Herkesin ağzında intihar intihar lan ölüme ufacık yaklaşın altınıza sıçarsınız kolay değil öyle kendini öldürmek

Bende intiharı düşünüyorum uyuşmdan uyum sağlayamdığım bu hayatta yerim yok gibi

dur bakalım neler olacak bende bu hissiyatla yaşıyorum

yapar moruk bunu düşünüp de yapmyan çok insan var

ben kendime sınır koydum 35'e kadar düzgün bi hayat elde edemezsem bb. bu dünya çekilmez

ben gerçekleri 26-27 yaşımda kabullendim, amacım akıl vermek değil ve şuanda 29'um. yaşadığım nefreti etrafıma da yaymaya başladım artık ailemi de çok üzmüştüm, onlara layık birisi olamadım. elimizdeki imkanlar dahilinde beni okuttular, baktılar ve ilgi gösterdiler fakat buna karşın 26-27 yaşlarıma kadar çok büyük bir depresyondaydım, yakın arkadaşlarım tarafından dışlanıyor, okulda ciddiye alınmıyor ve geleceği karanlık gören biriydim, tüm umutlarım tükenmişti. çok kısa sürede, çok fazla şey değiştirdim kendi kendime, yavaş yavaş aileme layık biri olmaya başladım. sektörümde bir iş bulup çok iyi yerlere geldim, sektörümle alakalı zayıf kaldığım yeteneklerimi geliştirdim ve sektörde tercih edilebilir aranan bir insan oldum, dolayısıyla gelirim arttı bu artışların hepsi yeni bir çevre, yeni bağlantılar ve yeni insanlar olarak geri döndü. sonuç olarak, şimdi insanlar benle arkadaş olmaya çalışıyor, ciddiye almayan insanlar "vay amk" diyerek beni dinliyor ve mezun olduğum üniversitede yüzüme bakmayan hocalar meraklarından nerden nereye geldiğimi öğrendiklerinde geçmişte adam yerine koymadıklarına karşın pişman bakışlarını hissedebiliyorum. eski tavlamaya çalıştığım kız beni aşağı görürken ve erkek arkadaşı olmasına rağmen birden bana doğru dönmesi ve ona hakettiği "huur" kelimesini gönül rahatlığıyla söyleyebildim üstüne ortak arkadaş çevreme bunu anlatarak onu daha çok rezil ettim, pişman değilim.

kafayı yemedin, sadece seni geliştirecek olanı bulmaya çalışıyorsun ve arayış haldesin. herkes en iyi yerlere gelmeyi hakediyor, nefret ettiklerinden kop ve kendini iyi hissetirene yönlen. merak etme seni adam yerine koymayanlar sen ilerledikçe iyiye gittikçe onlar senin karşına çaresiz çıkacaklar. gerçek intikam bu.

Ben de ufakken kendimi hep insanlardan farklı olduğumu düşünürdüm:) sanırım halen öyle,

Allah var gam yok.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣠⣤⣤⣤⣤⣤⣶⣦⣤⣄⡀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢀⣴⣿⡿⠛⠉⠙⠛⠛⠛⠛⠻⢿⣿⣷⣤⡀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣼⣿⠋⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢀⣀⣀⠈⢻⣿⣿⡄⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣸⣿⡏⠀⠀⠀⣠⣶⣾⣿⣿⣿⠿⠿⠿⢿⣿⣿⣿⣄⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⠁⠀⠀⢰⣿⣿⣯⠁⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠈⠙⢿⣷⡄⠀ ⠀⠀⣀⣤⣴⣶⣶⣿⡟⠀⠀⠀⢸⣿⣿⣿⣆⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣷⠀ ⠀⢰⣿⡟⠋⠉⣹⣿⡇⠀⠀⠀⠘⣿⣿⣿⣿⣷⣦⣤⣤⣤⣶⣶⣶⣶⣿⣿⣿⠀ ⠀⢸⣿⡇⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠹⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡿⠃⠀ ⠀⣸⣿⡇⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠉⠻⠿⣿⣿⣿⣿⡿⠿⠿⠛⢻⣿⡇⠀⠀ ⠀⣿⣿⠁⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⣿⣧⠀⠀ ⠀⣿⣿⠀⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⣿⣿⠀⠀ ⠀⣿⣿⠀⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⣿⣿⠀⠀ ⠀⢿⣿⡆⠀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢸⣿⡇⠀⠀ ⠀⠸⣿⣧⡀⠀⣿⣿⡇⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⠃⠀⠀ ⠀⠀⠛⢿⣿⣿⣿⣿⣇⠀⠀⠀⠀⠀⣰⣿⣿⣷⣶⣶⣶⣶⠶⠀⢠⣿⣿⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⡇⠀⣽⣿⡏⠁⠀⠀⢸⣿⡇⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⠀⠀⠀⠀⠀⣿⣿⡇⠀⢹⣿⡆⠀⠀⠀⣸⣿⠇⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⢿⣿⣦⣄⣀⣠⣴⣿⣿⠁⠀⠈⠻⣿⣿⣿⣿⡿⠏⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠈⠛⠻⠿⠿⠿⠿⠋⠁⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

dur bakalım, daha sevicen, sevilicen, yuva kurucan, baba olucan... Gülücen, güldürücen... şarkı söyleyecen, gezicen..

Sonra gidersin ait olduğun yere...

büyük ihtimalle intihar ederdim agalar kendimde o cesareti ve yaşama karşı tiksinmeyi görüyorum, hayat içinde ufak güzel anlar olsada genel olarak acı döngüsüdür. Hep "bir şey olmak" bir şeyler yapmak için mücadele ederiz ama yolun sonunda dahada kendimizi kaçırmış hissederiz, bu hayatta hep bir şeylere koşuyoruz ama ne kendimize nede sevdiklerimize yetişebiliyoruz. Hayat diyor ki "daha fazla para kazan" "daha fazla bir şeyler ol" ama bunların ötesinde ben kimim ? amaç nedir ?
yaşlandığımda ve geriye baktığımda sadece anlamsız bir mücadele göreceksem bunları niçin yapacağım ?

Dünya gerçekten bana göre bir yer değil panpalar ve uygun zaman oluştuğunda çokta yaşlanmadan kendimi imha edeceğim çünkü kendimi bildiğim andan beridir kendimi bu dünyaya ait hissetmiyorum sanki göklerde olan başka bir dünyaya aitmişim gibi geliyor ve hiç bilmediğim bir şeyi özlüyorum.

Kısacası kafayı yemişim amk geçmiş olsun bana, umarım hayata uyum sağlamayı başarırım, buda kimse okumasada içimi dökme yazısıdır beyler