3.GÜN
Evet!3 gündür beklediğim günün sabahına uyanmıştım. içimde korkuyla beraber heycan vardı. Kalktığımda babamın komando gibi giyindiğini gördüm. Nedensizce gülesim geldi, tutamadım.O haykırışımla babamın 'hadi asker çıkıyoruz'demesi bir oldu. Bende bunu bekliyordum.Bir şeyler atıştırıp çıkmak için hazırlandık.

Ailecek çıkacakken annemin özel eşyalarını almadığını fark ettim. Sorduğumda bir daha buraya gelmiyeceğimizi mi zannediyorsun? dedi annem. Evet öyle zannediyordum. Babam lafa atladı ve oraya sadece savaş için gidiyoruz bunu anlamadın mı? Bizim sığınağımız burası. dedi.Evet anladım.

Babam 5 dakika uğraşın sonunda kapağı kaldırdı bir merdivenle yukarı çıktık.Ne bileyim insan yinede üstünde evinin olmasını bekliyor. Oysa çıktığımızda evden eser yoktu. harabelikten başka bi yer değildi.Şimdi arabaylada gidemezdik. Biraz yürüdükten sonra annem fenalaştı. Yanımızdaki su ile kendine getirmeye çalıştık. Hayır kendine gelmiyordu.Ne yapacaktık? ayılana kadar beklesek belki aynısı bizede olacaktı.
Annemi orda bıraktık. Etrafı kolaçan etmeye başladık. Uzakta 5,6 asker görebildik sadece. Onlarda kim olduğu belli değil düşman askerleri belkide bizi arıyor. Babam da ordan bir el arabası bulmuş. Bana bunla zütürücez başka çare yok dedi. Gerçekten öyleydi yanımızda cesetten farkı olmayan annem vardı. Tamam dedik annemi el arbasına koyup yola devam ettik.
Sonunda kazasız belasız askeriyeye vardık .Dışarıdan gözüken sadece 2 asker vardı. Yanlarına gittik. Onlarda da bizimkinin daha büyüğünden hücreleri varmış. içeri girmek istedik. Bize bekleyin dedi asker. Hücreye girdi. içeriden bir komutan çıktı .Babamı tanıyor olacakki şükür düşman askerine yakalanmadan gelebilmişsiniz dedi .Babamın elini sıktı.

Bizi içeri aldılar. Gerçekten çok şaşırdım. Burada en az 100 asker vardı. Yani askerler sağlam çıkmıştı bombadan. Komutanla babamın sohbetinden sonra şu bilgileri öğrendim:

-Bu binler böyle bi saldırı için sadece askerlere ve emekli askerlere söylemişler. Nedeniyse savaşacak kişilerin lazım olduğuymuş. Komutan bunları söylerken çok sertti.
-Bu birlik gibi bu alanda 2 tane daha olduğunu söyledi .
-Bombanın tesiri kalkınca düşmanla savaşılacağını söyledi
-Ülkenin tamdıbının bizi bulmak için uğraştığı
-Bombanın tesiriyle iletişim araçlarının çalışmadığı şu anda öğrendiklerim bunlardı.
Ardından komutanla babam farklı bir yere geçti. Galiba planların yapıldığı yer .Tabi beni almadılar içeri.Ben annemin yanına gittim .Kardeşimi gördüm o an başımdan aşağı kaynar sular döküldü.Ne kadar çok özlediğimi fark ettim.O beni fark etmemişti seslendiğimde koşarak boynuma atladı ,sarıldık, nasıl olduğunu anlattı, merak ettiğim soruları sordum.
Biz böyle muhabbete dalmışken yeni bir aile geldi onlarda bizim gibiydiler.2-3 saate yeni aileler geldi. Büyük bir hazırlık olduğu belliydi.

*SAVAŞ GÜNÜ*
Sabah çatışma sesleriyle uyandım. Herkes uyanmıştı sanırsam. Hücrenin kapağı açıktı dışarı çıkanlar vardı. Etrafıma bakındım babamı aradı gözlerim. Göremedim.En iyisi kalkıp dışarı çıkmaktı. Hazırlanmaya başladım. Boşta duran asker elbiseleri vardı bunu giymemin daha mantıklı olduğuna karar kıldım. Artık dışarıda çatışma olduğundan emindim. Hemen giyindim duvarda asılı olan piyade silahlarından birisini aldım.
Dışarı çıktığımda hiç ama hiç istemeyeceğim bir durumla karşılaştım. Onlar bizi bulmamışlardı ilk hamleyi biz yapmışız. Duyduğum seslerse küçük çaplı çatışmalarmış. ileride toz duman birbirine karışmıştı belliydi asıl savaş ordaydı. Peki beni niye kaldırmamışlardı .Ya da niye kaldırsınlar ki ben 20 yaşında tecrübesiz biriyim. Zaten bu çatışmadan sağ çıkmak imkansız gibiydi.
Askerler yüksek bir gözetleme kulesi inşaa etmişti.En iyisi şimdilik savaşı izlemekti.Net göremiyordum çok uzaktaydılar orda kalan askerlerden dürbün istedim verdiler. Bu kez herşeyi net görüyordum. Düşmanların sayısı bizden çok değildi .Ama bu imkansızdı biz toplasan 150 kişi etmezdik.Şimdiyse en az 1000 kişiydik. Düşmansa en fazla 900 kişi.Ama onların savaş uçakları ,bombaları, füzeleri vardı .Bizdeyse yalnızca el bombaları vardı. Herşey bu kadar netken bir plan yapmam gerektiğini düşündüm.
Evet! sadece biraz kafa yormam gerekecekti.ilk önce savaş uçaklarını indirilmesi lazım, cephanelerinin yok edilmesi lazım belki bunlara imkanım olabilirdi. Sonuçta burası bir askeriye. Askere uzaklık sensörü olan füzelerden olup olmadığını sordum. Burası askeriye herşey vardır cevabı beni tatmin etti. Orda kalan 10 askerle füzeleri çıkardık. Benim tespit ettiğim 2 tane savaş uçağı vardı. Bunlar inerse savaş şartlarında eşitlik olur. Bütün sistem tamdı çok uzakta olamamız dezavantaj olabilirdi ama burda bi o kadarda profesyonel askerler vardı.2 uçağıda vurmalarını istedim ilk attıkları boşa gitsede sonunda 2 uçakta düştü .Sıra cephanelerin gelmişti bunun için çok farklı birilerine ihtiyacımız vardı. Bunu biz kesinlikle yapamazdık. Acaba kim yardım edebilir iletişim aracıda yok. Buldum bize sadece bir hain yeterdi.Ama onu nerden bulucaz? soru işaretleri kafamda dönerken savaş muharebesine gitmekte karar kıldım.
Yanımıza el bombalarını alarak yola çıktık .Vardığımızda savaş en şiddetli haliydi. Uçakların düşmesi oldukça işe yaramışada benziyordu. Düz bir arazi olduğu için dağ arkasından geşip cephaneyede saldıramayız. Aklıma bozkırlarda yapılan hilal taktiği geldi.Ama bu savaşta işe yararmıydı sonuçta şartlar biraz farklı.
Bizimkiler yavaş yavaş gerilemeye başladı. Onları yavaş yavaş yıpratmamız gerektiğini düşündüğümde aklıma gerilla taktiği geldi .Evet bunu uygulayacaktım.Ama kadınların desteği şarttı geri gidip kadınları topladık hepsine aynı şeyi söyledik. Ateş topları dökeceklerdi. Düşmanın buna karşı hiçbir savunması yok.Ama küçük ateş topları eğer büyük olursa hemen önlem alabilirler. Ateş topları dökülmeye başlandı. Bizse ateş toplarını fırlatmaya başlamıştık.ilk başta pek umursanmayan ateş yanmaları her yerin tahta kırıklarıyla dolu olması toz duman olması ateşin büyümesine neden oldu.Bu ateş cephanelerine kadar gitti ve Büyük bir patlamayla sarsıntı oldu. Artık düşmanın hiçbir güvencesi kalmamıştı. Savaş 2 saat daha sürüp tek bir düşman kalmayıncaya kadar temizlendi. Artık topraklarımızın öcü alınmıştı.Şehitlerimizin kanı yerde kalmamıştı.
Bu karmaşada babamı aradım kendimi iyi hissediyordum. Babamı buldum artık rahattım. Annem kardeşim onlar zaten güvendeydi. Tüm askerler toparlanıp hücreye geri döndü.'.bir saldırı olma ihtimaline karşın. Gün bitmişti zaten. Herkes uyudu.2.bir saldırı için yaklaşık 10 tane asker nöbet bekliyordu. Neyseki gece boyu saldırı olmadı bundan sonrada olmazdı. Artık herkes dağılmıştı.
Bizimse yeni bir diyar aramamız gerekiyoru..

Bitirmemi isteyen çok panpam oldu bende bi partta hepsini attım yarıdamı bıraksaydım.Çok uzatırdım ama sıkardı prim yapmak istemedim
Bu parttan çıkarılacak ders:bu kadar uğraşıp uzun part atmayın çüqümü yersiniz

MUTLU SON PARTINI ATIP BiTiRiCEM:)PNPLR