Hiçbir işe yaramayan bir canlı gibi hissediyorum kendimi. Yosun gibi tabirine birebir uyan hala dünyaya geliş amacını bulamamış.

Sorgulayan ama hiçbir zaman bulamayan saçma sapan biri. Yaptıklarımı koyuyorum önüme, bazen kocaman kocaman görünüyorlar gözüme. Bazense hiçbir şey diyorum, hiçbir şey yapamıyorum ben.

Dünyaya geldiğim günden beri insanlara yük oluyorum. Benim yüzümden kendini sorumlu hissedenler oluyor. Sonra diyorum ki ben hiç mi kimseyi mutlu etmedim. Elbette ettim yada etmiş olmalıyım, etmiş olayım lütfen. Kendimi bildim bileli hep en iyi en mantıklı kararları vermeye çalıştım. Birkaç istisna dışında hiç kimsenin üzülmesini istemedim. Hatta daha da düzelteyim, sevdiğim insanların üzülmesini hiç istemedim. Hep iyi işler yapmak için çalıştım. Okulda sokakta evde ve insan ilişkilerimde.

Peki ya sonuç; 21 yaşında en büyük mutluluğu yalnızlığında bulan bir delikanlı. Ne yaptım diyorum neyi yanlış yaptım. Bazen diyorum ki yapmadım, ben yanlış yapmadım.

Senin o yosun dediğin canlı ağıçlardan iki kat daha fazla oksijen üreterek insanların yaşamasını sağlıyor

bir an bir huur cocugu benim hesabimi caldi diye dusundum. sanirim buna 20 yas sendromu diyorlar. lise bitimine tekabul eden hassas bir donem. buna sebep olan etkenlerden biri de aziz yoldas kisi de herseyi yapabilecek potansiyel olmasi. hah iste bu potansiyel sana sen olmasan bile olmus havasi verir. yapmazsin. yapamazsin. aslinda potansiyeli sana toplum bicmistir. ama hasat zamani gelmis. durum hazin. neyseki yoldas, benim bir bahanem vardi. hastaydim. hayatta hicbir zaman ortalama bir insan olmayi dilemedim. ya sur dibinde sarapci olacaktim ya fransa gezisinde degigib saraplar tadacaktim. sur dibinden sevgiler. elimde sadece sevgi kaldi.

Yosun bunun farkında mı

senin sorunlarını bende yaşadım. temelde 2 sorun vardır moruk, tip ve para. bunlar olmöayınca insan mutsuz oluyor.

Geber a.k iti