dönem dönem düzelecek , dönem dönem yine aynı duruma düşeceksin. aynı şeyleri ben de yaşıyorum... alışıyorsun, hatta şuan sevgilim aynı şeyi yaşıyor. bana karsı sevgi hissetmediğinin farkındayım. ekrana öyle boş boş bakıyorum, lilium dinliyorum. düzelir, geçiyor her şey. artık hayatın sonu diye bakmamayı öğrendim ama gözlerim hala ıslak.

edit: aradan bir yıldan fazla geçmiş, daha da çok hissizleştim , hatta yukarda bahsettiğim sevgilim kim hatırlamıyorum bile...

daha yaşımda büyük değil 17 yaşındayım nasıl bu hisden kurtulcam yaptığım hiçbirşeyden zevk alamıyorum ..

kimseyi sevemiyorum, kimseye aşık olamıyorum çok hissizleştim kendimi bir hhiçin boşluğun içinde hissediyorum... Hayatım çok monotonlaştı herşey dünün aynısı..

Ben artık çoğu insanın düşündüğü gibi dünyanın benim üzerime kurulu bir rüya gibi gögörmüyorum kendimi, başkası üzerine kurulmuş bir dünyanın etkisiz elemanı, oyuncusu gibi görüyorum...