insan ;sonsuz başlangıçlı bi evrende, sonsuz başlangıçların oluşturduğu sonsuz yollardan sadece birinde gezinen ,zamanın geçişinin dayanılmaz acısıyla yaşayan, geriye baktığında  seçmediği yolların oluşturduğu o sayısız kombinasyonu çözümleyemeyip pişmanlığa, ileriye baktığında seçeceği yolların oluşturacağı sayısız kombinasyonu çözümleyemeyip korkuya düşen ,anı sevmek ve kaderini (o sonsuz düğümün içinde  tuttuğu tek ipi) sevmek zorunda olan bir canlı.

insan  ruhunun içindeki bu büyük  boşluk, olmak isteyip var olamadığı her şeyden oluşuyor.(insan tanrı olmak istiyor) .

Çoğu zaman insan bilinmezliklerden oluşan boşluğun verdiği huzursuzluğu gerçekdışı şeylere olan inançlarıyla kapatıyor. Bazen de insan bu boşluğu, "kendi boşluğu ile mücadele eden kendisi gibi normal bir insanı" kendi içinde idealaştırarak ve ona sahip olarak  kapatmaya çalışıyor. Kendi ruhunda var olmayan istediği her şeyin ,onda olduğu yanılsamasına düşerek onu  tanrısal bir mertebeye koyuyor ve buna aşk deniyor(boşluğunda yarattığı yalan tanrıya sahip olarak tanrı olma isteği).
Eğer ona ulaşabiliyorsa yani bilinçdışının yarattığı tanrısı onu huzuruna kabul ediyorsa  ruhundaki tüm boşlukları kapatıyor ve bu ona inanılmaz bir haz veriyor.Ama eğer yarattığı tanrının huzurunda değilse ,tanrı onu istemiyorsa, inanılmaz bir acı duyuyor. Tüm bu yanılsamanın bitmesi için tanrısının da  kendisi gibi"boşluğuyla mücadele eden normal bir insan" olduğunu anlaması gerekiyor.

Eğer anlayamazsa aslında var olmayan tanrısına duyduğu doğal olarak ulaşılamaz olan yalan aşkı, zamanla yalan bir nefrete yada yalan bir sevgiye dönüştürüyor.
Aslında tüm bu olanlar iki kişi arasında değil kendisi ve ruhundaki o büyük boşlukta filizlenip büyüttüğü tanrısı arasında oluyor.

Mükemmel yazmışsın panpam. Ama aşk sadece duygusal ve ruhsal değil ki. Bunun biyolojik kimyasal yanı da var.

Okumadım.