Damacana daha ilk olaymış meğer...
Neyse ben ışığı açtım mutfakta tabureler var birini çektim oturdum, öyle boş boş bakıyorum etrafa. Kafam böyle allak bullak, rüya desem uyumadım aq ne rüyası...
Abim kalkmış yanıma geldi. Napıyon lan gecenin bu saatinde mutfakta diyince bende daha o an farkettim adamı da uyandırdın şimdi bi ton konuşcak diye düşünüyorum. Ne cevap vericem onu da bilmiyorum. Kalktım su içem işeyem öyle uyuyam dedim dedim ama bu pek inanmadı tabi, bende inanmazdım zaten kendime bi ton olaydan sonra...
Yattım neyse işte uyudum nasıl olduysa, bende de bi olay var yorgansız yatamıyorum yaz bile olsa o yorgan o yatakta olucak örtüp örtmemek bana kalmış. işte yaz olduğu halde kapatmıştım camları klima açıktı bende yorgana sarıldım, heralde onun verdiği saçma güven hissiyle uyudum. Dalga geçmeyin lan hiç denemediyseniz bilemezsiniz. Deneyenler bilir sonuçta, denemekle de kalmaz devam ettirirler fln.
işte bikaç gün abim benim evden gitti işe bende iş arıyorum diyemedim o var diye sabah erken kalkıyorum işe gidecekmiş gibi hazırlanıyorum akşama kadar dolaşıyorum. Neyse 8 gibiydi hatırlıyorum eve geldim abim hala gelmemiş, normalde gelirdi o saate ama mesaisi vardı. Ben tabi sonradan öğreniyorum ama hiç merak ettiğim de yok. Neyse salona geçtim. Oturdum saçma salak tv programları var ama kafam patlasa daha çok zevk verir o derece. Bende tv izlemeyi hiç sevmem. Bilmiyorum bişey yapmak için kalktım heralde mutfağa gidecem. Bizim salondan çıkınca direk sağda benim odam var. Abimin adı orhan,, babam klagib orhan gencebay tutkunu bir baba olduğu için o adı koymuş ne bilim. Salondan çıkar çıkmaz bizim odaya dönerek orhan diye bağırdım. Seslenirmiş gibi. Ama kendimde değilim, neden bağırdım bilmiyorum. Aklımda öyle birşey kesinlikle yok ve zaten orhan diyene kadar koridorda durup odama baktığımı da farketmedim.
içimi fena bi korku sardı ama böyle dışım 23 içim 13 yaş, o biçim korkuyorum.
Laaan! diyerek salona geçtim elim ayağım boşaldı böyle nutkum tutulmadı ya resmen tutulacak nutuk yok!
Laaaan, abii! diye bağırdım. Bir yandan da telefonu bulmaya çalışıyorum. Ev karanlık, ışıkları açıcam ama gidemiyorum, salonun ışığıyla yetindim. Kapıyı sertçe ayağımla kapattım uzaktan, perdeleri tamamen kapattım, camların yansımasından kendimi görsem heralde akıl sağlığım giderdi diye düşünüyorum, perdeyi kapatma amacım o. Telefonu bulamadım. Delirmeye beş kala bi an, Allahım sen bir daha yaşatma. Yazarken bile elim ayağım titriyor, fena bi ürperme yaşıyorum beyler anlatamıyorum ama şuan size...
Önce damacana sonra bu, dedim ben hocayı aricam. Telefonu da bulamıyorum. Dua ediyorum hani şu filmlerde tam korku anında telefon çalar da bi çığlık kopar ağızlardan felan o bile olsun diye dua ediyorum o an.
Hadi lan dedim kendi kendime bulmak zorundasın o telefonu. Önce koridora çıktım, odamın ışığını açtım. Bişey bekliyorum ama öyle dediysem korkunçlu karı çıkacak heralde diye düşünüyorum..
Bişey yok tabi, nerden olsun.
Kendimi cesaretlendire cesaretlendire koridorun ışığını da açtım karşımda kedi. Aq şerefsizinin gözler yeşil yeşil bana bakıyo, hocanın kedisi gibi. Var lan var aq ne bakıyon, cinliyiz işte diye bağırdım kediye ama cinnet geçiricem. Kedi kaçtı tabi, nereye kaçtı giblemiyorum. Ama ben cinnet geçiricektim yani o derece bi taka sarmak.
Gel aq kızı, nereme aşık olduysan al git, al! diye bağırdım birden, cinnet vaktiydi heralde, KQERD WO napıyosun olm niye bağırıyosun diyene kadar abimin yan taraftaki dış kapıdan içeri girdiğini farketmedim. Bişeyleri geç, bazı şeyleri hiç farkedemiyodum. Onu da farkedemedim.
Hocaya gidelim nolur abi kalk, diye ayaktaki adama saçma sapan cümleler kuruyorum. Beni sakinleştirmek için gerçekten belki hayatında ilk defa çaba sarfetti. Telefonum da cebimden çıktı, bakmayı da akıl mı edemedim, baktım da göremedim mi yada benden sakladı mı bilmiyorum.
Ama abimi ilk defa öyle korkmuş görünce dedim ben kesin delirdim...