*
doktor daha önce bebeğin cinsiyetini söylememişti.
bizim de önceliğimiz ablamın ve bebeğin sağlığı olduğu için hiç aklımıza getirip de merak etmemiştik açıkcası.
doktor muhtemelen kasvetli ortamı dağıtmak ve biraz da moral verebilmek adına;
-isim düşündünüz mü? dedi
eniştem ve ablam birbirlerine baktılar.
bebeğin henüz cinsiyetini bile bilmedikleri için isim de düşünmemişlerdi haliyle.
doktor durumu farkederek
-erkek. dedi gülümseyerek.
ablam da eniştem de o hüzne rağmen mutlu oldular.
güzel bir umut doğmuştu o an hepimizin içine.
doktor hala ultasonla ablamın karnına bakıyordu, siyah beyaz karıncalı ekrana bakarak
-şu an için bir sıkıntı görünmüyor. dedi
bunu duymak hepimize iyi gelmişti,ama eniştem emin olmak istiyordu.
-doktor bey, bebeğin engelli doğma ihtimali nedir. dedi çok zor da olsa.
-burdan baktığımızda öyle bir durum yok gibi görünüyor, kalp atışları da diğer değerleri de normal, ama şöyle de bir gerçek var, yetişkin bir insan bile bir süre oksijensiz kaldığında beyni hasar görebiliyor, anneyi bize getirdiklerinde nabız çok düşüktü ve çok az nefes alıyordu. bebek oksijensiz kalmış olabilir, kesin bi şey söylemek çok güç, diyebileceğim tek şey madem bu yola girdiniz lütfen her şeye hazırlıklı olun" dedi doktor açık açık.bir süre sessizlik oldu odada.
ablam da üzgündü ama aramızda en güçlü o duruyordu. doktorun söylediği son söz:
-anneye çok dikkat edin, yormayın, üzmeyin ve sakın ama sakın heyecanlandırmayın. eğer bu döngüye bi daha girecek olursak... " dedi açık sözlü doktor bile cümlesini tamamlayamayarak.
bunu düşünmek bile kalbimi sıkıştırmaya yetmişti.
ablam bu doğuma tek başına girmeyecekti.
eniştem, annem, aysel ve ben hepimiz fır dönecektik ablamın etrafında, onu hiç yormayacak, hiç yalnız bırakmayacaktık.
teşekkür ederek çıktık doktorun odasından.
hastaneden çıktık, arabaya bindik ve doğru mahalleye gidiyorduk.
annemi de ablamlara bıraktım ve döndüm durağa.
artık daha çok para lazım olacağından hiç boşlamadan, müşteri pas geçmeden çalışacaktım.
ama bu seferlik durağa geliş amacım çalışmak değil eylül'ü görme ihtimalimdi.
arabayı durağın önüne koydum ve selam vererek girdim içeri.
benim taksi 3. sıradaydı. bi süre içerde takıldıktan sonra telefonum çaldı.
alzaymır necati arıyordu. önce "şimdi hiç zamanı değil" diyerek açmasam da, 2. çalışında dayanamarak açtık telefonu.
-ömer beni alır mısın evden. dedi necati amca.
-geliyorum necati amca. diyerek kapadım telefonu.
binanın önüne geldiğimde yine kimse yoktu. bu sefer en son olan olaydan ötürü hiç beklemeden arabayı park edip çıktım yukarı. tam 4. kata çıkmıştım ki kapı açıldı.
mal kız kapıya çıkmış bana bakıyordu.
-siz kimsiniz? dedi merhaba bile demeden.
gelen soruya şaşırmıştım. bunu soran bi kız olmasa "sana ne lan yarrağam" demiştim çoktan.
-anlamadım. dedim
-siz kimsiniz? dedi tekrardan.
-size ne, kimsem kimim, sizi ne ilgilendirir? dedim sinirlenerek.
yukarı çıkmak için merdivenlere yönelmiştim ki
-necati amca burda. dedi kız "buyrun gelin" dercesine kenara çekilerek.
cevap vermedim, salak gibi sorgulamadan yönümü değişitirdim ve içeri girdim.
gözlerim necati amcayı arıyordu, salona geçtiğimde necati amcayı değil ama her yerde asılı olan resimlerini gördüm...