*
kısa mesafe olduğu için taksimetreyi açmamış müşteriyi biraz sonra bırakmıştım.
durağa doğru devam ettim.
bizim mahalleye geldim,
durağın sokağına girdim.
melek yüzlümü yolumu gözlerken buldum yine.
beni görünce gülüverdi her zamanki gibi,
ee tabi o gülünce de ben.
arabayı park edip gözüm eylül'de indim arabadan.
içerdekilere kapıdan selam verip oturdum çardağa.
bi süre daha eylül'le kesiştikten sonra yoldan gelip geçenler camdaki güzele, eylül'e baktıkları için yine rahatsız olmuştum.
ben hemüz "gir kız içeri" işaretimi yapmamıştım ki eylül el sallayarak girdi içeri.
umut ve eylül resmen yaşama amacım olmuşlardı.
ikisi de olmadan yaşayamam herhalde diye düşündüm hep.
ve yine umut'u özlemiştim,
onu görmem lazımdı.
taksi sırasından çıkmıyım diye arabayı durakta bıraktım, rüstem abi'ye eniştemlere uğrayacağımı söyleyip, sıra bana geldiğinde beni çaldırmasını rica ettim.
-eyvallah. dedi rüstem abi ve eniştemin evine doğru yürümeye başladım.
bahçe kapısından girdim içeri.
kapıyı çaldım.
ablamın acısı gerçekten azalmış ama cemil usta'nın dediği gibi 1 mum sönmeden kalmıştı yüreğimde.
ve belki de o yüzden bu kapıyı her çalışımda ablamın açmasını bekledim,
ama açmadı.
eniştemin çalışması gerektiğinden dolayı umut'a bakmak için muğla'dan gelen, eniştemin kardeşi sevim abla açtı kapıyı.
benden yaşça büyüktü,
akrabalık ilşkisi olarak eniştemin kardeşi benim neyim olur bilmediğimden "sevim abla" diye hitap ediyordum ona, "sevim" demeden "abla" demedim hiç, diyemedim. sanki ablamın yerine koymak gibi olur diyerek hep "sevim abla" dedim ona.
sonradan öğrendiğime göre kendisi daha önce evlenmiş ama malesef çocuğu olmadığı için boşanmıştı.
belki de umut'a gözü gibi bakmasının, onu anne gibi sahiplenmesinin sebebi de buydu.
sevim abla ne eniştemin ne de benim gözümü arkada bırakıyordu biz işteyken.
bizim bakabileceğim ve baktırabileceğimizden çok daha iyi bakıyordu umut'a.
tek bir sorun vardı,
sevim abla biraz soğuk, biraz katı bi tipti.
çok konuşmazdı, insanlarla diyalog kurmazdı ama yapacak bi şey yoktu,
sonuç olarak iyi bir insandı.
-merhaba. diyerek girdim içeri.
salondaki beşiğinde uyuyordu aslan parçası.
hiç ses etmeden izledim onu bi süre.
-aç mısın. dedi.
-yok sevim abla, sağol. dedim
sevim ablam mutfağa geçerek bi şeyler yedi.
bizim ufaklık da zaten uyuduğu için daha fazla durmanın alemi yok diyerekten durağa dönmeye karar verdim bi 5 dk kadar sonra.
-sevim abla ben çıkıyorum, akşam yine uğrarım. dedim
-hayırlı işler. dedi
ve çıktım evden.
durağa doğru yürüyordum.
derken mesaj geldi telefonuma.

*
mesaj eylül'den geliyordu.
"nerdesin?" yazıyordu.
"umut'a bakmaya geldim, ama uyuyormuş, geri dönüyorum durağa" dedim
"ben de umut'a gidelim diye sana bakmaya indim, durakta da göremeyince korktum" dedi
"korkma kaçırmadılar" dedim
"adam olsunlar" dedi
yazdığı son mesaja gülerek koydum telefonu cebime.
eylül binanın önünde beni bekliyordu.
yanına gittim.
mahallede hoş olmaz diye sarılıp öpmedim, ayak üstü konuştuktan sonra geri yukarı çıktı eylül.
durağa geçtim ben de.
1 araba sonra sıra yine bendeydi.
öyle boş boş oturuyordum durakta.
her boş kaldığımda olduğu gibi ablamın ölümüne sebebiyet veren huur çocukları geldi aklıma.
o pekekentleri bulmak için izmit'te girmediğim ortam, takılmadığım çete kalmamıştı.
onları tanıyanları da bulmuştum ama hiç biri isim ve adres veremediler.
hep lakaplarıyla hitap ettiler.
birine "sansar" diğerine "takoz" dediler.
onları aramaktan vazgeçmemiştim, hala çok derinlerde yanan bir intikam ateşi vardı ama sadece vurmuyordum kimsenin keyfini kaçırmamak için, kimseye hatırlatmamak için dışarıya.
derken durağın telefonu çaldı.
rüstem abi açtı telefonu.
-evet burda.
-tamam gönderiyorum adresi alayım. dedi rüstem abi.
adres zaten bilindik bi yer olduğu için yazmadı rüstem abi.
-ömer seni istiyorlar. dedi telefonu kapatıp.
-kim abi. dedim
-bilmiyorum, söylemedi. dedi
-tamamdır abi, adres? dedim
-sahildeki kafelerin orda bekliyormuş. dedi
-eyvallah. diyerek çıktım
sahiledeki kafelerin orda kaldırımda duran cılız çocuğu gördüm.
"budur herhalde" diyerek yanına yanaştım.
arabaya doğru yürüdü ve bindi.
-merhaba. dedi
-merhaba, nereye efendim. dedim
-karakola gidicez abi. dedi
eleman muhtemelen benle aynı yaşlardaydı ama bana "abi" demişti.
çok takılmadan sürdüm karakola doğru.
hiç konuşmadan karakola gelmiştik.
ben "borcum ne kadar" cümlesini beklerken hiç ummadığım bir cümle geldi çocuktan.
-özür dilerim ömer abi. dedi hayatımda daha önce hiç görmediğim çocuk.
dikiz aynasından baktığımda alamaklıydı eleman.
şaşkınlıkla arkamı döndüm.
-anlamadım bilader? dedim
-ablan için. dedi
hala tam olarak anlamasam da gelebilecek olan muhtemel cevapları düşünmek bile kanın beynime sıçramasına yetmişti.
ateş dolu gözlerle baktım elemana, ne olur ne olmaz, kaçar gider diye de bi yandan kapıları kitleyerek.
-ablana bunu kimlerin yaptığını biliyorum abi. dedi
belki süpriz olmuştu ama intikam günü sonunda gelmişti...