*
konunun ablamla ilgili olduğunu düşünerek kalktım ayağa.
emrah da geldi peşimden.
doktorun odasına çıktık emrah, hemşire ve ben. içeri girdik.
doktor da üzgündü lan beyler.
doktora bile sevdirmişti ablam kendini.
-başınız sağolsun. dedi doktor.
-sağolun. dedi emrah ben cevap vermeyince benim yerime.
-oturun lütfen. dedi doktor.
oturduk masasının önündeki sandalyelere.
-bir yiğenin oldu ömer. dedi doktor.
biliyorum der gibi kafamı salladım.
ben hiç bir şey sormadan anlatmaya başladı doktor.
-belki bunları konuşmak için doğru zaman değil, acınız var, biliyorum ama bebekle ilgili de acil bi karar alınması gerekmekte. belki bunları babası ile konuşmamız lazım ama senin daha iyi olduğunu gördüm. dedi
-dinliyorum doktor bey. dedim
-bebek beklediğimizden çok daha erken geldi. normalde doğuma 13 hafta vardı ve bebek 27 haftalıkken dünyaya geldi, bu da demek oluyor ki bebek neredeyse 1. grup erken doğum. bizi sevindiren tek şey bebeğin kilosu. 1 kilonun altında doğsaydı eğer büyük ihtimalle yaşatamazdık ama şu an için yaşatma şansımız var. bebek 1 kilo 250 gram. dedi doktor.
-yaşatma ihtimalimiz var derken, bir kaybı daha kaldıramayız doktor. dedim hüzünle.
-emin ol elimizden geleni yapıyoruz. dedi
-yalvarımım fazlasını yapın, o bize ablamdan kalan son şey. dedim
-zorlu bir süreç bizi bekliyor. bebek anne karnında da zor zamanlar geçirdi ve şimdi de en az 2 aylık zor bir süreç onu bekliyor. ciğerler gelişmeye başlamış ama kendi başına nefes alamayacak kadar zayıf hala. basınçlı hava altında nefes alabiliyor şu an. diğer değerler gelişime açık. şimdilik tek kaybım duyu kaybı. dedi doktor.
-nasıl yani. dedim
-bebekte konuşma, duyma, görme gibi kayıplar olabilir. dedi
bir kez daha yıkıldım.
-bunun olmaması için ne yapmamız gerekiyor doktor. dedim çaresizce.
-açık konuşmak gerekirse burası bir devlet hastanesi ömer. imkanlar kısıtlı. ben elimden geleni yaparım, para falan da almam, bu küçük hasta 2 ay boyunca benim misafirim olsun ama burda imkanlar kısıtlı. dedi
-ne gerekiyorsa söyleyin onu yapalım. dedim
-özel bi klinik şart ömer. tavsiyem bebeği acıbadem'e nakil etmek. orda çok daha iyi bakılır, süreç çok daha olumlu ilerler. yanlış anlama ama durumunuzu biliyorum, orda doktor bi arkadaşım var, o da benim kafadan, parayla pulla çok işi olmaz, konuşurum onunla, elimizden gelen her şeyi yaparız, ama bu 2 aylık süreç gerçekten çok zor bi süreç, bebeğin anne karnında tamamlaması gereken gelişimini dışarda tamamlamasını bekleyeceğiz ve bu yüzden de gerçekten maliyetli işlemler uygulanması gerekiyor. paranın bi kısmını sigorta karşılasa, doktor para almasa bile hastaneye en az 40 bin kadar vermek gerekebilir, bunu karşılayabilecek misiniz. dedi
ben henüz cevap verememiştim ki.
-karşılarız. dedi emrah.
"nasıl" der gibi emrah'a baktım.
-rahat ol kardeşim. dedi.
emrah'tan da aldığım cesaretle
-ne gerekiyorsa yapalım doktor bey. dedim
-ablanızın işlemleri bittiği zaman nakil işlemlerine başlayalım, 2 gün misafirimiz olsun bebek. dedi
teşekkür ederek çıktık odadan.
ablamdan sonra bebeğe de bi şey olursa hem ablama verdiğim sözü tutamadığım için hem de ondan kalan son hatırayı da kaybettiğim için ben ayakta kalamazdım beyler, bu sefer tam anlamıyla yıkılırdım.

*
tam odadan çıkarken emrah'ın telefonu çaldı.
cemil usta arıyordu.
-geliyoruz usta. diyerek kapadı telefonu.
aşağı indik tekrar.
cemil usta az önce beraber oturduğumuz yerde oturuyordu.
yanına oturduk sağlı sollu.
oturur oturmaz ağır bir sigara kokusu aldım.
emrah zaten benle beraberdi,
yanımızda cemil usta'dan başkası da yoktu.
kafamı sola çevirdiğimde cemil ustanın gömlek cebindeki kırmızı marlbora paketini gördüm.
yıllardır içmediği sigaraya bugün geri dönmüştü cemil usta.
üzülmüştüm ama o an bi şey diyemedim.
biraz sonra annemle enişteme bakmaya gittim tekrar.
ağlamıyorlardı ama ikisi de çok kötü görünüyordu.
annem beni görünce yattığı yerden kalktı.
sarıldım anneme yine.
söylemek istediği çok şey vardı ama sustu o da ben gibi, eniştem gibi.
görevlilerden biri yine yanımıza geldi.
-nakil aracı yarın öğlen gibi teslim edecek cenazeyi. dedi acı acı.
çaresizce onayladık.
artık burda beklemenin hiç bir faydası yoktu.
bizden bir can vardı hayata tutunmaya çalışan henüz babasının bile görmediği.
şanssız bebek öyle bir şekilde dünyaya gelmişti ki geride kalan en yakını, babası bile sevinememişti.
bi nebze de olsun belki moral olur diyerekten eniştemin yanına geldim.
onla da sarıldık birbirimize güç vermek için.
-başımız sağolsun enişte. dedim
bi şey demedi, diyemedi.
-bebeğini görmek ister misin. dedim
benim gibi direk "hayır" dememişti ama "evet" de dememişti.
-onun bize ihtiyacı var enişte, o bize ablamdan hatıra ve senin evladın. dedim
bir damla yaş süzüldü yanağından.
için için ağlıyordu.
kalktı oturduğu yerden.
eniştemle çıktık kapıdan.
koridorda bekleyen cemil usta ve emrah'a "siz bekleyin burda" gibisinden bi işaret yaptım.
eniştemle yukarı çıktık, doktorun odasına doğru gidiyorduk.
danışmadaki kız bizim doktora bakmaya gittiğimizi anlayınca;
-doktor bey çıktı. dedi
-bebeğe bakacaktık. dedim
görevli artık bizi tanıdığı için "hangi bebek" diye sormadı, telefonu kaldırıp içerden birini aradı.
hemşirelerden biri çıktı dışarı. yanımıza geldi.
-beni takip edin lütfen. diyerek bizi peşini taktı ve koridorun sonundaki odaya soktu.
içerde özel olarak ayrılmış bir kaç tane daha camlı bölüm vardı.
bizim ufaklığın şansı burda da yaver gitmemiş en sondaki bölüme düşmüştü.
camın önünde durduk.
ben 1 defa doğumhanenin kapısından çıkarken görsem de ilk defa tanışıyorduk onunla.
hele eniştem tamamen ilk defa görüyordu oğlunu.
o kadar küçüktü ki neredeyse el kadardı.
gözleri tamamen kapalıydı.
parmakları o kadar inceydi ki "yattığı yerde hareket ederken kırılmasa bari" diye geçirdim içimden.
eniştemin gözlerinden bir kaç damla daha yaş süzüldü,
ama bu sefer hüzne umut da karışmıştı.

*
eniştemin oğluyla buluştuğu ilk anın sevinç gözyaşlarıyla karşılanması ve aşağıda kendi odasında oğlunu kucağına almayı bekleyen ablamın yatıyor olması için neler vermezdim ki..
eniştemle bir 10 dk kadar bebeği izledikten sonra hemşirenin eşliğinde çıktık dışarı geri.
çok zor zamanlar bizi bekliyordu.
en baştan olayların tamdıbını enişteme anlatmak,
sonra da eniştemin bu şoku atlatması lazımdı.
emniyete gidip ifade vermek ve bu huur çocuklarının da bir an önce yakalanması gerekiyordu.
nakil, cenaze, defin işleri hepsi yarını bekliyordu.
her şey olup bittikten sonra en az 2 ay da bizim ufaklık için uğraşacak onu hayata bağlamaya çalışacaktık.
ya sonra..?
sonrası kocaman bir boşluktu.
hiç bir şey kuramadım geleceğe dair.
resmen kolum kanadım kırılmıştı.
aşağı annemin yanına iniyorduk tekrar.
kapının önündeki kalabalığı gördük sonra.
bekleyenlerin bizim duraktan taksiciler olduğunu gördüm.
beni ve eniştemi görünce direk yanımıza geldiler.
-başın sağolsun. dediler ikimize de.
daha bir çok kez duyacağım bu iki kelimeden şimdiden nefret etmeye başlamıştım.
-dostlar sağolsun. dedim ve girdim içeri.
anneme sarılmış olan aysel'i gördüm.
gözleri kıpkırmızıydı.
daha önce bi kaç kez onu ağlarken görüp kızdığım için beni görür görmez gözlerini silmeye çalıştı.
ama o yaşlar silmeyle gizlenecek gibi değillerdi.
yanıma geldi.
hiç bi şey demeden kocaman sarıldı bana.
kısa bir süre sonra ben de karşılık verdim,
ben de sarıldım ona.
ellerimizi indirdikten sonra koluma girip dışarı çıkarttı beni.
yürüyecek mecalim bile yoktu.
ben, cemil usta ve emrah hariç etrafımızdaki herkes ağlıyordu.
"acaba biz sanayi takımı mı duygusuz olanlarız" diye geçirdim bir an içimden.
dışarı çıktık aysel'le.
ara ara akıyordu gözlerinden.
-ağlama. dedim
-tamam. dedi
ama derken bile ağlıyordu hala.
-ablam görseydi çok kızardı. dedim
-keşke görseydi de ağzıma sıçsaydı. dedi
belli ki aysel'i de teselli etmek bana kalmıştı, ağlamak bana haramdı.
kısa bi süre sonra çantasından bi sigara çıkartıp yaktı aysel.
sinirle, öfkeyle çekiyordu sigarayı.
2 dk bile sürmedi sigaranın bitmesi.
-bebek nasıl ömer. dedi
-iyi olacak. dedim
sevinmişti belki ama tepki vermedi.
-aysel senden bi şey isticem. dedim
-iste ömer. dedi
-annemle eniştemi eve zütürmeni istiyorum, burda yapacak bi şey yok, ablamı yarın alıcaz, bebek zaten yukarda özel ünitede. burda bekleyip kafayı yemenin alemi yok. dedim
-ya sen. dedi
-bırak şimdi beni, dediğimi yap. dedim

*
aysel de hayatımda tanıdığım en inatçı insanlardan biriydi ama o an üzmedi beni, ısrar etmedi.
-peki. dedi
içeri girdik beraber.
ben koridorda bekleyen cemil usta ve emrah'ın yanına oturdum geri.
aysel içeri girdi, bi 5 dk kadar sonra çıktılar.
normalde belki eniştem de gitmezdi ama yediği iğnenin etkisiyle resmen sarhoş gibiydi.
aysel, annemi ve eniştemi alarak çıktı odadan.
rüstem abi kafasıyla taksicilerden birine işaret etti.
taksici de başıyla onaylayarak fırladı önlerinden.
beraber çıktılar hastaneden.
-siz neyle geldiniz. dedim cemil ustaya.
-ne yapacaksın neyle geldiğimizi. dedi
-arkadaşlar da gidecekler şimdi, sizi de zütürsünler. dedim
içinden küfür ettiğine emin olduğum cemil usta beni üzmemek için gayet kibar bir şekilde
-biz gideriz evlat, merak etme sen. dedi
cemil ustayla inatlaşacak modda değildim, o anlık sustum.
rüstem abi geldi yanıma.
-başın sağolsun ömerim tekrar, bi şeye ihtiyacın olursa... dedi
-sağol rüstem abi biliyorum, eyvallah. dedim
-ne zaman çıkacaksın sen, çocuklardan birini bekleteyim mi. dedi arabam olmadığını bilerek.
-bilmiyorum abi, daha burdayım, bazı işlerim var diye yalan söyledim.
rüstem abi cebinden çıkartıp kendi arabasının anahtarını uzattı,
-ben çocuklarla dönerim, 2 araba geldik zaten. dedi
-eyvallah abi. diyerek aldım anahtarı.
rüstem abi ve taksiciler de gittiler. emrah, cemil usta ve ben kaldık geriye.
bi süre hiç konuşmadan oturduk öylece,
-usta, bi şey isteyebilir miyim senden. dedim cemil ustaya.
-söyle evlat. dedi
-eniştem de annem de çok kötü, belki bi şeylere ihtiyacı olur, rica etsem bu gece onlara göz kulak olur musun. dedim
beni yalnız bırakmamak için istemeye istemeye de olsa;
-peki evlat. dedi cemil usta. rüstem abiden aldığım anahtarı verdim ve gitti.
emrahla ben kalmıştık geriye, önce hiç konuşmadan oturduk 1 saat kadar daha, sonra;
-ömer. dedi emrah.
-efendim. dedim
-burda işimiz bitmedi mi. dedi
-seninki bitti. dedim
-o ne demek şimdi. dedi
-beni görmeye geldiniz ve gördünüz, burda beklemek bi şeyi değiştirmiyor. dedim
-evet değiştirmiyor, hadi gidelim o zaman. dedi ayaklanarak.
-görüşürüz abi. dedim
-ömer, yapma böyle, gidelim hadi. dedi
-gidemem abi, git sen. dedim
-neden ömer, ne değişicek. dedi
-gidemem işte abi, uzatma. dedim sesimi yükselterek.
bi daha sormadı emrah. az önce kalktığı yere geri oturdu.
1 saat kadar hiç konuşmadık, derken önümüzden geçen hemşireyi durdurdum ve
-pardon, morgun ışığı açık mı acaba. dedim
hemşire önce bi şaşırsa da,
-ee eevet, neden sordunuz. dedi
-ablam karanlıktan korkar da. dedim...
böylece hem ben hem de emrah aradığımız cevapları bulmuş olduk...