*
önce bir süre arkasından baksam da sonra peşlerinden gittim.
sağlık görevlilerine işaret edip durmalarını rica ettim.
durdular.
müsade istedim ve kenara çekildiler.
başında durdum kısa bir süre ablamın.
sonra ağır ağır beyaz örtüyü kaldırdım.
yalanım varsa en adi huur çocuğuyum ki gülüyordu beyler ablam.
resmen gülüyordu.
o gül yüzüyle, uğruna canını verdiği, zor da olsa başardığı, dünyaya getirdiği bebeğine gülüyordu resmen.
gözleri yarım açıktı ablamın.
o gözleri bir daha açamayacağını bilmek çok acıydı lan beyler.
saçlarını okşadım ablamın.
eğildim, öptüm, kokladım.
mis kokuyordu hala, annem gibi kokuyordu.
bunları yazarken bile kız gibi ağlayan ben o an hiç ağlamadım lan beyler.
allahım o an için nasıl bir güç, nasıl bir direnç verdiyse o an öylece dimdik ayaktaydım.
son bir kez sarıldım ablama ve
sarıldığım yerden kulağına doğru;
-ne pahasına olursa olsun oğlunu en güzel şekilde yaşatıcam, sana söz veriyorum. dedim
ve kalktım geri.
ister inanın ister inanmayın beyler ama örtüyü açtığımda ablamın yarı açık olan gözleri,
kulağına söylediğim son sözden sonra tamamen kapanmıştı.
o gülüşünü zihnime kazıdım ablamın ve geri kapattım örtüyü.
başımla görevlilere teşekkür ederek kenara çekildim.
görevliler işlerini yapmaya devam ettiler.
arkalarından baktım el sallayarak.
bana her sabah okula giderken el sallayan ablamın arkasından bu sefer ben el sallıyordum görevliler tarafından morga zütürülürken.
sol taraftaki merdivenlerden aşağıyı gösteren morg tabelasına doğru döndüler.
onlar köşeyi dönene kadar el salladım ve sonra bir süre bin gibi kaldım oracıkta.
o kadar yalnız, o kadar çaresiz ve o kadar boşluktaydım ki anlatamam beyler,
ben anlatsam da bu duyguyu hiç bir zaman anlamayın da inşallah zaten.
annem ve enişteme bakmak için geri döndüm.
beynim yine uyuşmuştu.
hiç bir şey düşünemiyordum.
annemin ve eniştemin de boş boş yattığı gördüm.
ikisi de uyumuyordu ama artık ikisi de ağlamıyordu.
boş boş tavana bakıyorlardı.
onları böyle görünce sevineceğim aklıma bile gelmezdi.
fazlasıyla buruk da olsa annemin ve eniştemin ablamı morga zütürürlerken görmedikleri için sevinmiştim.
dayanamazlardı bu acıya.
duvara dayandım.
öylece bekliyordum.
bundan sonra ne olması gerekiyorsa onu bekliyordum.
derken emrah ve cemil usta'yı gördüm yanından geçtikleri her odaya baka baka bizim odaya doğru gelirken.
ilk emrah gördü beni ve hızlandı, ardından cemil usta.
onların geldiğini görünce konuşabilmek için odanın kapısından uzaklaştım.
hiç bi şey sormadı önce ikisi de.
önce cemil usta sarıldı babam gibi, sonra da en kıymetli dostum.
o acıya rağmen iyi gelmişti.

*
-iyi misin evlat. dedi cemil usta zor da olsa.
"nasıl iyi olabilirim ki" dedim içimden, ama cemil ustayı kırmamak için cevap vermedim.
sorduktan sonra o da pişman olmuştu zaten,
bir anlık boş bulunmuştu.
cemil usta cesaret edemedi ama emrah girdi lafa.
-nasıl oldu ömer. dedi
olayın aslını onlara tabi ki de anlatacaktım ama o an bunun için uygun bir zaman değildi.
-doğum sancısı tuttu, apar topar hastaneye getirdik, doğuma aldılar, ablam çıkamadı o doğumdan. dedim gayet ruhsuz bir şekilde.
-sen iyi misin peki. diye sordu cemil usta bu sefer gayet bilinçli.
ama bu seferki sorma amacı gerçekten benim hakkımda endişelenmesiydi.
bu kadar ruhsuz ve bu kadar tepkisiz olabileceğimi tahmin etmiyordu cemil usta.
-iyiyim usta, iyi olmak zorundayım, annem ve eniştem çok kötüydüler. dedim
cemil usta istediği cevabı almış, durumu anlamıştı.
gözlerinin dolduğunu gördüm cemil ustanın, emrah ise yumruğunu sıkıyordu.
üzüntü belirtisi bile vermedi emrah.
biz cemil ustayla annemle eniştemin yattığı odaya doğru yürüdük, emrah gelmedi peşimizden.
sormadım ben de "niye gelmiyorsun" diye.
biraz yürüyüp tam odaya girmek üzereydik ki manyağın birinin koridorun sonundaki çöp kutularını tekmelediğini, duvarları yumrukladığını gördük.
bu manyak emrah'tan başkası değildi.
-usta, emrah'a bak istersen. dedim
-bırak sakinleşsin, atamaz yoksa sinirini. dedi
normalde onu öyle bırakmaya içim asla el vermezdi ama içimdeki yangın hala çok büyüktü.
uzatmadım ve girdik içeri.
annem de eniştem de cemil ustayı görmüşler ama tepki verememişlerdi, sarhoş gibiydiler.
boş olan yatağa dayanarak bekledik ayakta.
biraz sonra hastane polisi geldi yanımıza.
ablamın ismini söyleyerek "yakını kim" diye sordu.
cemil usta ile beraber polisin yanına gittik ve çıktık dışarı.
"ölüm belgesi" gibi bi form doldurdu polis.
ölüm sebebi, saati falan yazıyordu.
"o formda benim adım yazsaydı keşke" diye geçirdim içimden.
ama artık çok geçti. ablam gitmişti.
-zanlıların yakalanması için en yakın zamanda ifadenizi almamız lazım. dedi polis
başımla onayladım ve "başınız sağolsun" diyerek imzamı aldı ve gitti polis.
cemil usta içimde bulunduğum durumdan dolayı sert olmasa da açıklama bekleyen gözlerle baktı.
-anlatıcam usta. dedim
o inatçı adam bile ısrar etmedi o an.
biraz sonra emrah geldi yanımıza.
elleri de en az yüzü kadar kıpkırmızıydı ama kendi ellerini giblemeyerek benimkileri kaldırdı ve cam kegiblerine bakarak.
-nerde oldu bu. dedi
cevap vermedim.
cemil usta durumu anlayarak emrah'ın elini tuttu ve aşağı indirdi.
-şimdi değil. dedi. emrah da uzatmadı.
koridorda bekliyorduk üçümüz de.
kafamı duvara dayadım düşünmeye çalışarak.
ablamın ölüm haberini aldığım ilk saniyeden beri beynimin içinde dolaşan düşünce gün yüzüne çıkmaya başlamıştı yavaş yavaş.
o an ablamın ölümüne sebep olan iki huur çocuğuna dünyayı dar edeceğime dair yemin ettim.
içimdeki intikam ateşi çoktan yanmış ve o günden sonra da an be an büyüyecekti...