*
normalde asla açmayacağım kapıyı onun o haline dayanamayarak çok zor da olsa açtım.
benim burda olduğumu biliyor gibiydi sanki.
hiç şaşırmadı beni gördüğüne.
aysel'den başka kimse bilmiyordu burda olduğumu.
emrah ya da gamze zaten söylemezlerdi bilseler bile
ama onlar da bilmiyordu ki burda olduğumu.
aysel zaten satmaz,
ama nasıl diye düşündüm bir an içimden.
cevabı kendi başıma bulamadım o an.
çalan zile ve açılan kapı sesine uyanan aysel "kim o?" diye seslendi içerden gelirken merakla.
-önemsiz biri hayatım. dedim o an bir anlık sinirle kendi çapımda intikam almaya çalışarak..
belki de çocukça bir oyunla.
nefret dolu gözlerle eylül'e bakıyordum.
-ömer. demişti ki bir anlık sinirle kapıyı yüzüne kapatmaya çalıştım.
aysel tuttu kapıyı,
o benim oyunuma ortak olmamıştı.
sırılsıklam olan eylül'ü kolundan tuttuğu gibi içeri aldı,
içten içe benim yapmayı çok isteyip de gururuma yediremediğimden yapamadığım o hareketi aysel yapmıştı benim yerime.
bir an bile düşünmeden koşar adımlarla çıktım evden.
-ömer yalvarırım dur. diyebildi arkamdan eylül.
evet, bir an için dayanamayıp durduysam da dönmedim geri,
bakmadım arkama,
hızlı adımlarla kaçtım ordan.
aklım eylül'de kalmıştı yine ama aysel'in onla ilgileneceğini bildiğim için bi nebzede olsa içim rahat bi şekilde nereye gideceğimi bilmeden uzaklaştım yağan yağmur altında.
eniştemin evinin ordan geçerken emrah'tan getirmesini istediğim beyaz tempra'yı gördüm.
emrah muhtemelen beni orda bulamayınca anahtarı da enişteme bırakmıştı bana vermesi için.
bir an için kapıyı çalıp anahtarı almak istesem de saatin çok geç olduğunu farkedip umut'u uyandırmamak için durağa doğru yürümeye devam ettim.
sevmediğim taksicilerden biri vardı gececi olarak durakta.
selam vermeden girdim içeri.
-hayırdır abi. dedi eleman.
-beni ptt'nin oraya bırakır mısın, acil. dedim
acil dediğim için sorusunu tekrarlamadan kalktı ayağa.
bindik arabaya.
arabada bi kaç sefer daha aynı soruyu sorsa da "sonra anlatırım" diyerek geçiştirdim.
alzaymır necati'nin evine gelmiştik.
necati amca'nın evde olmadığını biliyordum,
güler'e gelmiştim,
onda kalacaktım.
-eyvallah. diyerek indim taksiden.
koşar adımlarla girdim binaya,
çıktım 4. kata,
tereddüt etmeden çaldım kapıyı çaresizlikten.
açılmadı kapı.
bi daha denedim ama sonuç değişmedi.
hiç istemesem de mecburen açtım telefonu.
telefon kendine gelir gelmez yığınla mesaj geldi birden.
okumadım henüz hiç birini.
güler'i aradım direk.
telefon açıldı hemen.
uyumuyordu güler.