*
ablamın da canı sıkkındı.
-keşke ben de gidebilseydim. dedi.
-sıkma canını, senin de önemli vazifelerin var. dedim
"ne bileyim" der gibi bir hareket yaptı.
o günden sonra eniştem gelene kadar ablamda kalacaktım.
aradan geçen 2 günde eve sadece üzerime kıyafet almak için gittim.
eniştem ablamı aramıştı. ne zaman geleceğini ve nasıl olduğunu sormak için ablamın elinden telefonu alarak dışarı çıktım çaktırmadan.
"zaten hasta olan annesinin eşini kaybedince çok üzüldüğünü, çok kötü olduğunu, 2 gündür hastenede yattığını, annesini bırakamadığını söyledi." eniştem
ablama sebebini söylemeden bu sefer doğruyu söylemişti eniştem, "annem hasta, bırakıp gelemiyorum" demişti.
hoş ablamın da çağırdığı yoktu zaten sadece birbirlerini merak ediyorlardı.
"ben burdayım enişte, sen hiç merak etme" diyerek teselli ediyordum her konuşmamızda enişteyi.
adam ablamı düşünmekten babasının acısını bile yaşayamamıştı.
ben de işe gitmiyordum artık, çıkmıyordum taksiye.
günde 1-2 saat günlük harçlık çıkartmaya gidiyordum sadece,
ablam çok ısrar etse de "iş yok bu ara" diyip inanmasa da erteliyordum her seferinde.
ara sıra aysel geldi. ara sıra ceyda bi bahaneyle beni çağırdı, kendini ordan oraya bıraktırdı. arada alzaymır amcayı aldım gittiği evden, huzurevine bıraktım "15 dk sonra dönücem" yalanına artık inanmayarak, cemil otoya gittim 2-3 kez. emrah'ın gamze yanında yokken bile parlayan gözlerini gördüm, onu mutlu görünce ben de mutlu oldum, ablamla geleceğe dair hayaller kurduk, bebeğe isim düşündük ama henüz bulamamıştık, sonra bi ara emrah'la beraber benim askerlik tecil işlerini hallettik, gamze'yi tekrar balık yemeye zütürdük, ama bu sefer o kazıkçı bine değil başka, daha güzel bi yere. emrah'a yine bir yudum da olsa salep içirdik gibe gibe. bunların tümü yaşanırken eylül 1 tek mesaj bile atmadı, hiç aramadı. 2 defa ben aradım birini meşgule düşürdü, birini hiç açmadı. doktorlar enişteme "anneniz kötü, vedalaşmak isteyen akrabaları çağırın" dediği için haliyle eniştem de annesini bırakıp gelememişti bana güvenip. eniştem gideli 2 hafta olmuştu. eylül de gideli 2 haftayı geçmişti. çok özlemiştim. deli gibi özlemiştim. saçlarının kokusu deli gibi burnumda tütüyordu. bi kerecik görmek için neler vermezdim. o 2 hafta boyunca onu hiç göremedim ama dediği gibi her şeyi yazdım. hem de en ince ayrıntısına kadar cesurca yazcım, ceyda'yı hatta bacaklarını bile saklamadan yazdım.
cebimdeki para iyice suyunu çekmişti. bi gün öğlen 1 gibi çıktım taksiye diye evden.
rüstem abi durumları bildiği için saolsun öncelik tanımış, uzak mesafe gittiğini bildiği müşterilere direk beni göndermişti hep. cebim para görmüştü çok şükür.
yine bi müşteriyi bi yere bıraktım durağa dönüyordum ki telefon çaldı. aysel arıyordu.
-efendim aysel. diyerek açtım telefonu.
-ömer çabuk gel. dedi aysel panikle.
-ne oldu. dedim heyecanla.
-ablan ömer, ablan... demişti ki aysel telefonu düşürdüm elimden.
eve yaklaşık 5 km mesafedeydim. ölümüne sürüyordum arabayı. denk gelen kırmızı ışıklara ana avrat sövüyor, çoğunda da durmuyordum zaten. neyse ki gelmiştim bir ömür gibi süren yoldan sonra eve. arabayı yolun ortasına bırakıp fırladım arabadan. bahçe kapısını uçarak geçtim. evin kapısı açıktı. daldım içeri. manzarayı görünce şok oldum.
ablam kanlar içinde yerde yatıyordu.
eteği, bacakları ve düştüğü yer kan olmuştu.
çok kan vardı.
o an orda bana aklımı kaybettirecek kadar kan vardı.
ablamın rengi sapsarıydı.
ablamı kaldırmaya çalışıyordum ben.
aysel ile göz göze geldik bir an.
kafasını iki yana sallayarak "çok geç ömer" diyen gözlerle bana bakıyordu aysel...