*
Ateş dolu gözlerle bakmaya devam ediyordum elemana.
Hala elim kapı kilitinin üzerin de duruyordu.
-"Abi merak etme Kaçmayacam"dedi.
Eleman öyle deyince çektim elimi kapı kilitinin üzerin den.
Gözlerin den yaş süzülmeye başladı.
Ama bu benim gibim de değildi, bir an önce anlatmasını istiyordum.
Merak öfke ile bakan gözlerim ile hadi artık, anlat seni gibmeden dercesine.
Cam'a vurdu polis memuru..
-"beyefendi sorun mu var?"dedi.
-Ne diyeceğimi bilemesem de, hayır yok" diye bildim.
Karakolun içine girmiştik tabi ister istemez polis de gelmişti.
Daha fazla beklemeden önüme döndüm ve çalışır vaziyette olan arabayi tenha bir yere çekmek için gaza bastım.
Eleman susuyordu, gidene kadar ne o konuştu nede ben.
Tenha bir yere çektim arabayi,
-"anlat"dedim.
-"abi böyle olmasını istemiyordum, benim Kanıma girdi diğer pic.
Alkol almıştık niyetimiz seni korkutmakti, böyle olacağını hiç tahmin etmiyordum, ablanın ölmesi falan hiç planlanmış bir şey değildi " dedi.
Ve ben çılgına döndüm, ilk başlar da taniyamamistim, ama oan gayet iyi hatırladım.
Nasıl arabadan indim nasıl onu arabadan indirdim ve nasıl onun yakasına yapıştım inanin suan düşünüyorum da hala aklım almıyor.
Yakasına yapıştım ve "ne istediniz lan huur çocukları benim ablam dan" dedim.
-" abi Özür dilerim" diyecekti ki sağlam bir kafa attım pic e, yere yıkıldı, kalk lan huur çocuğu diye bagiriyorum, bunu yaka paça kaldırdım.
-" ney lan ne istediniz benim biricik ablam dan"dedim. Yine kafayı koydum, Bu sefer kaldirmadim yerden, yumruk tekme derken o pic iyice pert olmuştu.
Ama bu burada bitmemeliydi, aklıma şoför koltuğunun sol tarafın da koltuk altın da olan değnek geldi aklıma.
Bir hışım ile aldım elime onu , kafa göz demeden allah ne verdiyse vuruyorum..
Ve oan kafam çok güzel çalışıyordu, kan Revan için de yer de ölü gibi yatan pici attım arka koltuğa, bu sefer sadece inliyordu.
Arabayi dağa surdum kimsenin geçmediği bir yere ve bunu tuttuğum la aşağıya çekip atmam bir oldu, yer den tekrar kaldırdım bunu ve arabanin kabutuna domalir bir şekil de koydum.
Ve diger huur çocuğu sordum.
-"abi bilmiyorun"dedi.
Bu beni iyice sinir etti ve pantolonunu çıkardım elimde ki sopayı bunun züte soktum, yediği dayaktan hiç hali kalmamıştı zaten hiç karşı bile gelmedi.
Ve artık açısına dayanamayacak oldu ki diğer huur çocuğunun da yerini söyledi.

Buda böyle olsun istedim uzun zamandır bu ani bekliyordum..

*
arabanın kapılarının kitli olmasına güvenerek önce hiç bi şey yapmadım beyler,
yapamadım..
-sen.. kimsin sen..? diyebildim sadece.
-arabadaki 3. kişiydim ben. dedi çocuk.
kitlendim kaldım öylece.
mantıklı düşünmeye çalıştım ama,
imkansızdı.
öfke, kin, nefret ve intikam ateşi öyle bi sarmıştı ki bedenimi
hissettiğim tek şey yüreğimdeki acıydı..
hiç bi şey yapmadan ne kadar bekledim öylece bilmiyorum.
ama sonra elemana hiç bi şey yapmadan sürdüm arabayı.
tepki vermedi.
inmeye, kaçmaya hiç yeltenmedi bile eleman.
kaderine razı gibiydi.
kader.
peki neydi bu çocuğun ya da diğer 2 huur çocuğunun kaderi.
daha önce hiç düşünmemiştim.
kendime bile itiraf edemediğim o şeyi mi yapacaktım?
öldürecek miydim onları?
bilmiyordum.
sadece sürdüm arabayı.
tenhaya, ıssıza doğru sürdüm.
rasathane tarafına gittim hiç düşünmeden,
sonra gültepeye çıktım.
evleri, mahalleleri geçtim. bağ evlerinin arkasına doğru indim.
çocuk hiç bir şey demedi yol boyunca.
bizi kimsenin göremeyeceği toprak bir yola girdim.
biraz ilerleyince durdum.
az önce aklıma gelen soruyu sordum kendime.
ama cevap veremedim yine.
bildiğim tek şey öldürmekten korkmuyor olmamdı.
kapıların kilidini açtım.
arabadan indim.
arabanın etrafından dolanıp arka kapıyı açtım.
yakasından tutup indirdim arabadan.
arabaya yasladım.
önce boğazını sıktım.
hiç düşünmedim ne olacağını.
öfkeme engel olamıyordum.
biraz daha devam edersem çocuğu öldürecek olmamı bile fark edemedim.
çocuğun suratı önce kızardı sonra mora doğru dönmeye başladı.
can havliyle çırpınmaktan başka hiç bir şey yapmıyordu.
ama benden güçlü değildi.
ben istemediğim sürece kurtulamazdı.
ve sonra bi şeyler söylemeye çalıştı çocuk.
son bi kaç nefesi vardı ama onları da bana bi şeyler anlatmaya çalışarak heba ediyordu.
içimdeki ses "bunu öldürüp ne yapacaksın ömer?, abin gibi mi olacaksın?" diyordu.
ama bu sese aldırış etmedim hiç.
ben artık kendimden çoktan vazgeçmiştim.!
ama aynı ses "bu çocuğu öldürürsen ablana bunu asıl yapanları nasıl bulacaksın ?" dedi bu sefer. hiç düşünmeden bıraktım sıktığım boğazı.
nasıl bir nefretle sıktıysam, benim de ellerime kan gitmemiş bembeyaz olmuşlardı.
ellerimden kurtulan çocuk önce çok derin bir kaç nefes aldı.

*
ama hemen düzelecek gibi değildi nefesi.
artık kaçmayacağını ya da kaçamayacığını bildiğim için tutmadım çocuğu.
nefes almasına, yaşamasına izin verdim o an.
çocuk eğilmiş hırlaya hırlaya nefes alıyordu.
bekledim bi süre.
nefes alış verişinin düzelmesini bekledim.
yaklaşık 2 dk sonra eğildiği yerden doğruldu.
-sakin ol. dedi
hayatımda duyduğum en saçma telkin cümlesiydi.
ya da isterse en mantıklısı olsun bu çocuk dinleyeceğim son kişiydi.
ama dinlemek zorundaydım.
konuşmasına izin vermek zorundayım,
çünkü aradığım cevaplar ondaydı.
-beni dinlemek zorundasın. dedi
haklı olduğunu bildiğim için sustum.
cevap vermedim.
dinliyordum.
-ablanın ölümüne sebep olanlar, onları tanıyorum. dedi
-isim ve adres ver bana. dedim
-süleyman ve tahsin. dedi
bu iki ismi de daha önce hiç duymadığımı bakışlarımdan anlayan çocuk.
-sansar ve takoz, öyle bilinirler alemde, gerçek isimlerini çok az kişi bilir. dedi
şimdi olmuştu.
-nerdeler. dedim
-içerdeydiler. dedi
-nasıl? nasıl olur?, yakalanmadılar ki hala, polis haber vermedi, mahmeke yapılmadı, bana yalan söyleme. diyerek yakasına yapıştım tekrar.
çocuk güldü önce.
umursamazca güldü.
-sansar ve takoz, bi tek ablanın olayına karıştıklarını mı zannediyorsun? onlar, hayatımda tanıdığım en pislik insanlar, işlemedikleri suç, yaklamadıkları can kalmadı ve sonunda yakalandırlar. dedi
o an o huur çocuklarının yakalanmasına sevindim mi, intikamımı alamayacak olmama üzüldüm mü gerçekten bilemedim beyler.
tepkisiz kaldım yine.
belki saçmaydı ama içimde hala yanan intikam ateşini bir gün söndürebilmek adına.
-kaç yıl yediler, ne zaman çıkacaklar. dedim
çocuk güldü yine.
hiç bi şeyi gibine takmadan, belki birazdan benim tarafımdan öldürülecek olmasını bile sallamadan güldü.
-hiç bir zaman. dedi
-müebbet mi? dedim
-cehennem. dedi
aslınca cevabımı almıştım ama emin olmak için sordum tekrar.
-nasıl? dedim
-şişlediler, ikisini de şişlediler içerde. dedi
-kim? dedim
-dışarda en son karıştığımız ve yakalandığımız mevzu, takıştığımız adamlar belalı adamlarmış, onlar yakalandı, ben kaçtım. kısa süre sonra haber geldi içerden. ikisi de ölmüştü. dışarda beni de rahat bırakmadılar. ailemi, sevdiklerimi herkesi tehdit ettiler. abimi vurdular ve teslim olmaya karar verdim. vicdan kötü şey be abi. canını yaktığımız herkesten özür diledim. içerden çıkamayacağımı, sonumun onlar gibi olacağını biliyorum. o yüzden eğer mümkünse alabildiğim kadar helallik almak istedim. derken ağlamaya başladı eleman.