*
-gidelim abi. dedim çaresizce.
gamze'ye ağlamaması için işaret yaptım,
önce engel olamasa da kendine sonra yaptı dediğimi, ağlamadı.
emrah'ın koluna girip kaldırdım oturduğu yerden.
arabaya doğru yürüdük.
3'ümüz de perişan haldeydik ve eylül'ün ne halde olduğunu da bilmiyordum.
emrah istemese de önce hastaneye gidip pansuman yaptırdık.
kavga olduğu çok belli olsa da hastanede soranlara "düştüm" dedi emrah.
karışmadım ben.
hastaneden çıktıktan sonra gamze'yi bırakmak istedim evine.
gamze itiraz etti, bırakmak istemedi emrah'ı ama eve gitmezse cemil usta'nın işkilleneceğini ve olayların büyüyeceğini söyledim.
mecbur kaldığı için aklı çok fazla emrah'ta kalsa da zütürdüm gamze'yi evine,
"bi şey olursa mutlaka haber et" diye diye indi arabadan.
başbaşa kalmıştık emrah'la.
gözünün altına dokundum ufakca,
-ağrıyor mu abi. dedim
-yok. dedi
hiç konuşmadan benim eve sürdüm arabayı.
itiraz etmedi emrah da.
eve geçtik.
çekyata yatırdım emrah'ı, oturdum yanına.
hiç bi şey sormadan öylece bekledim bir süre.
aradan geçen sessiz bi yarım saatin ardından
-hazırlıklı gelmişler ömer, seni gibmeye gelmişler. dedi
emrah'ın bu lafından emrah'ın 1'den fazla kişiden dayak yediğini anlamıştım,
topla tüfekle bile gelse emrah'ın tek bir kişiden dayak yeme ihtimaline o söylese de ben inanmazdım zaten.
-o bin zorla mı zütürdü eylül'ü. dedim
-kendi gitti, ama mecbur kaldığı için gitti. dedi
-anladım abi. dedim
-özür dilerim. dedi
-abi saçmalama, konuşma böyle amk. dedim utanarak.
-gel kalk gidelim, bulalım bu huur çocuklarını, ben uyuyamam bu sinirle ömer. dedi emrah.
-uyumayalım o zaman abi. dedim
-kalk gidelim. diye tekrar kalkmaya çalıştı emrah.
-nerden bulucaz abi binleri, önce eylül'e ulaşmak lazım. dedim
çok şükür mantıklı düşünebilmeye başlamıştım.
emrah'ı geri yatırdım.
hiç konuşmadan oturduk.
emrah, kendi içinde yediği dayağın nefretiyle boğuşuyor bense eylül'ü düşünüp aramasını bekliyordum.
saat gece 3 olmuştu, emrah uyuyakaldı.
benim elim hala telefondaydı.
aralıklarla bi kaç defa aradıysam da cevap alamadım yine.
yaklaşık 1 saat kadar sonra 1 mesaj geldi telefonuma.
mesaj eylül'den geliyordu,
elim ayağım titredi bir an.
"ömer beni alabilir misin?" yazıyordu.
cevap yazamayacak kadar panik olup aradım eylül'ü ama anında meşgule düştü telefon.
"nerdesin." yazdım.
"istanbul, kadıköy, gelince ara" yazıyordu.
eylül'ün istanbul'da olmasına şaşırsam da soru sormadan ve emrah'ı uyandırmadan çıktım evden.

*
benim sarı şahine atmalım.
canını alırcasına bastım gaza.
arabada falan gözüm yoktu ama ilk defa "ulan ne vardı altımda güçlü bir araba olsaydı" diye geçirdim içimden.
kadıköy'e gittiğimde neyle karşılacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu.
öyle körü körüne bastım gaza.
140-150 allah ne verdiyse gidiyordum zaten boş olan yolda.
yaklaşık 1 saat sonra vardım kadıköy'e..
meydana gelince aradım eylül'ü, sahil tarafında olduğunu söyleyip tarif etti yerini.
eylül'ü bulmam zor olmadı.
kaldırımda tek başına bekliyordu beni.
arabayı tanıyınca hızlı adımlarla yaklaştı bana doğru.
direk indim arabadan,
önce sarıldım eylül'e,
sonra yüzünü avuçlarım arasına aldım.
-iyi misin. dedim
-emrah iyi mi. dedi soruma soruyla karşılık verip.
-iyi merak etme, ya sen. dedim
-ben iyiyim ömer, artık daha iyiyim. dedi
-nerde o huur çocuğu. dedim sinirle etrafıma bakınıp.
-gitti ömer, bi daha dönmemek üzere gitti, uzaklara gitti, izmir'e gitti. dedi
sorgusuz sualsiz eylül'e inanıp yaşanan her şeye rağmen içten içe bi rahatlama hissetmiştim.
belki emrah'ın intikdıbını alamayacaktık, belki o huur çocuğuna bu yaptığının hesabını soramayacaktık ama eylül hepimize unutturacaktı yaşananları.
ve o gün bana bir söz verdi eylül.
-emre'nin adını bile bir daha duymayacaksın bir daha, sana söz, şeref sözü veriyorum. dedi
bir an bile şüphe etmeden inandım ona.
bi kaç defa neler konuştuklarını, neler yaptıklarını, neden buraya geldiklerini sormaya çalıştıysam da eylül bir daha emre defterini açmamaya yemin ettiği için benim de okumama izin vermedi.
sadece 1 kaç defa bahsi geçti bu mevzunun aramızda.
o gece tam olarak neler konuşulduğunu hiç bir zaman bilmedim.
sadece yaşanan olaylardan, eylül'ün sözlerinden ve haretlerinden anladığım kadarıyla
emre'nin bu hareketi eylül'ün benle olmasını sindirememesinden kaynaklanıyordu,
kuyruk acısıyla bana saldırmaya çalışmış, beni bulamayınca haklarını kendilerine posta koyan emrah'tan yana kullanmışlardı,
ondan sonra belki de geçmişte kendileri için özel olan bu yere gelip son şansını denedi emre ama olmadı, çünkü eylül'ün gönlü artık bendeydi.
emre, eylül'ün dönmeyeceğini artık anladığı için çekip gitmişti artık buralardan.
gamze bi süre konuşmadı eylül'le.
olanlardan tamamen eylül'ü sorumlu tutuyor, emrah'ın dayak yemesini hazmedemiyordu.
emrah her ne kadar arayı bulmaya çalışsa da gamze de en az emrah kadar inatçıydı.
tam da birbirlerini bulmuşlardı.
cemil usta emrah'ı başta öyle görünce köpürse de sahilde sarhoşların kavgasını ayırırken arada kaldığımız söyledik.
yemedi ama yemiş gibi yaptı cemil usta.
belki o da sonra gerçeği öğrendi ve emre bini zaten çoktan gittiği için üstelemedi.
aradan geçen süre zarfında zamanla düzeldi aramız.
gamze eylül'den eylül'de gamze'den özür diledi.
ve daha sık görüşmeye birbirimize daha çok bağlanmaya başladık.
gamze ve eylül çok defa emrah ve beni ekip dışarıya çıktılar,
aynı şekilde emrah ve ben çok gece kayığa içmeye sadece ikimiz gittik.
her gittiğimizde de çapkın ali'ye kayık kirasını bırakmayı da unutmadık.
güzel günler geçiyor, umut hastane borcu ile beraber her geçen gün büyüyordu.

*
yaşanan olaylar yüzünden gecikmeli de olsa Güler ile sözleştiğimiz gibi bina kiralarını toplamıştım.
elimde zarflar içindeki para + topladığım 2 aylık kiralarla 58 bin lira kadar para vardı.
paranın büyük çoğunluğu toplanmıştı.
bunlar olurken ne aysel'e, ne eniştem'e, ne rüstem abi'ye, ne de duraktakilere hiç bir şey çaktırmadım. olayın aslını sadece bizim çocuklar ve cemil usta biliyordu.
Umut planlananın dışına çıkarak, kalması gerekenden 2 ay daha fazla kalarak 4 Ağustos 2006, Cuma günü çıktı 82 bin liralık borçla hastaneden.
çalıştığım ve kenara atabildiğim, her ne kadar istemesem de cemil usta ve emrah'ın zoruyla onlardan aldığım paralarları da Güler'den aldığım paralara ekleyince 65 bin lira kadar çıkardık.
hastane son bir indirim yaparak 82 bin'i, düz 80'e çektiler önce.
sonra ben bizim doktora 15 bin eksiğimiz olduğunu, Umut'u hastaneden çıkarttıktan sonra kalan 15 bin'i bulup buluşturup getireceğimi" söyledikten sonra ilginç bir şekilde 65 bin liraya düştü hesap.
bizim devlet hastanesindeki eski doktor yapmıştı yapacağını,
babacan bir tavırla gizlemeye çalışsa da 300-500 lira değildi ki anlamayalım amk,
uyandık davayı. defalarca kez öptüm elini,
kolay kolay ödeyemeyeceğim için "geri vericem söz" diyerek yalan söylemeden.
öyle böyle çıkarttık Umut'u hastanaden.
kimliğinde her ne kadar 14 mart yazsa da hiç bir doğum günü ablamın öldüğü o günde kutlanmadı.
4 Ağustos oldu Umut'un doğumgünü,
ve her sene elimizde geldiğince en iyi şekilde kutlayacaktık o günü.
çok şeyler yaşamış, ağır şeyler geçirmiştik hepberaber.
eniştem ablamı hiç bir zaman unutmamış ama Umut'u mutlu edebilmek için var gücüyle hayata sarılmıştı.
eskisinden daha enerjik daha canlı bile görünüyordu.
belki içi hala kan ağlıyordu ama en azından bunu kimseye yansıtmıyordu.
her şey zamanla yerine oturmaya,
umut çok şükür sağlıklı bir şekilde büyümeye başlamıştı.
mahallede yeni doğum yapan kadınlardan biri süt annesi oldu Umut'un,
aysel her gün ziyaret etti oğlu gibi sevdiği Umut'u.
umut'u hastaneden çıkartmamıza yakın tarsus'tan dönen annem umut 1 yaşına gelene kadar ayrılmadı yanımızdan.
ama sonra ananem artık iyice yaşlandığı, bakımı da artık zor olduğu için tarsus'a geri döndü.
ben de yılda iki defa ziyaret ettim hem annemi hem ananemleri.
aysel'in işleri tıkırında, ceyda'nın akla havada, eylül'ün gönlü bende idi hala.
emrah ve gamze de henüz birbirlerine itiraf edemeseler de çok sağlam bağlanmışlardı birbirlerine.
yaşananların cemil usta da farkındaydı ama hiç bir zaman en ufak bir imada bulunmadı, bildiğini biz biliyorduk ama hiç bir zaman belli etmedik cemil usta'nın o sağlam tahtını sarsmamak için.
eylül'le çok mutlu günler bıraktık geride.
çocukluğumun geçtiği mahallenin her bir köşesinde anı kasıyorduk resmen.
havalar da artık çok güzel olduğu için neredeyse her akşam geziyor,
iki çıkmamızdan birinde umut'u da kaçırıyorduk babasından.
el ele, göz göze dolaştık her yeri.
geçen bu süre zarfında hep söz verdik birbirimize, biz deli yürekler "hiç ayrılmayacaktık.."
ne benim eylül'ün sevgisinden şüphem vardı,
ne de eylül'ün benim.
o ve ben diye bişey yoktu artık, biz vardık.
onlarca acıyı çekmiş, onlarca engeli aşmış bi biz vardık.
eylül'ün ilk gittiği günden itibaren alışkanlık haline getirerek neredeyse yaşadığım her şeyi yazdığım, sayısız sayfa notlarla anılarımızı saklayan ve eylül'ün uzun bir süre daha hiç sormadığı ve bilmediği o defter ve güzel günler vardı artık.
ve artık çok daha güçlü, çok daha büyük, çok daha sevdalı kocaman bi biz vardık.
ve o günden sonra eylül üniversiteye dönmek isteyinceye dek hiç ayrılmayacaktık...