*
allahım bu nasıl bi haberdi.
o huur çocuklarından alınan intikama sevinmeli miydim.
abimin geçliğinin tamdıbının içerde çürüyeceğine üzülmeli miydim.
beynimin uyuştuğunu hissetim o an, düşünemedim, tepki veremedim yine.
-Umut.. ona iyi bak olur mu.. dedi abim, gardiyan "görüş bitti" diye bağırdıktan sonra.
abime sormam gereken bir sürü soru vardı belki ama hiç biri sonucu değiştirmeyecekti.
abim 14 yıl daha yatacaktı o karanlık yerde.
-gelme bi daha ömer. dedi
-gelicem abi. dedim
-gelirsen alışırım, yolunu gözlerim, beklerim ömer, yapma bunu bana. selim gibi ol, babam gibi ol. dedi. sözlerinde sitem vardı, haklıydı.
o an abimin aslında hepimize ne kadar da tepkili olduğunu anladım.
bunun olabileceğini zaten biliyordum ama ondan duymak daha bi zor gelmişti.
-sen benim abimsin.. ne olursan ol abimsin. ablamı kaybettim ama seni kaybetmicem. dedim
güldü abim, umursamazca güldü.
-ben ablamdan çok önce öldüm ömer, ben bu yere girdiğim gün öldüm, sen boşver beni. dedi.
diğer bütün mahkumlar gitmişlerdi.
gardiyan hiç bi şey demeden konuşmamızın bitmesini bekledi.
saat 5'e geliyor diye tatava yapıp beni zar zor görüşe alanlar saat 5'i geçmesine rağmen hiç konuşmadan bizi bekliyorlardı.
şaşırmıştım, bi cevap bulamadım.
abime odaklanmıştım, onu dinliyordum.
-belki geç olacak ama güzel günler gelecek abi. umut biraz daha büyüsün onu da getiricem, tanısın büyük dayısını. dedim abime moral vermeye çalışırcasına.
-sakın. dedi gözlerini büyüterek.
"ama abi" diye kendimi savunacaktım ki konuşmama bile izin vermedi abim.
-ömer sakın dedim, affetmem seni. dedi
-iyi madem, çıktığında tanışırsınız o zaman. dedim kendi çapımda laf vurarak.
güldü abim yine.
-beklemeyin beni. dedi
-14 yıl uzun süre ama geçmeyecek bi süre değil abi. dedim
-bu taka bi battın mı 14 yılla kurtulabileceğini mi sanıyorsun sen. dedi tellere yaklaşıp.
ne dediğini anlamamıştım.
-anlamadım abi? dedim.
-boşver. dedi kafasını çevirip
uzatmadım.
-bi ihtiyacın var mı. dedim
-yok sağol. dedi
-para bırakmak istersek nereye bırakıcaz. dedim utanarak.
-param var, sağol. dedi
-hayırdır içerde işe mi girdin. dedim
-git hadi ömer. dedi
konuşma devam ederse abimin sinirleneceğini anladığım için üzerine gitmedim daha fazla.
-peki abi, hoşçakal. diyerek ayağa kalktım ve gittim.
cezaevinden çıkmış arabaya binmiştim.
ama çalıştırmadım arabayı.
düşündüm önce.
gardiyanlar bütün mahkumları tavuk gibi kovalarken neden kimse abime hiç bi şey dememişti,
abim "param var" derken doğru mu söylemişti. eğer doğruysa abime parayı kim vermişti.
neden ben "umut'u getiricem" dediğimde öyle birden sinirlenmişti.
neden 14 yıl sonra bile olsa abim tekrar çıkacağına, hayatına bi şekilde kaldığı yerden devam edeceğine inanmıyordu.
neydi abimin hayata karşı tüm inancını böylesine kıran?

*
o an bunların hiç birinin cevabını bilmiyordum ama gelecek yıllarda abime gittiğim her ziyarette biraz daha oturdu taşlar yerine.
abim içerde "aga" denilen tiplerden birinin yancısı, tetikçisi olmuştu.
o ne derse yapıyordu. gardiyanları bile illallah ettiren bu adamın yancısına bile karışılmıyordu.
abim o 2 huur çocuğunun ablamın ölümüne sebep olan pekekentler olduğunu da bu adamlar sayesinde öğrenmişti.
izin verdiler öldürmesine, sonra da koruyup kolladılar içerde.
ama her şey karşılıklıydı.
onların da maşaya ihtiyacı vardı.
abim bir intikam uğruna maşa olmayı geleceğini yakmayı tercih etmişti.
o yüzden 14 yıl bile abime inandırıcı gelmiyordu.
çünkü biliyordu ki yarın bir gün bu sefer kendileri "vur şunu" dediğinde "hayır, yapamam" demeyecek, diyemeyecekti..
çünkü daha önce yapmıştı.
içerde paraya pula ihtiyacının olmamasının sebebi de oydu.
zaten sigaradan başka masraf edecek şeyleri de yoktu.
onu da aga paşaları karşılıyordu zaten.
umut'a gelince.
görmek istememesinin 2 sebebi vardı.
birincisi gerçekten utanmasıydı.
kendisine dayı diyecek o sübyanın ağzının kirlenmesinden korkuyordu.
yakıştıramıyordu kendine.
diğer sebep ise korkuyordu.
içerde gizli düşmanlar da vardı, dışarda eli kolu olan ya da bir gün dışarı çıkacak olan düşmanlar.
umut'a bi şey yaparlar diye korkuyordu.
anlamıştım onu.
uzatmadım.
dediği gibi, istediği gibi yaptım.
ve bir kaç görüş sonra da abimin de istediği gibi çok nadir gittim onu görmeye.
bayramdan bayrama belki de.
öyle böyle derken evin yolunu tuttum beyler.
"her şeye rağmen güzel olacak her şey" dedim içimden.
içimde sebini bilmediğim tarifsiz bir inanç vardı.
yıkılmaya hiç mi hiç niyetim yoktu.
hayatımda umut vardı, bu kadar güçlü durabilmemin sebebi belki de buydu sadece.
bilmiyordum.
kafamdaki her şeyi silmek isterdim o an.
düşünceler yiyip bitiriyordu beni.
sonra eylül takıldı yine aklıma.
ya o gidince ne yapacaktım.
henüz kendime itiraf edememiştim ama cevabı biliyordum,
bin gibi ortada kalacaktım.
çalışacak kafa kalmadığı için doğru cemil otoya sürdüm arabayı.
emrah ve cemil ustayı görmek iyi gelecekti bana.
hem özlemiştim de onları.
dükyana vardım.
cemil usta yalnızdı dükyanda.
-hayırdır usta çırak nerde. diye takıldım cemil ustaya.
-çarşıya gönderdim işi varmış. dedi
-tek bıraktı yani seni. dedim
-sadece o mu, gamze de ortalıklarda yok. dedi
şu son cümleden sonra ikisinin de ayrı yerlerde olma ihtimalinin olmadığını ben de çok iyi biliyordum cemil usta da ama ikimiz de belli etmedik bi şey birbirimize.