*
arabaya doğru yürümeye devam ettik.
"hayat sevince güzel ayşecik" gibi tüm mahalleyi halaya kaldırasım vardı.
resmen çılgın atıyordum.
beynimin içinde arka fonda
"bim bam bom çatlasın düşmanlar, benim de artık bir sevgilim var" çalıyordu.
eylül az önceki minik öpücükten de cesaret alarak koluma girdi.
beynim mutluluktan yanmak üzereydi.
ne bi yerlerim acıyor, ne de aklıma dert tasa geliyordu o an.
o an varım yoğum eylül'dü.
arabaya yaklaştığımızda "tüh amk keşke arabayı daha uzağa parketseydim" dedim o şekilde biraz daha yürüyebilmek adına.
su almaya giderken hızlı hareket ettiğim için bileğim tekrar çok ağrımaya başlamıştı ama eylül'e çaktırmamaya çalışıyordum.
yine de koşarak arabanın kapısını açtım
-buyrun efendim. dedim kendi çapımda sevimli olmaya çalışarak.
-mersi. diyerek oturdu bu sefer ön koltuğa.
camdan dışarı hala denize doğru bakıyordu.
gözlerini denizden ayırmadan.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-iyi ki sen çıktın karşıma, içim çok rahat. dedi
o laf bana o kadar iyi gelmişti ki bi an, SMS'le birinci olan 02 BBG Hacer gibi hissetmiştim kendimi.
ilk defa bu kadar keyifli kullanıyordum altımdaki şahin'i.
eve gitmek hiç istemiyordum ama eylül çok yorgun görünüyordu.
o yüzden doğru evin yolunu tuttum.
yollar boştu ama ben yine de hızlı gitmiyor yolu tasarruflu kullanıyor ara ara eylül'e bakıyor kendi kendime aptal aptal gülümsüyordum.
çok gecmedi ki eylül'ün gözleri kapandı.
uykusuzluğa dayanamamıştı.
ve ben onu artık daha rahat izleyebiliyordum.
bi gözüm onda bi gözüm yoldaydı.
mahalleye kadar şaşı olmadan geldiğim için şükrettim.
arabayı yavaşca durağın önüne parkettim.
ama uyandırmadım bi 5 dk daha doya doya baktım eylül'e.
ama motoru durdurduğum için arabanın içi soğumaya başmalak üzereydi.
bu gece zaten fazlasıyla üşümüştü,
daha fazla üşümesin diye korka korka dürttüm Eylül'ü.
bir insan gülerek uyanır mıydı hiç amk.
eylül gülerek uyandı.
"umarım her sabah böyle uyandırırım seni" diye geçirdim içimden.
o dünyalar güzeli gözleriyle bana baktı.
-iyi geceler. dedi
-iyi geceler. dedim ve arabadan indi.
bi tak olacağından değil de işte salonun ışığı yanana kadar gözümü kırpmadım.
2 dk kadar sonra salonun ışığı çok kısa bi süreliğine yandı ve sonra hemen geri kapandı.
Eylül'ün yatağına girmiş olduğunu bilerek indim arabadan.
bu saatten sonra hastası mastası olan yoksa kimse taksi çağırmazdı.
ama ne olur ne olmaz diyerekten biraz daha takıldım durakta.
saat 5'e geliyordu.
dediğim gibi arayan soran olmamıştı.

*
gündüzcü arkaşların gelmesine 2 saat kadar vardı ama gözlerimden uyku akıyordu.
oturduğudum yerde devrildim devrilicem.
daha fazla dayanamayıp durağın anahtarını bizimkilerin bulacağını bilerek çardaktaki saksının içine koyduktan sonra kalktım gittim eve.
eve girdiğimde üzerimi değiştirmeye niyetlensem de
kanepenin üzerine atlamamla uyumam bir oldu.
uyandığımda saat sabah 10'u gösteriyordu.
keşke biraz daha uyusaydım diyerek kafamı yeniden yastığa koydum ama uyandıktan sonra bi daha uyuyamama gibi pis bir huyum vardı.
yatakta azcık keyif yaptıktan sonra kalktım duşa girdim.
artık hayatımda eylül olduğu için ona güzel görünebilmek adına kendime çeki düzen verecektim.
o gün en güzel kotumu ve mavi çizgili beyaz gömleğimi giydim.
yıllardır 3'e vurdurduğum saçlarımı kendi çapımda elimle düzelttim.
ve yıllar sonra ilk defa "bugün güzel bir gün olacak ömer" diyerek ıslık çalarak çıktım evden.
arabaya bindim,
önce ablamın yanına sonra da durağa geçecektim.
ablamın evine geldim.
arabadan indim.
bahçe kapısından geçtim.
evin kapısını çaldım.
kapıyı ablam açtı
-hoşgeldin ömer. dedi
-da pek hoş bulmadık, enişte hasta hasta kapıları da mı sana açtırıyor dedim. sitemde bulunurcasına söylediklerimi enişte de duysun diye sesimi yükselterek
-boşuna bağırma enişten yok, işe gitti. dedi ablam
şaşırmıştım.
-ne yani seni bu halinle yalnız bırakıp işe gitti öyle mi. diye sordum inanmayarak.
-ne varmış halimde, üstelik yalnız da değilim. diyordu ki
-abla bu kapları nereye koyayım. diyen aysel'in sesi geldi içerden.
ablam "cevabını aldın" der gibi güldü.
dün geceki mevzudan sonra aysel'in tepkisinden tırstığım ve ablamın yanında bu mevzu açılırsa yerin dibine gireceğim için direk kaçmaya karar verdim.
-neyse abla ben seni görmeye gelmiştim, duraktan beklerler gideyim. demiştim ki.
-dün gecedeymişsin artık gece gündüz mü çalıştırıyorlar seni, sinirlendirme beni geç içeri. diyen ablam aysel'in dün geceki mevzuları anlattığının sinyalini veriyordu.
hem gece çalıştığımı biliyor olması hem de bana azıcık da olsa sinirli davranması aklıma başka ihtimal getirmiyordu.
elinde kap kacakla salona gelen aysel beni görünce önce şaşırdı sonra çok geçmeden bırak selam vermeyi yüzüme bile bakmayarak tepkisini koydu.
aysel içeri geçtikten sonra ablam kısık sesle.
-bu kıza yaptığının hesabını sorucam. sana dedi
tamam aysel'e yaptığım doğru bir şey değildi ama hemen sabah koşa koşa ablama gelip de beni ispiklemesi de gerekmezdi yani.
benim yaptığım yanlışsa onun ki de çok doğru sayılmazdı.
"eylül mevzularını anlatınca nasıl olsa halden anlar ablam" diyerek kasmadım hiç kendimi.
ama ortam beni çok kasmıştı.
aysel yanımıza gelmemek için mutfaktan çıkmıyordu.
bu durum beni de rahatsız etmişti ki
"neyse akşam görüşürüz" diyerek çıktım dışarı.
aysel hala mutfakta ablam beni uğurlamaya kapıya gelmişti.
-bi şeye ihtiyacın olursa durağı ara, acil bi durum olursa telsizden ulaşırlar bana. dedim
-tamam merak etme sen, aysel iyi bakıyor bana. diyerek inceden laf vurdurdu.
ablamı öptüm ve çıktım evden.