*
hiç uyanmak istemedim ama söz vermiştim eylül'e.
ayrıca söz vermesem bile orda olmam, moral vermem lazımdı ona.
hiç keyfim yoktu ama yüzüme sahte bir gülümseme oturtup çıktım evden.
eylül beni zaten camda bekleği için geldiğimi görünce indi hemen aşağıya.
-günaydın sevgilimmmm. diyip kocaman bir öpücük kondurmuştu yanağıma.
-günaydın canım. dedim tebessüm ederek.
önce güzel bi yerde kahvaltıya zütürdüm eylül'ü.
açık menü kahvaltıydı ama eylül midesi bozulur korkusuyla domates, peynir, zeytin yedi sadece.
bense verdiğimiz 30 lira parayı çıkartmaya kasıyordum salamın arasına sosis koyarak.
kahvaltıdan sonra birer çay içtik ve kalktık. eylül'ün sınava gireceği okula gittik.
bahçe ana baba günüydü.
herkes, evladına eylül'se bana moral vermeye çalışıyordu.
-beni böyle mi göndereceksin sınava. dedi eylül.
lafı yer yemez yapmacıktan güldüm ama yemedi.
-hadi ama, yapma böyle. dedi
-bi şey yapmıyorum ki. dedim
bana göre harbiden de yapmıyordum, içimde şimdiden ayrılığın acısı vardı hepsi bu.
ona da engel olamıyordum işte, napiyim amk.
-benim eşim avutak demek istemez misin ilerde. dedi
gülüverdim lan beyler.
bi kelimeyle beni bu kadar mutlu eden kadına güldüm.
sıcacık güldüm,
yalansız güldüm.
mutlu olmuştum,
hem de çok.
çünkü ilk defa eylül'ün ağzından evlilikle ilgili bi şey duymuştum.
eşimin avukat olup olmaması gibimde değildi,
o an beni çocuklar gibi mutlu eden tek şey eylül'le evlenme fikriydi.
sarıldı bana kocaman.
ben de sarıldım ona.
daha fazla can sıkmanın alemi yoktu.
içimde hala kocaman bi sıkıntı olsa da yapacak bi şey yoktu.
derken bahçede bi hareketlenme kapıda bi kuyruk oluştu.
-seni seviyorum. dedi kulağıma eğilerek.
-yapamadıklarını boş bırak. dedim sanki çok biliyormuş gibi.
-salak. dedi gülerek ve kısa olan sıraya girdi telefonunu bana vererek.
biraz sonra içeri girdi eylül.
aslında kendime çok kızmıştım.
benim ona moral vermem gerekirken resmen o bana moral vermişti.
ve aslında eylül'ün bu hareketleri sınavı kazanıp gideceğinden emin olduğunu gösteriyor gibiydi.
bahçedeki bütün gençler içeri girmiş analar, babalar, abiler, ablalar ve bir de ben kalmıştık bahçede.
ben oturacak yer arıyordum ki bi mesaj sesi geldi.
ses benden geliyordu ama bu benim telefonun mesaj sesi değildi.
diğer cebimdeki eylül'ün telefonunu çıkarttım.
mesajı açıp açmamakta çok kararsızdım ama eylül'ün izmir'e gidecek olması beni içten içe bir paranoyaya sürüklüyordu.
dayanamadım ve açtım mesajı.
mesaj bilinmeyen bir numaradan geliyordu ve
"başarılar.." yazıyordu.
"eyvallah da kimsin sen amk" dedim içimden.
bi ip ucu yakalayabilmek için diğer mesajlara da baksam da hiç bi tak bulamadım.
kafamdaki kocaman soru işaretiyle oracıkta kala kaldım.

*şu an kim bilir kaç kişi sınava girmeden önce birilerine bu mesajı atıyordur, belki de yanlış gelmiştir" diyerek çok saçma da olsa telkin ettim o an kendimi.
sonra bi kötü oldum.
ama kötü olmamın sebebi gelen mesaj değildi.
tanımadığım bi numarayı kuruntu yapamayacak kadar doluydu kafam.
öyle böyle derken aradan 1 saat geçti beyler.
bahçedeki herkes çok stresli görünüyordu.
kimi çimlere serdiği çulun üzerine oturmuş kuran okuyor kimi sigara üstüne sigara yakıyordu.
kiminin niyeti barajı geçip sadece üniversite okumak,
kimininse harbiden büyük adam olmaktı.
bir sürü hayat vardı bu bahçede,
bir sürü belirsiz hayat.
onlardan sadece bitiydim ben.
eylül gidince ne olacaktı mesela.
özlicek miydim onu?
o beni özleyecek miydi?
gözden ırak olan gönülden de uzak olacak mıydı mesela?
ya yavşak emre,
o ne yapacaktı eylül izmir'e gittiğinde.
burda gelip eylül'ü kaçıracak kadar gözü dönen adam orda karşısına çıkmayacak mıydı mesela?
konuşmak istemeyecek miydi?
emrahla izmir harbiden de 5 saat miydi?
derken saçmalamaya başladığımı farkettim.
ama beni bölen bu farkındalık değil omzumu dürten teyze oldu.
-zor muydu yavrım. dedi
hiç bi tak anlamamıştım.
-ne zor muydu teyze. dedim
-sınav sınav, zor muydu? dedi
geç de olsa düşmüştü jeton.
-ha, yok teyze girmedim ben sınava. dedim
-neden girmedim oğlum, çalışmadın mı yoksa. dedi
-evet teyzecim, çalışmadım. dedim uzatmamak için.
-benim oğlum çok çalıştı. dedi
-iyi teyze, kazanır inşallah. dedim
-doktor olacak. dedi
-inşallah. dedim
-çalıştı çünkü, çok çalıştı. dedi
teyze gereksiz uzatıp canımı sıkmıştı.
belli ki oğlunu övmeye yer arıyordu ama yanlış adama çatmıştı.
-sen hiç mi girmedin sınava? gibi saçma bi soru sordu.
hem teyzeden gıcık aldığımdan hem de canım sıkıldığından,
-girdim teyze ya. dedim boynumu bükerek.
-eee neden girmedim diyorsun o zaman. dedi teyze merakla.
-çok zordu sınav, kalem oynatamadım ben, o yüzden erken çıktım, sen sorunca da utandım "girmedim" dedim. dedim.
kadının eli ayağı birbirine dolaştı.
-hiç mi yapamadın. dedi bi umut
-hiç yapamadım teyze. dedim
-eee bizim oğlan da yapamaz o zaman. dedi üzgün üzgün.
-seneye bi daha dener. diyerek uzaklaştım ordan.
kadını durduk yere üzdüğüm için sonradan üzülsem de
kadının hiç tanımadığını oğlunu övmesi ayar etmişti beni.
yapacak bi şey yoktu,
kendi kaşınmıştı..

*
öyle böyle derken 3 saati geride bırakmış son 15 'dk ya girmiştik.
o değil beni de heyecan basmıştı artık.
çıkan suratlar farklı farklı cevaplar veriyordu.
kimi yere bakarak çıkıyordu sınavdan,
kimi babasına sarılarak,
kimi boş bakıyordu ne yaptığını bile hatırlamadan,
kimi kendinden emin.
eylül'ün sınavının nasıl geçtiği hakkında hiç bir fikrim yoktu.
deneme falan çözüyor 270-280 puan alıyordu ama bu puan neye yeter neye yetmez onu bile bilmiyordum, o kadar uzaktım mevzuya.
"inşallah hayırlısı olur" dedim içimden hep.
okul neredeyse boşalmıştı.
sınav süresi bitmişti.
tek tük gelen inek tiplerden bile sonra geldi eylül.
ilk cevabı almak için dikkatlice baktım bana doğru gelen eylül'e.
eylül ifadesizdi,
gülmüyordu ama üzgün de değildi aynı zamanda.
yanıma geldi.
-nerde kaldın ya. dedim güldürmeye çalışarak.
-2 şık arasında. diyip o beni güldürdü espriyi patlatarak.
kısa bi gülüşmeden sonra
-nasıldı? dedim
cevap olarak sarılmayı tercih etti eylül.
belki kendi çapında "tabi ki de iyiydi" demek istemişti ama bana o sarılış sanki vedanın provası gibi gelmişti.
-helal sana. dedim cevabımı almış olup.
sonra anlatmaya başladı eylül.
çok anlamasam da dinliyordum.
heyecanlı heyacanlı yaptığı cevapları söylüyordu bana.
"hım, evet, aaa.." falan tarzı tepkilerle eşlik ettim ona.
anlamadığımı o da biliyordu elbet ama bana anlatmak hoşuna gidiyordu demek ki usanmadan aklına gelen her soruyu, verdiği her cevabı anlattı bana.
hava çok güzel olduğunu için sahile indirdim eylül'ü.
hem beraber vakit geçirmekti niyetim hem de acıkmıştır diye düşündüm.
sahildeki kafelerden birine geldik,
o, tost ve çay ben yanımda çok para olmadığı için sadece çay söyledim.
-ne zaman açıklanacak. dedim
-1 aya açıklarlar. dedi
-hadi bakalım, hayırlısı olsun. dedim tebessüm ederek.
-nasıl geçicek 1 ay ya. dedi
"keşke hiç geçmese" diye söylendim içimden.
-geçer, geçer, merak etme sen. dedim azcık imalı.
ama o anlamadı.
biraz daha oturduk öylece.
o denizi seyretti, ben gözlerini.
aklımda hep eylül'ü gidecek olması vardı,
atamadım bi türlü aklımdan.
derken;
-ömer.. dedi eylün en şebek ses tonuyla.
-efendim. dedim onun tonuna eşlik edebilecek bi tebessümle.
-senin hiç yıllık iznin falan yok mu? dedi
-kızım devlet memuru muyuz biz, ne yılı, ne izni. dedim
-hım, tamam o zaman. diyerek büzdü dudaklarını.