*
bizden ses seda çıkmayınca sabaha doğru bir hemşire girdi odaya.
-iyi misiniz? diye sordu.
-iyiyim. dedim
-baş dönmesi, zonklama, mide bulantısı, bunlardan herhangi birisi var mı.? dedi.
-yok. dedim.
-sabah doktor bey sizi tekrar muayne edicek, ondan sonra dilerseniz evinizde istirahat edebilirsiniz, kalmak istersenizde sizi yatan hasta bölümüne almak zorundayım. dedi
yani kibarca "burası acil lan gibtirin gidin artık" demişti.
kalmaya hiç niyetim yoktu.
bir an önce toparlanmalıydım.
öyle böyle derken saati sabah 7:30 etmiştik beyler.
eylül bir süre kayboldu odadan.
"ya ablama bakmaya ya da tuvalete" diye düşündüm.
o yokken doktor geldi.
hemşirenin sorduğu sorulara benzer bi kaç soru sordu, oramı buramı elle yokladıktan sonra
-ezilmeler var, merhem yazayım. dedi
-yok, gerek yok doktor bey. dedim merhemle falan uğraşmayacağımı bilerek.
doktor gittikten yaklaşık 15 dk sonra Eylül elinde simit ve poğaçalarla gelince nasıl mutlu olmuştum anlatamam lan beyler.
poşetin içindeki krem peynirleri görünce de mutluluğum taçlanmıştı adeta.
bana elleriyle hazırladığı ilk kahvaltı olmasa da yatağıma getirdiği ilk kahvaltıydı beyler.
"inşallah son da olmaz" diye geçirdim o an içimden.
hem sakarlığımdan hem de salaklığımdan yatağın her yerine susam dökmüştüm yerken.
Eylül susamları tek tek temizledi.
hiç kızmamıştı da üstelik.
ben yattığım yerden doğrulmaya çalıştım.
-ne yapıyorsun, yat lütden. diye atladıysa da yerinden.
-yardım et de kalkayım artık. dedim.
inatlaşmadı.
kolumdan tuttu, yardım etti.
-ablam iyi di mi. diye sordum çıktığında ablama da baktığını bilerek.
yanılmamıştım ki,
-enişteden daha iyi dedi. gülerek.
-ben nasıl gidicem şimdi bu halde ablamın yanına. dedim.
-bakıcaz bi çaresine, sen bunları düşünme şimdi. dedi
esnemeleri sıklaşmıştı. o değil, o esnedikçe benim de esneyesim geliyordu.
uykusu geldiği her halinden belliydi.
o da geceden beri uykusuzdu sonuçta.
eylül kimliğimi alıp kayıt falan işlerini halletmeye gitti.
çok geçmeden geri geldi.
kayıt işlerini halletmişti.
-hadi ben seni evine bırakayım. dedim.
-eee sonra? dedi.
-hastaneye gelicem kızım, sonrası ne. dedim
-saçmalama. dedi
-asıl sen saçmalama ablam burda benim. dedim
-enişten de burda ama. dedi
eylül'le dikleşmekten vazgeçip
-telefonunu kullanabilir miyim 1 sn. dedim
-tabi. dedi, direk verdi.
ezbere bildiğim eniştemin numarasını tuşladım.
2 defa çalmıştı ki açtı.
-enişte ablama çaktırma, ben ömer dedim.
-evet? dedi.
-enişte bizim arkadaşlar kavga etti de, onları ayırayım derken bi iki biz de nasiplendik, bu halde ablamın yanına gelmiyim, üzülür şimdi, idare edebilecek misin sen, birilerini yolliyim mi yanına. dedim
-gelme gelme, sakın gelme. dedi sadece ablamı düşünerek.
-bayılmadan durabilecek misin ablam çıkana kadar? dedim. gülerek
-bu akşam çıkıcaz zaten, merak etme. dedi ciddi bir şekilde.
-telefonuna bak, ben saat başı arıcam. dedim.
-tamam bakarım. dedi.
telefonu kapattıktan sonra ablamın akşam çıkacağını eylül'e de söylemiştim.
sevindi.
ve eylül'ün istediği olmuştu.
eve gidiyorduk.

*
Hastaneden çıkmış arabaya doğru yürüyorduk.
tam arabanın yanına yaklaşmıştık ki, bi şey ister gibi elini açtı ve uzattı.
-bozuk yok, bayramda gel. diye küçük bi espri yaptım.
-çok komik. dedi, eli hala havadaydı ve
-anahtarlar. dedi
-kızım otomatik değil bu. dedim sinirlendirmek için.
-otomatik olsaydı süremezdim zaten. dedi şeklini yapıp.
-emin misin bak şahin bu. dedim ciddi bir şekilde.
-ne o, korktun mu yoksa arabana bişey olur diye. dedi içindeki şimarık zengin kızı bir anlığına dışa vurarak.
-bu senin bildiğin arabalardan değil, ekmek teknesi kızım bu.dedim
bozulmuştu,
pişman oldum o lafı söylediğime ama tutamadım işte kendimi.
topa tekrar çabucak girerek.
-al hadi al. diyerek fırlattım anahtarı.
gülerek havada yakaladı.
o, arabanın arkasından, ben de ön tarafından dolanarak yerleri değiştik.
en son taksiciliğe başladığım ilk gün emrah bana trafik kurallarını anlatırken binmiştim bu sağ ön koltuğa.
bi garip geldi.
yadırgadım.
arabayı çalıştırdı.
benim bile debriyaj balatası bitik olduğu için bazen istop ettirdiğim arabayı o bırak istop ettirmeyi titretmeden tek seferde kaldırdı.
mest olmuştum beyler.
eylül'e o an yeniden aşık olmuştum resmen.
tek eksiği izmit'e henüz yeni taşındığı için yol bilgisiydi.
yolu da ben tarif etmiştim.
mahalleye geldiğimizi anlayınca
-evin nerde. diye sordu.
-napıcaksın. dedim
-bir taksici müşterisini asla yarı yolda bırakmaz, tam olarak ineceği yerde bırakır. dedi
-aynı taksiciler taksimetreyi de açarlar ama. diyerek taksimetreyi gösterdim.
bir gülme aldı ki Eylül'ü sormayın beyler.
o güldükçe ben de güldüm.
ben güldükçe o güldü,
Eylül gecenin, bense yediğim dayağın stresini atıyorduk adeta.
iyi gelmişti karşılıklı gülmek.
hala arabanın içindeydik.
-Ömer... dedi Eylül.
-Efendim. dedim
-Sağol. dedi
benim ona teşekkür etmem gerekirken o bana teşekkür etmişti.
-Ben ne yaptım ki asıl sen sağol. dedim
-ne için. dedi
-taksimetreyi açmadığın için. dedim.
yine gülüyordu.
-aptal. diyerek indi arabadan.
öylece bakakaldım arkasından.
şöför koltuğuna doğru eğilerek camı açtım.
karşı kaldırıma geçmişti ki arkasından bağırdım.
-Eylüllll.
mahallede bağıra bağıra konuşmamak için cevap vermedi, eliyle "ne var" gibisinden bi işaret yaptı.
arkasından koşup söyleyecektim ama dizlerime güvenemediğim için oturduğum yerden seslendim yine.
-Akşam işin var mı. dedim hiç bir planım olmamasına rağmen onu bi daha görmek isteyerek.
-Evet var. dedi.
-Peki. dedim.
tam arkasını dönmüş binanın kapısına yönelmişti ki geri dönerek
-ama istersen sen de gelebilirsin, ablamı hastaneden çıkartmaya gidicem. dedi..
o an dünyanın en mutlu boncuğu kimdi bilin bakalım beyler...