*
eylül'e her baktığımda evleneceğim kadını görüyor,
sürekli evleneceğimiz günün hayalini kuruyordum.
hayal kurmaktan çılgın bediş'e dönmüştüm amk.
öyle böyle derken 2. sınıfı da bitirmiştim beyler.
ama artık kötü kenan tarafından askerlik baskısı başlamıştı.
sürekli "şu askerliği aradan çıkartsaydın iyiydi" diyip duruyordu.
artık okuyacağıma da inandıkları için okulu dondurup askere gitmem gerektiğini.
nişanın, düğünün artık daha fazla gecikmemesi gerektiğini söylediler.
bu da onların istedikleri gibi olmuştu.
eylül izmit'de başkasının yanında bi hukuk bürosunda çalışıyordu.
okulu dondurup askerliğe başvuru yaptım.
henüz üniversite mezunu olmadığım için uzun dönem yapacaktım.
başvuru ve teslim süreci biraz sıkıntılı geçmişti.
2011 Mayıs'ta aldılar beni askere.
askerden döndüğümde eylül'le evlenmek üzere gittim askere.
eğitim birliği 15. piyade eğitim tugayı samsun merkez
usta birliği 58. topçu tugayı ankara polatlı çıkmıştı.
topçu olarak yapacaktım askerliğimi.
güzel yerlerdi ama sıkıntılı tipler vardı.
çok dayak yedim askerde.
bi çok defa çarşı iznimi yaktılar.
eylül'ü görmek için kullanacağım hakkım olan izni kullandırtmadılar.
çok zor bi 15 ay geçirsem de 2012 Ağustos'ta döndüm askerden.
her şey planlandığı gibi gidiyordu.
evleneceğimiz artık kesin gibi bi şeydi ama formaliteden de olsa istemeye gidildi eylül.
babam yanımızda olmadığı için cemil usta yapmıştı yine babalığını.
almış olduğumuz yüzük ve elimizdeki çiçek ve çikolatalarla gittik eylül'ü istemeye.
eylül'ün üzerinde o parlament mavisi elbisesi vardı.
ananemin verdiği boncuk kolyesiyle ne de güzel yakışmıştı.
benim kolumda ise alzaymır necati'nin eylül'le nişanlanacağımızı duyup önceden vermek istediği nişan hediyesi otomatik longines saat vardı.
iki maneviyatı çok yüksek güzel hediye vardı o gün ikimizde de.
o da en az bizim kadar heyecanlı ve mutluydu.
zor da olsa isteme faslı bitmiş kızı almıştık. yüzükler takıldı.
ellerini öptük kötü kenan, cemil usta, mine teyze ve annemin.
çocuklar gibi şendim ulan beyler,
bu boncuk hiç olmadığı kadar mutluydu o gün.
yıllardır hayalini kurduğum eylül sözlümdü artık.
uzun süre "sözlüm" diye sevdim onu.
ben okula tekrar dönemedim,
artık kızı da aldığımız için kimse baskı da yapmadı.
diploma çok içimde kalsa da alamamıştım, kısmet olmamıştı.
ben bildiğim işi, taksiciliği yapmaya devam ettim.
yıllardır biriktirmiş olduğumu paranın bi kısmını umut'u özel okula yazdırmak bir kısmını da düğünde harcamak için ayırdım.
23 Eylül'de yapılacaktı nişanımız.
gün sayıyorduk adeta. çok mutluyduk lan amk. öyle böyle değildi.
eylül o geçirdiğimiz zor günlerden sonra 1 gün bile yalan söylemedi bana,
ya da ne biliyim en azından ben öyle bildim.
geçen yıllar boyunca bi kaç defa aradı emre.
hiç birini açmadı eylül.
benim konuşmama da izin vermedi eylül tadsızlık çıkmasın diye.
nişanımıza sadece 2 gün kalmıştı ben durakta oturmuş eylül'ün işten gelmesini beklerken.