Yıllardır içimde biriktirdiklerimi bu gece bu satırlara aktarıyorum.
Orta okulun bitiminde sonra hangi liseye gideceğime karar verememiştim. Ailem endüstri meslek istiyordu,ben ise anadolu lisesi okuyup başka bölümlere gitmek istiyordum. Zor oldu ama ailemi ikna etmiştim okulların açılmasına 1.5 ay kala gidip liseye kaydımı yaptırmak için babamla beraber evden çıktık. Evrakları tamamladıktan sonra lisenin önüne gelince babam biraz daha ısrar etti. Yol yakınken gel dönelim oğlum, meslek öğrenirsin ne yapacaksın bu lisede dedi ?
Olmaz bu liseyi istiyorum, ısrarına dayanamayıp içeri giriş yaptık. Müdür yardımcısının odası az ilerde sağ taraftaydı, kapı ağzına kadar doluydu haliyle biraz daha bekleyecektik. 1 saat kadar sonra sıra bize gelince arkamızdan, yüzbaşı rütbeli ve yanında bir kız vardı. "Hocam bizim işimiz biraz acil,o esnada babama"abi kusura bakma alaya yetişmem gerek kusura bakmayın nezaketinde bulunarak sıramızı istedi. Bizde mütevazi bir şekilde sıramızı verdik" ve herşey o anda başladı. Gözümü adını bilmediğim kıza bakmaktan alamadım. Onlar işlemlerini bitirip gidene kadar " o bana baktı ben o'na.
Aklımdaki tek soru acaba hangi sınıfa düştü ? Müdür bey'e hocam sınıfları siz mi belirliyosunuz yoksa biz mi hangi sınıfa gitmek istiyoruz diye sormuştum ? O'da okullar açılına 1 hafta içerisinde değiştirebilirsin demişti. Fakat listede son yazılan iki isim hala aklımdaydı. "Birisi benim adım diğeri o'nun adıydı;beynimin köşesine mıh gibi adını kazımıştım. Ne olursa olsun, aynı sınıfa gidecektim o'nunla.
Fakat hiç birşey istediğim gibi gitmiyordu, okulların açılmasına 1 hafta kalmıştı ki ufak bi motor kazasında dizimi yakmıştım haliyle aynı sınıfa düşme hayalimde, dizimle beraber yanmıştı.
Okullar başlayalı 1 hafta olmuştu ve ben kaza sonucu 1 hafta okula geç başlayacaktım. Kendimi toparladıktan 1 hafta sonra pazartesi okula gittim müdür beyden sınıfımı ve hangi hocanın derse gireceğini öğrenip ögretmenler odasının kapısında ilk çıkan hocaya. " hocam; Gülseren hocam içerdemi diye sordum. Buyur evladım demesiyle ufak bi utanç belirdi yanaklarımda. "Hocam ben ufak bi kazadan 1 hafta geç başladım dersin sizs ait olduğunu öğrendim sınıfa beraber gideriz düşüncesiyle yanınıza geldim.
"iyi yapmışsın aferin sana dedi, çantasını elinden alıp, hadi gidelim dedi !
Sınıfa geldiğimde tüm sıralar doluydu bir tek duvar kenarın ön sıra boştu. Geçtim oturdum oraya tek başına aradan bi kaç dakika geçmeden kapı çaldı. "Hocam geç kaldığım için özür dilerim dedi." Kafamı kaldırıp kapıya baktığımda şok içerisindeydim. Beraber kayıt yaptığım aylarca aklımdan çıkmayan kız bizim sınıftaydı. Bana doğru gelince, yanıma oturdu ve "merhaba ben Merve dedi. "Heyecandan küçük dilimi yutmuştum. Hey merhaba diyorum sana ? Duymadın mı ? Merhaba diyene kadar ecel terleri döktüm. " merhaba benim adımda Emre.
Herşey orda başladı diyebilirim sizlere, günler, haftalar, aylar derken ilk dönemin sonuna geldik.
Fakat ona duyduğum sevgi hala ilk başta ki gibi.

Yanıma gelip 15 gün ayrı kalacacağız. Ne yapmayı düşünüyorsun? sorusuna" binlerce kez seni düşünüyorum. Demek isterdim ama. Bilmem zaman ne gösterirse onu yapacağız diyebildim.
Daha sonra bi kağıda bak bu benim telefon numaram, mesajlarız dedi.
Bende hemen bi kağıda numaramı yazdım verdim. Ve orada ayrıldık. Akşam 20:00'da.
-Unutulduk hemen tabi.
+Yoo unutmadım, seni düşünüyordum yazdım.
Gecelere kadar, hatta sabahlara kadar bu böyle ilerledi gitti. Cesaretimi tooplayıp söyleyecektim okulun ilk günü.
1.ders
2.ders, derken akşam oldu.
Okul çıkışında yürüyelim mi biraz dedim. Sahil taraflarında" o bana tatil boyunca yaptıklarını anlatırken, benim kafamda ulan nasıl söylesem ki bilemedim düşünce beynimi kemiriyordu.
- hadi emre, hadi oğlum söylersin sen.
- lan ne korkaksın adamsın be sen ?
+ kafamı kaldırıp, sana söylemem gerek birşey var dedim ?
- elini sağa, sola oynatıp, ne diyeceksin dedi ?
Okulun ilk gününden bu yana aklımdan çıkmıyorsun ?
Kayıt günü ilk seni orda gördüm,o an istedim ki aynı sınıfta olalım.
Herşey istediğim gibi oldu, bırak aynı sınıfı aynı sırada oturuyoruz.
içimde ne varsa döktüm orda, hepsini bir kaç dakika içersinde. O bana baktı,ben ona.
Konuşmadık hiç, sıralarımız bile değişti.
Daha sonra bir gece mesajda;
" ben seni sevmekten korkuyorum" dedi.
Uzun, uzun konuşmalardan sonra nihayet istediğim olmuştu.
Pek fazla sürmedi, babasının tayini çıkması sonucu, okul sonu ayrılacaktı okuldan.
Başka memleket, başka okul.
" Fakat aynı "biz" olacağımıza söz verdik."
Tam iki sene bekledim o'nu hiç bir yere sapmadan iki sene.
Bu iki sene içerisinde sürekli konuşuyorduk,her gece sabahlara kadar.
Fakat hastalığından hiç bahsetmiyordu bana. Bende bilmemezlikten gelip canını sıkmak istemiyordum.
Ve o gece tekrardan, bizim bu tarafa taşınacaklarını söyledi.
Mutluluktan havalara uçacaktım. Bir kaç ay sonra taşındılar.
- ilk buluşmamızda bir fotoğrafını verdi bana.
Fakat zarfın içerisindeydi.
- bana söz ver,ben sana ne zaman aç dersem o zaman açacaksın demişti.
- tamam diyebildim sadece. Ve o gün 2 senenin acısını saatlerce gülerek geçirdik, evlerimize gitme kararı aldık.
Fakat ayrıldıktan 5 dakika sonra bir numara aradı.
- alo, kimsiniz ?
- merhaba delikanlı,ben az önce oturduğun kızın babasıyım. Biraz konuşalım mı vaktin var mı dedi ?
- evet, neden olmasın ?
Bir adres belirleyip yanına gittim, herşeyi göze alarak.
- o anlattı ben dinledim, kızının kanser olduğunu söyledi.
- daha önce annesinden bildiğim için, biliyorum efendim diyebildim.
- kızını üzmememi,onu son günlerde mutlu etmemi istedi.
Bir baba kızını mutlu etmemi istiyor, daha ne denir ki ?
Günler, haftalar beraber geçti derken aylar olmuştu.
Saat 23:18 telefonu çaldı arayan babasıydı, hastanedeyiz gelebilirmisin dedi ?
Hastaneye yetişmem pek vaktimi almadı, odaya girdiğimde, uyuyordu.
Fenalaştı dediler, başkada birşey demediler.
Tam hatırlamıyorum ama 45 dakika sonra uyandı. Annesi yanına gitmemi söyledi, sanki herşeyi biliyor, hissediyor gibiydi.
Eve gittiğinde o zarfı aç oku dedi.