Sanki bu dünyaya acı çekmek için gönderilmişim bir insanı tüketecek tüm etkenlere sahibim. Çocukluğum bitmek tükenmek bilmeyen aile kavgalarıyla geçti. Ergenliğe geçtim agresif yapımdan dolayı okulda sürekli kavga dövüş ne ben insanları ne de insanlar beni sevdi. Andaç için fotoğraf bile çektirmedim bitek benim fotoğrafım yoktu. Üniversite için başka şehire geldim dedim tamam 0-dan başlıyorum. Parasızlıktan dolayı 2 yıl akraba evinde kaldım aylarca iş arayıp bulamadıktan sonra depresyona girip uniye gidemez hale geldim. Şuan son sınıfım kaç dersten büte kaldığımı bile bilmiyorum. Fakirlik+asosyallik+yavşak çevre kombinasyonu nedeniyle 4 yılda hiç arkadaşım olmadı. 23 yılda ne hatırlayacak anı ne de arkadaş biriktirmedim. Hiçbiryere ait hissetmedim hayatım boyu, sevip sevilmenin, kahkaha atmanın, mutluluğun nasıl bir hiss olduğunu bilmiyorum. Tüm bu düşünceler beynimi yiyip bitirirken intihar diye bir gerçeğin olduğunu hatırladım. Ve sanki üzerimden bir yük kalktı, yıllardır işlevsiz kalan dopamin reseptörlerim bir anda salgılanmaya başladı. Evet bu hayata kendi isteğimle gelmedim ama fişi çekmek benim elimde. Acı çekmeye mecbur değilim. Kendime birkaç hafta zaman verdim artık bu dünyaya o kadarda nefret etmiyorum şunun şurasında 1-2 haftamız kalmış zaten. Evet mutlu bir hayat yaşamadım ama en azından mutlu ölücem tek tesellim bu.

Ananızamı sövdük huur evlatları bu çügüler ne