*
ablamın en mutlu gününde düğününde yapamadığımız konvoyu son yolculuğunda yapıyor,
önde cenaze arabası arkada biz mezarlığa doğru gidiyorduk.
mezarlığın yolu da çok kısa sürmüştü.
10 dk geçmemişti ki girdik mezarlığın ön kapısından.
girer girmez durduk.
kalabalık, arabaya akın etti.
tabutu sırtlamak için el attı herkes.
selim, babam ve ben sabit olmak üzere neredeyse herkes el attı tabuta.
ablamın yıkanacağı yere geldik.
ablamı ortadaki taş masanın üzerine bırakıp geri çıktık.
artık sona yaklaşmıştık.
bulduğum en yakın duvara dayadım sırtımı.
düşünmüyordum.
hissettiğim tek şey beynimdeki yanmaydı.
uyuşmayı da geçmiş artık yanıyordu, giblemiyordum ama gerçekten acı veriyordu.
benim çok kötü olduğumu düşünmeyen eş dost, akrabalar ağırlıkla annemle geri kalanları da abim, kardeşim ve babamla ilgilendiler.
abimin ellerinde hala kelepçe vardı.
o da biz gibi ama elleri kelepçeli bekliyordu ablamı.
dayanamayarak abimin yanındaki askerin yanına gittim.
cemil usta fırladı arkamdan.
-aç kelepçeyi. dedim direk.
o an düşünemedim ama şimdi düşünüyorum da üslubum farklı olsaydı belki daha güzel bir cevap alırdım ama,
-açamam. dedi abimin koluna girip.
-aç. dedim sesimi biraz daha yükseltip.
-askere sesini yükseltemezsin. dedi
"gibtirtme askerini" diyecektim o acıyla ama allahtan cemil usta tuttu beni.
acı macı giblemeden kolumu sıktı ve kenara çekti beni,
sonra rüstem abiye kaş göz yaptı.
rüstem abi kafasıyla onaylayarak askerin yanına gitti ve
kulağına doğru eğilerek bi şeyler söyledi.
kısa bir süre sonra asker diretmeden açtı abimin kelepçesini.
abim önce bileklerini ovdu, sonra selim'e sarıldı.
ablamı yıkamışlardı ve cenaze namazı için saflara geçmeye başladık.
hoca muhtemelen her ölünün arkasından söylediği bir kaç ezbere söz söyledi.
kısa süren cenaze namazından sonra ablamın tabutunu sırtladık yine.
erkekler sırayla birbirlerine verdiler tabutu,
elden ele, omuzdan omuza ilerliyordu ablam sonsuza doğru.
ellerinin kelepçesi çözülen abim bırakmadı bu sefer tabutu hiç.
hep sağ başta durdu mezara gelene kadar.
deli gibi yağmur başlamıştı.
gökyüzü dahil herkes ağlıyor ben hala ağlamıyordum.
o kör kuyunun başına gelince durduk.
tabut açıldı.
annem, babam, abim ve kardeşim sırasıyla sarılmaya çalıştılar ablama,
ama kalabalık izin verdi, "günah" dediler, günahtı...
hoca ile göz göze geldik.
kafasıyla mezarı işaret etti.
hiç bi şey anlamamıştım.
mezarlık görevlilerinden birinin mezara girdiğini görünce dank etti.
"allahım bu zor görevi de mi ben yapacaktım?"
"neden henüz bu yaşta bu kadar büyümek zorunda kalmıştım..?"

*
itiraz etmeden indim mezara.
yavaşça sarkıttılar ablamı yukardan.
mezarın içinden insanlara bakmak o kadar korkunçtu ki, "ablam nasıl girecek buraya" dedim içimden.
boğazım düğüm düğümdü.
yutkunamayacak kadar ağrıyordu, alev alev yanıyordu.
ablamı sonsuzluk döşeğine yatırdık,
bi kaç taş vardı yattığı yerde, elimle temizledim onları batmasın diye,
sonra diğer görevli yukardan tahta parçaları vermeye başladı.
-napıcaksınız onlarla. dedim istemsiz
-yukarı çık abi. dedi çocuk.
ikiletmedim, dediğini yaptım.
çocuk tahtaları çapraz şekilde örttü ablamın üzerine.
çaktığı her tahtada yüreğime de bi şeyler çakıldı beyler.
ablam gidiyordu, içim kanıyordu, herkes ağlıyordu, gök ağlıyordu, ben sustum beyler.
içim kanadı ama yine sustum.
eylül'e sarılarak ayakta duruyordum.
artık gücüm tükenmek üzereydi,
ama şimdi olmazdı, ablam görürdü ve görürse çok üzülürdü.
dimdik durdum.
tahtaların hepsi kapanmış sanki herkes ablamdan kurtulmaya çalışır gibi hızlı hızlı toprak atmıştı.
kimi kürekle attı toprağı, kimi eliyle.
ben atamadım beyler, ablamın o toprağın altında kalışını çok acı bir şekilde seyrettim.
mezar kapanmış üzerine çiçekler atılmıştı, az önce kör bi kuyu olan yer şimdi çiçek bahçesi gibi olmuştu ve burası bundan sonra hayatım boyunca en sık geleceğim yer olacaktı.
hoca başladı okumaya. daha önce çok yasin, kuran okunurken duymuştum ama ilk defa mı bu kadar acı gelirdi, ilk defa mı bu kadar içine işlerdi insanın, işledi beyler, acı acı işledi.
sonra bitti her şey.
ablamı orda bıraktık, o yağmurun altında.
kimi göz yaşı dökerek, kimi ben gibi istemeye istemeye ayrıldı ablamın başından.
eve dönüyorduk.
o adımımı bile atmak istemediğim matem evine.
döndüğümüzde yemekler vardı her yerde.
ya yapılmıştı, ya da yaptırılmıştı bilmiyorum.
yemekler yendi, dualar okundu.
gün bitmeden ben o acıyla gittim karakola ifade verdim.
ertesi gün olayın aslını sadece enişteme ve babama anlattım.
daha da çok yıkıldılar,
ama yapacak bir şey yoktu,
ölüm her haliyle acıydı ve artık ablam yoktu.
ablamın "canım çekti" diye bizi almaya zütürdüğü tulumba tatlısının eniştemin en sevdiği tatlı olduğunu
ve 14 mart'ın, ablamın öldüğü günün, eniştemin doğumgünü olduğunu,
o tatlıyı aslında kocası için almaya gittiğimizi öğrendik...
bir kez daha yıkıldık.
yiğenim,
o bize ablamdan kalan bir umut olmuştu ve adını da "umut" koyduk.
ve onu doktorun dediği gibi acıbadem'e taşıdık.
ablamın 7'si yapıldı, 40'ı yapıldı.
bu süre zarfında eylül 1 saniye bile yanımdan ayrılmadı,
aysel ise her gün yemek getirdi, hiç bıkmadı, hiç usanmadı.
annem benim iyi olduğumu düşünerek tarsusa, babam ve selim almanya'ya,
abimse geri kalan 2 yıllık cezasını tamamlamak için hapse geri döndü.