*
çok şaşırmıştım.
ne alakaydı amk.
bu salak komşu kızında ne geziyordu bu fotoğraflar.
sağlam bir açıklama bekliyordum.
kız geçen sefer adını söylemişti ama unutmuştum.
-ömer'di değil mi. dedi kız.
-evet de siz nerden biliyorsunuz. dedim
-güler ben de, memnun oldum. dedi soruma cevap vermeyerek.
ben pek de memnun olmadığım için cevap vermedim.
-oturmaz mısınız. dedi
-yok, necati amcayı almaya geldim, içerde mi. dedim hala saf saf.
-burda değil. dedi
"alnımda mal falan mı yazıyor" acaba diye geçirdim bi an içimden.
önüne gelen beni kandırmaya çalışıyordu.
sinirlenerek arkamı döndüm ve üst kata çıkmak için kapıya yönelmiştim ki,
-eğer anlatacaklarımı dinlemezseniz. diyerek tehditkar bir cümleye girişti Güler.
bir anlığına dursam da içimden "beni neyle tehdit edebilir ki amk" diyerek yürümeye devam ettim,
-babamı üzebilirsiniz... diyerek cümlesini bitirdi.
bu son sözden sonra istesem de gidemezdim artık.
olduğum yere çakıldım.
arkamı döndüm.
"ne diyon sen la değişik" diyen gözlerle baktım güler'e.
-oturmaz mısınız. dedi tekrar aynı sakinlikle.
bu sefer uzatmadım ve oturdum koltuğa.
yıllar sonra hayatımdaki en büyük dersi verecek olan adamın hayat hikayesini anlatmak üzereydi Güler.
-seni dinliyorum. dedim
yanıma oturdu ve zor da olsa anlatmaya başladı.
-babam askerdi Ömer bey, rütbeli bir askerdi hem de. Uzun seneler boyunca memleketin her bir köşesinde görev yaptı, vücudunun çoğu yerinde kurşun izi var. Ben ailenin tek ve geç gelen kıymetli kızıyım, yani bir zamanlar öyleydim. Babam ben doğduktan hemen sonra, 76'da bıraktı o çok sevdiği görevini. dedi
ufak bir kerat cetveliyle mal kız dediğim Güler'in benden 10 yaş büyük olduğunu öğrenince çok şaşırmıştım.
hiç ama hiç göstermiyordu.
"minyon tipli olduğu için herhalde" diye bir cevap buldum kendi içimde.
-pardon bölüyorum ama necati amca kaç yaşında ki. dedim
-babam 1930 doğumlu. dedi kız.
necati amca doğum tarihine göre 75 bana göre en az 90 yaşındaydı.
şaşırdığımı gören Güler yerinden kalkarak vitrinden 2 tane fotoğraf getirdi.
fotoğrafın birinin arkasında 1986 diğerinin arkasında ise 1989 yazıyordu.
arada sadece 3 yıl vardı ama fotoğraftaki necati amcalar arasında nerdeyse 20 yaş fark vardı.
"vay amk" demem gecikmedi.
-ama bu nasıl olur. dedim şaşkınlıkla.
Güler anlatmaya devam etti.
-annem Azize, Ziraat bankasın'da çalışıyordu. 87'de kaybettik annemi. ben 11 yaşındaydım o öldüğünde, aradan yıllar geçti, ben annemi hiç unutmadım ama babam hastalığı yüzünden annemi bi unuttu bi hatırladı. başlarda ben de çok üzülsem de sonra "herkesin acısına göre dert veriyor Allah" dedim içimden. Babam anneme tapardı. O, yüzlerce kişiyi tek emriyle hizzaya sokan komutan necati, annem hasta olduğunda sabahlara kadar gözünü kırpmadan başında beklerdi. çok sevdi babam annemi ve sonra kaybetti onu. başlarda çok ağladı ama sonra unuttu işte. annemin acısını değil annemi unuttu bazen, bazen öldüğünü unuttu, beni unuttu, geçmişini unuttu. babam o yıllar kendini içkiye verdiği için teyzemler aldı beni yanına. Fransa'ya zütürdüler.

*
-Orda okudum büyüdüm, yılda 1 defa ziyarete geldim babamı, aklım hep ondaydı ama 2 tane bakıcısı vardı yanında. dedi
"lan madem 2 bakıcı tutacak kadar durumunuz iyi, adamı neden huzur evinde yatırıyorsunuz amk" diye geçirsem de içimden.
-madem durumunuz iyi, neden huzur evinde yatırıyorsunuz necati amca'yı. dedim
-çünkü bu ev babama hiç iyi gelmedi, her yerde annemin hatıraları var, hala ara ara "azize hanım bu ev neden bu kadar pis" diye söyleniyor kendi kendine, o yüzden onu ben çıkardım bu evden, başka evleri kabullenemedi. Fransa'dan döndüğümde beni de silmişti babam komple. bi kaç defa Güler dese de bana, baktım olacağı yok zorlamadım ben de, önce bakıcısı olmayı teklif ettim, "gözüm hiç tutmadı seni" diyerek kabul etmedi, ben de ona yakın olabilmek için mecburen böyle bir yol seçtim, kiracısı oldum, huzur evinde kalmasına gelince, dedim ya babam başka bir evi kabullenemedi, buraya geldiğinde de hep kötü oldu, hep annemi bekledi, ama huzurevini bilmem nedendir sevdi babam, belki akranları var diye, bilmiyorum. dedi Güler.
harbiden üzülmüştüm amk.
alzaymır amca'dan da kocaman bir hikaye çıkardı aslına bakarsan.
-peki bi şey daha sorabilir miyim. dedim
-tabi lütfen. dedi kız.
-o oda, dolapta yığınla fotoğraflar olan oda, kimin odasıydı?
-orası annemle babamın yatak odasıydı. dedi kız.
-peki yatak neden yok. dedim
-annem o yatakta vefat etti ve babam ne zaman eve gelse o yatağa girdi, bazen saatlerce, bazen haftalarca ağladı, hiç çıkartmadığı çarşafları yorganları kokladı hep, annemin öldüğünü unutuncaya kadar o yataktan hiç çıkmadı babam. hal böyle olunca biz de yatağı zütürmek zorunda kaldık. dedi kız.
"vay amk" dedim içimden. alzaymır necati'yi daha da çok seviyordum artık.
-peki bi şey daha sorabilir miyim. dedim
-tabi. dedi kız
-necati amcanın düştüğünü sandığımızda neden hiç tepki vermedin, hatta adresi bile yanlış verdin. dedim.
-çünkü babamın düşmediğini, uyuyakaldığını biliyordum. dedi
-nasıl yani. dedim
-babam neredeyse 2 güne 1 buraya gelir, her geldiğinde çekmeceden bir fotoğraf alır ve huzurevine zütürmek için cebine koyar, bazen fotoğrafı aldığını unutur ve tekrar yukarı çıkar. ne yazik ki bazen ne için yukarı çıktığını da unutur, öylece hatırlayana kadar merdivende oturur ve hep de uyuyakalır, normalde, onu ben uyandırırdım ve birlikte yukarı çıkıp fotoğrafı bulur, cebine koyardık, ama bu sefer sen benden hızlı davrandın. dedi
bir "vay amk" daha çektim içimden.
-peki ya diğer komşu, o neden o kadar panik yaptı. dedim
-o yeni taşındı çünkü. dedi.
-peki son bir şey daha sorucam. dedim
-buyrun. dedi
-bütün bunları bana neden anlattın. dedim
-babamı korumak için. dedi
-babanı korumak mı? nasıl yani? ben ne yapabilirim ki babana. dedim
-parasını yiyebilirsin mesela, daha önce çok yaptılar hala da yapan var. dedi
-vallahi necati amca'da yiyecek para olduğun bilmiyordum. dedim boş bulunarak.
-bu bina komple babamın. dedi kız kapak yapmak için direk.
bina eskiydi meskiydi ama 5 kattan 4'er daire 20 daire ederdi amk.
-babam asker dememiş miydin? dedim "bu mal mülk nerden geliyor amk" der gibi.
-hepsi dedemden kalma. dedi.
-anladım. peki babamın parasını yiyenler var gibi bi şey dedin az önce, kim onlar. dedim.
-babamın hastalığından yararlanan fırsatçı kiracılar. dedi.
-nasıl yani. dedim.

*
-bu binada 4 daire boş, 2'si giriş katta, 2'si de bizim katta. Yani benim ev ve babamın evi hariç 14 daire kirada, ama sorsan anca 5 daireden kira geliyordur, hatta bazen onlar da gelmiyordur, ben sorduğum zaman "verdik" diyorlar, babamın zaten umrunda değil, ev sahibi olduğunu bi hatırlıyor, bi unutuyor, hal böyle olunca da işte.. dedi Güler üzülerek.
henüz Güler'e söylememiştim ama o andan itibaren kendime yeni bir misyon edinmiştim.
-ben bu işi halledicem. dedim
-nasıl. dedi
-sen merak etme. dedim
inanarak gülümsedi Güler.
adresini bile veremediğini düşündüğüm Güler'e o andan itibaren mal kız demekten vazgeçmiştim.
hatta çok sıcak bile gelmişti,
bilmem babasından dolayı mı ama sevmiştim bile kendisini.
-hastttir. diye ayağa fırladım boş bulunup.
-noldu. dedi Güler.
-necati amca'yı unuttum. dedim
-o da seni unutmuştur merak etme. dedi ve güldü.
esprisine ben de gülmüştüm ama çabuk kayboldu gülümsemem.
-neyse hadi görüşürüz. dedim istemsiz ve fırladım yerimden.
kapıyı açıp çıktım dışarı.
merdivenlerden yukarı çıktım koşar adımlarla.
-selam söyle. diye seslendi Güler gülerek arkamdan.
"hey allahım ya" diye gülerek söylendim içimden.
necati amca'nın kapısına geldim.
kapıyı çaldım.
necati amca'nın yavaş yürüdüğünü bildiğim için hala açılmayan kapıda 2.'yi çalmadan bekledim.
ve nihayet açıldı kapı.
-buyurun. dedi necati amca.
-necati amca, ben ömer, taksici ömer. dedim
beni tanımadığı boş gözlerle bakışından belli oluyordu.
hiç bi şey demeden kapıyı geri kapatmaya çalıştı. tuttum kapıyı.
necati amca o yaşına rağmen neredeyse benle kapışacak kadar güçlüydü.
ciddi ciddi güç uygulayarak tuttum kapıyı.
-necati amca ömer ben ya ömer, gereksiz ömer. dedim
kapı birden ardına kadar açıldı.
-askerliğini yapmamıştın di mi sen? dedi necati amca.
-yok necati amca yapmadım, o yüzden gereksiz ömer'im ya zaten. dedim
-hah bildim seni, bildim. dedi necati amca.
ilk defa gereksiz ömer olduğuma sevinmiştim amk.
-gidelim mi hadi artık necati amca. dedim
-dur geliyorum. diyip içeri gitti.
2 dk kadar kapıda bekledim içeri girmeden.
gelirken yine cebine bi şeyler sokuşturuyordu.
gülümsedim lan beyler.
ama asla dalga geçerek değil, gerçekten mutlu olarak gülümsedim.
gülümsedim çünkü her gün karısının fotoğrafını almak için o kadar yol gelen, 5 kat merdiveni bazen 2 defa çıkan o koca adamı seyrediyordum.
yüzünde karısının fotoğrafını huzurevine zütürmenin
ve hatta belki de arkadaşlarına gösterecek olmanın sevincini gördüğüm için gülümsedim...
ona saygım bin kat daha artmıştı.
her zamanki gibi sandaylesine oturdu necati amca ve ayakkabılarını bağladı.
ben yardım etmeye yeltesem de dokundurtmadı yine.
ilkinde ters ters baksa da ikincisinde koluna girmeme bi şey demedi.
ve öylece indik merdivenleri.