zerre kadar bir yerimin olmadığını birkaç saat önce öğrendim. Bunu annemden öğrendim tabiki de. Bir evladın annesinin zihninde, kalbinde, aklında nasıl yeri olmaz bu gerçekten hayret verici. Suratımı görmeye, sesimi duymaya, hatta ve hatta bu dünyada var olmama bile katlanamıyormuş! Sağolsun içini döktü bana, tüm nefretini kustu, tüm kiniyle boğdu beni. Yıllardır hep hissettim zaten bunu. Ama kendimi kandırdım, yanılıyorum dedim, bir anne evladından nefret eder mi dedim. Evet ediyormuş! Hayatım boyunca her türlü aksiliği, çöküntüyü yaşadım. Paramparça oldum, unufak oldum, harabeye döndüm. Üzerime devrilen çaresizlik enkazının altında hep bir umut bekledim, bana uzanacak bir el bekledim. Nafile... Ben kimim ki? Babamı yıllarca önce kaybettim, ki o da sevgisini göstermezdi bana.

O kadar saf, alçak gönüllü bir insanım ki bana yapılan onca kahpeliğe, şerefsizliğe rağmen hep iyi şeyler düşündüm. Ben hep ikinci planda oldum, dışlandım, alay konusu oldum.. kendimi toparlamak, düzlüğe varmak için hangi sokağa girdimse hep koca bir duvar çıktı karşıma. Anne babam imkanlarını hep kıstı benden. Beni okutmak için yeterli özveriyi göstermediler. Ben tamamen çaresiz bir sekilde bir şeyler yapmaya çalıştım. Okul parası biriktirmek için lokantaya girdim, pazarda simit sattım. Olmadı beyler!

Bu hayatta nefes almam bile insanlara fazlalık gibi geliyormuş. Öz annem olsa bile! Ama bu acılarına son vericem. Alın tüm gülüşleriniz, tüm mutluluklarınız sizin olsun. Doya doya nefes alın, birbirinize iltifatlar edin. Dışarıda gezinen çaresiz insanlara ay yazık lan deyin. Dünya gibi bir yerde gözlerimi 12 eylül 1993 gününde açtım. 23 ekim 2016 gününde bilinmezliğe doğru gidicem.

Sessiz sedasız, hiç sevgi görmemiş, hiç gülmemiş bir insan müsveddesi olarak GEBERIYORUM!

GEBERIYORUM, SIZIN DEYISINIZLE gibTIR OLUP GEBERIYORUM!