*
-efendim. dedi
-sadece sen biliyorsun gideceğim yeri, senden çıkmaz di mi. dedim tırsa tırsa.
-babanın almanya'da olduğunu da bi tek ben biliyordum. dedi
verdiği cevap beni hem züt hem de mutlu etmişti.
tekrar yer değiştirine kadar yerimi bir tek rüstem abi bilecekti.
-arabayı ne yapacaksın. dedi rüstem abi.
-satalım abi. dedim
-çalıştıralım, ben sana göndereyim parasını. dedi
mantıklıydı ama risk alamazdım.
taksinin hala benim üzerime olmamamsı gerekiyordu.
emrah kabul etse onun üzerine yapardım ama gibsen kabul etmezdi,
daha ona gideceğimi nasıl söyleyeceğimi bile bilmiyordum,
bir de bu dediğimi ona kabul ettirmek imkansızdı.
rüstem abi'ye devretmek üzere anlaştık.
pazartesi sabahtan gerekli işlemleri yapacaktık.
rüstem abi'nin dediği gibi olacaktı.
araba onun üzerine olacak benim adıma çalıştırılacak her ay bana rüstem abi tarafından para yatırılacaktı.
-yarın ben yokum abi. dedim
sarıldık rüstem abiyle.
hiç bi şey demedi.
-yaptığın ve yapacağın babalıklar için eyvallah rüstem abi, eyvallah rüstem baba. dedim
-sen bana babanın emanetisin ömer, dikkat et kendine. dedi
-eyvallah abi, sen de. diyerek vedalaştık.
durağa yürüdük.
şansıma taksicilerin hepsi duraktaydı.
bazılarını pek sevmesem de iyi kötü yıllarımız geçmişti hepsiyle.
onlarla da vedalaşmak lazımdı ama onların gideceğimi bilmesi demek bütün mahallenin ve eylül'ün bunu öğrenmesi demekti.
bunu bildiğim için "ufak bi tatile çıkıcaz nişandan sonra" diyip vedalaştım hepsiyle.
rüstem abi'nin donuk bakışları arasında son kez çıktım o duraktan.
sonra güler ve alzaymır necatiyle konuşmak istesem de güler görevde olduğu için akşama bıraktım onları.
sürdüm eniştemin yanına.
ona bu olanları anlatmak çok zor olacaktı ama yapacak bi şey yoktu.
dükkanda yalnızdı eniştem, müşteri yoktu.
selam vererek oturdum yanına.
-enişte. diyerek zor da olsa girdim lafa.
-efendim. dedi
-gidiyoruz enişte. dedim
-nereye. dedi gülerek.
-önce istanbula, sonra belki daha da uzaklara enişte. dedim
-o ne demek ömer? dedi
-gidiyoruz demek işte enişte, sen ben, umut ve sevim abla, gidiyoruz buralardan. dedim
-eylül? dedi eniştem merakla.
-benim için o artık yok enişte. dedim
-ömer yapma bunu, iyi düşündün mü, hem gitmek o kadar kolay mı? dedi
-burda ölmekten daha kolay enişte. dedim
-biz nasıl gelicez ömer. dedi eniştem korkuyla
-bana güvenip geleceksiniz enişte, hepinize yeni bi hayat kuracağım. dedim
-ama ömer.. dedi eniştem haklı olarak.
-gelmek istemezeniz anlarım, ama ablama vermiş olduğum bir söz var enişte, büyük bir söz hem de, o sözü bana yutturma. dedim